Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Podwieczorek przy mikrofonie – audycja radiowa istniejąca od 1936, nadawana regularnie w Programie I Polskiego Radia w latach 1958–1989. Twórcami Podwieczorku byli poeta Roman Sadowski i satyryk Jerzy Baranowski[1]. Obecnie (2019) wybrane skecze i fragmenty audycji emitowane są w niedzielne przedpołudnia, w ramach programu „Czas Pogody” Zbigniewa Krajewskiego w Programie I oraz w „Powtórce z Rozrywki” Programu III Polskiego Radia.
Początki Podwieczorku przypadają na rok 1936[2]. Był to w założeniach program estradowy przystosowany do specyfiki radiowej. Wśród występujących w audycji byli soliści Witold Conti i Wilhelm Korabiowski[3].
Stałymi konferansjerami byli Zenon Wiktorczyk i Mieczysław Pawlikowski[1]. Zenon Wiktorczyk był także reżyserem, autorem wielu tekstów i wykonawcą[4]. Prowadzili ten program w różnych okresach także: Jan Pietrzak, Tadeusz Ross, Lucjan Kydryński i Eryk Lipiński, a przed wojną Kazimierz Rudzki. Oprawę muzyczną zapewniał Janusz Sent[5]. Przy fortepianie sygnał audycji grał w latach 60. Marian Radzik, a później Czesław Majewski.
Pierwsza powojenna transmisja miała miejsce w lokalu Cafe Fogg w marcu 1945[6]. Pomysłodawcą odnowienia przedwojennej audycji był Andrzej Rumian, który z Janem Zelnikiem byli twórcami powojennej koncepcji programu. Andrzej Rumian był również autorem stałego segmentu pt. „Wiadomości z kraju i ze Świata” Andrzeja Rumiana. Rodzaj parodii oficjalnej PRL-owskiej propagandy. Jan Zelnik był pierwszym reżyserem całości. Audycja nagrywana była w warszawskich kawiarniach[1], najczęściej w Stolicy i utrzymywana w konwencji kabaretu variete – rozrywkowej mieszanki słowno-muzycznej. Filary programu stanowili wygłaszający satyryczne monologi Marian Załucki oraz postacie: Dziunia Pietrusińska (Hanka Bielicka), sołtys Kierdziołek (Jerzy Ofierski), kierownik Florczak (Wacław Jankowski i Jerzy Bielenia), urzędnik Malinowski (Kazimierz Brusikiewicz), Proszę Koleżeństwa, Luśka (Janina Jaroszyńska). Popularną pozycją były parodie, w których specjalizowali się Andrzej Dyszak, Tadeusz Ross i Waldemar Ochnia. Stałym punktem programu był także skecz oparty na dynamice nauczyciel – uczennica, zatytułowany Rolska do tablicy, w różnych wariantach, np. Marszelówna do tablicy lub Brusikiewicz do tablicy – w roli profesora występował prowadzący program. Mile widzianym elementem była domieszka piosenek nawiązujących do warszawskiego folkloru w wykonaniu Stanisława Grzesiuka, czy Jaremy Stępowskiego lub parodii wiejskiej mentalności w interpretacji Kazimierza Grześkowiaka. Dla kontrastu włączano także piosenki z repertuaru operetkowego.
Alternatywna wersja Podwieczorku przy mikrofonie, tworzona przez Wiktora Budzyńskiego i Jana Markowskiego, nadawana była z Monachium, na antenie Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Występowali tam między innymi Wacław Modrzeński, Józef Winawer, Janina Katelbach-Starzyńska, Irena Broniecka-Radwańska, Karol Dorwski i Teresa Nowakowska[7]. Audycje emitowane w latach 1955–1956 miały po 40 min. i rozpoczynały się fragmentem piosenki Trzymajmy się, nie dajmy się[8].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.