Polski Fiat 508 Łazik

Polski Fiat 508 III/W Łazik – polski samochód osobowo-terenowy zaprojektowany i skonstruowany w 1935 roku w Biurze Studiów PZInż przez inż. M. Świerczyńskiego (przy udziale inż. T. Tańskiego) z przeznaczeniem dla Wojska Polskiego. Samochód ten konstrukcyjnie wywodził się z cywilnego samochodu osobowego Polski Fiat 508 III Junak. Produkcję samochodu 508 III/W Łazik rozpoczęto w 1936 roku, a pierwsze pojazdy dla wojska dostarczono w 1937 roku. Ogółem w latach 1936 – 1939 zbudowano około 1500 sztuk łazików^[1][2].

Polski Fiat 508 Łazik

Polski Fiat 508 Łazik na defiladzie wojskowej
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Państwowe Zakłady Inżynierii (PZInż)
Typ pojazdu	samochód osobowo-terenowy
Trakcja	kołowa
Historia
Prototypy	1935
Produkcja	1936–1939
Egzemplarze	1500 sztuk
Dane techniczne
Silnik	silnik gaźnikowy PZInż 117 (Fiat 108) o pojemności 995 cm³ i o mocy 24 KM (17,7 kW) przy 3600 obr./min.
Transmisja	mechaniczna
Długość	3115 mm
Szerokość	1400 mm
Wysokość	1380 mm
Rozstaw osi	2300 mm
Prześwit	160 mm
Masa	760 kg
Osiągi
Prędkość	100 km/h
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska Niemcy Węgry

Konstrukcja pojazdu

Kolumna Polskich Fiatów 508 Łazik z nowymi sztandarami artylerii przeciwlotniczej, listopad 1938

Eksponat Muzeum Przemysłu

Polski Fiat 508 Łazik armii węgierskiej, 1942

Pojazd posiadał otwarte nadwozie umożliwiające szybkie zajęcie w nim miejsca oraz opuszczenie go. W razie niepogody mogło być osłaniane brezentowym dachem. Nadwozie miało konstrukcję stalową opartą na drewnianym szkielecie. Z przodu pojazdu znajdował się silnik zaś z tyłu kufer bagażowy lub skrzynia ładunkowa. Szyba przednia mogła być opuszczona w celu prowadzenia z pojazdu ognia. Wnętrze posiadało uchwyty na broń, torbę na granaty i inne udogodnienia. Ponadto w niektórych egzemplarzach montowano uzbrojenie, najczęściej był to karabin maszynowy wz. 28^[1][3].

Pojazd posiadał terenowe ogumienie, blokadę mechanizmu różnicowego i terenowe przełożenia przekładni głównej a czasem też skrzyni biegów. Niektóre pojazdy posiadały reduktor. Łazik posiadał jedną oś napędową^[1][4].

Oprócz wersji osobowej istniały też modele pick-up służące głównie jako lekkie sanitarki^[5].

Użytkownicy

•  Polska^[6]
•  III Rzesza^[6]
•  Węgry

Przypisy

1. Jurga 1990 ↓, s. 80.
2. Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 106-107.
3. Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 107.
4. Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 107-108.
5. Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 109-110.
6. Robert Sawicki. Samochody osobowe Wehrmachtu. Warszawa, Wydawnictwo Militaria, 1998. str.50

Bibliografia

• Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.
• Adam Jońca, Rajmund Szubański, Jan Tarczyński: Wrzesień 1939. Pojazdy Wojska Polskiego. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990. ISBN 83-206-0847-3. (pol.).