Piotr Rudzki

Piotr Rudzki (ur. 31 stycznia 1892 w Odessie, zm. 1967) – podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Piotr Rudzki

Piotr Rudzki (przed 1934)
podpułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1892 Odessa
Data śmierci	1967
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	II Korpus Polski w Rosji
Jednostki	7 Batalion Pancerny
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w Odessie, w rodzinie Feliksa.

W 1923 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 1 Dywizjonu Samochodowego w Warszawie^[1] . 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych^[2]. W 1928 ponownie pełnił obowiązki zastępcy dowódcy dywizjonu^[3]. Z dniem 1 maja 1931 został przeniesiony do Kadry 2 Dywizjonu Samochodowego na stanowisko komendanta kadry^[4][5]. W październiku 1935 został wyznaczony na stanowisko komendanta Kadry 9 Batalionu Pancernego w Brześciu nad Bugiem, a później przeniesiony do 7 Batalionu Pancernego w Grodnie na stanowisko dowódcy (wraz z wydzieloną kompanią czołgów w Wilnie)^[6]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych^[7]. W 1937, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6722 (10 maja 1922)^[8]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[9]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)^[10][11]
• Medal Niepodległości (5 sierpnia 1937)^[12]
• Srebrny Krzyż Zasługi (15 sierpnia 1924)^[13][14]
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 800 (11 listopada 1935)^[15]

Przypisy

1. Rocznik Oficerski 1923 ↓.
2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 127.
3. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 647, 658.
4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 19.
5. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 277, 780.
6. Broń pancerna kawalerii Wojska Polskiego 1936–1939 Dywizjony pancerne w latach 1937–1939 – powstanie, organizacja i wnioski z działań wojennych [online], Portal Militarny, 23 grudnia 2022 [dostęp 2023-04-17] (pol.).
7. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 340.
8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922 roku, s. 469.
9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 277.
10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 14 „za zasługi w służbie wojskowej”.
11. M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
12. M.P. z 1937 r. nr 178, poz. 294 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
13. M.P. z 1924 r. nr 192, poz. 596 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc ofiarom wybuchu w Cytadeli warszawskiej w dniu 13 października 1923 r. oraz ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.
14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 99 z 27 września 1924 roku, s. 550 „w uznaniu zasług położonych podczas niesienia pomocy ofiarom wybuchu w Cytadeli oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.
15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 listopada 1935 roku, s. 124.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.