Piotr Rudzki

Piotr Rudzki (ur. 31 stycznia 1892 w Odessie, zm. 1967) – podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Piotr Rudzki

Piotr Rudzki (przed 1934)
podpułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1892 Odessa
Data śmierci	1967
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	II Korpus Polski w Rosji
Jednostki	7 Batalion Pancerny
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w Odessie, w rodzinie Feliksa.

W 1923 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 1 Dywizjonu Samochodowego w Warszawie^[1] . 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych^[2]. W 1928 ponownie pełnił obowiązki zastępcy dowódcy dywizjonu^[3]. Z dniem 1 maja 1931 został przeniesiony do Kadry 2 Dywizjonu Samochodowego na stanowisko komendanta kadry^[4][5]. W październiku 1935 został wyznaczony na stanowisko komendanta Kadry 9 Batalionu Pancernego w Brześciu nad Bugiem, a później przeniesiony do 7 Batalionu Pancernego w Grodnie na stanowisko dowódcy (wraz z wydzieloną kompanią czołgów w Wilnie)^[6]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych^[7]. W 1937, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6722 (10 maja 1922)^[8]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[9]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)^[10][11]
• Medal Niepodległości (5 sierpnia 1937)^[12]
• Srebrny Krzyż Zasługi (15 sierpnia 1924)^[13][14]
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 800 (11 listopada 1935)^[15]