Piotr Przybecki (ur. 7 sierpnia 1972 w Opolu) – polski piłkarz ręczny i trener, były reprezentant Polski (131 meczów i 372 bramki w kadrze seniorskiej)[3], grający na pozycji lewego lub środkowego rozgrywającego. Drugi – po Marcinie Lijewskim – najskuteczniejszy polski strzelec w Bundeslidze – 1405 goli[4] w 385 spotkaniach[2]. Uczestnik Mistrzostw Europy 2004. W latach 2017–2019 selekcjoner reprezentacji Polski[5][6].
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
196 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera zawodnicza
Klubowa
Pochodzi z rodziny o handbalowych tradycjach, bowiem szczypiornistą – a następnie trenerem – był jego ojciec Antoni. Przygodę z piłką ręczną zaczynał mając kilkanaście lat w Gwardii Opole[7]. Po maturze (ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Opolu) przeszedł do Śląska Wrocław[8], w którym występował przez trzy sezony. W 1994 przeniósł się do ekipy ówczesnego mistrza kraju Iskry-Ceresit Kielce, zdobywając z nią wicemistrzostwo Polski (1994/1995) i debiutując w europejskich pucharach (33 bramki w 4 meczach[1]). Latem 1995 wyjechał do Niemiec, gdzie – przez dwa lata – terminował w drugoligowym TV Hüttenberg[9]. Mimo nie najlepszych wyników drużyny (7. i 14. miejsce w końcowych tabelach 1995/1996 i 1996/1997), Przybecki prezentował się na tyle dobrze, że w 1997 podpisał kontakt z – występującym w Bundeslidze – TUSEM Essen[10]. 12 września 1997, w pierwszym meczu sezonu 1997/1998, zadebiutował w najwyższej klasie rozgrywkowej w Niemczech i występował w niej już do końca kariery zawodniczej – przez 15 kolejnych sezonów. W sezonie 2000/2001 zdobył dla TUSEM łącznie 240 bramek w lidze i Pucharze Niemiec. Dzięki dobrej grze otrzymał propozycje gry w BM Ciudad Real oraz SC Magdeburg, jednak w 2001 trafił do THW Kiel[1]. Z drużyną „Zebr” świętował m.in. jedyne w karierze mistrzostwo Niemiec (2001/2002), a także dwukrotne zdobycie Pucharu EHF (2001/2002 i 2003/2004). Ogółem dla THW Kiel zdobył 199 bramek w 78 spotkaniach[1]. Po wygaśnięciu umowy planował powrót do Kielc, ale ostatecznie podpisał umowę z HSG Nordhorn. Nie przypuszczał wówczas, że spędzi w tym klubie aż 5 lat i zdobędzie po raz trzeci Puchar EHF (2007/2008). Łącznie (we wszystkich rozgrywkach) w jego barwach rozegrał 164 mecze, zdobywając w nich 642 goli[11]. 5 czerwca 2006 – reprezentując drużynę obcokrajowców – wystąpił w Meczu Gwiazd Bundesligi (zdobył 6 bramek, będąc najlepszym strzelcem spotkania). Gdy w 2009 jego klub – z powodów finansowych – ogłosił upadłość, znalazł zatrudnienie w TSV Hannover-Burgdorf[12], w którym 30 czerwca 2012 zakończył czynną karierę zawodniczą (ostatni mecz w karierze rozegrał 3 czerwca 2012).
Reprezentacyjna
W wieku 16 lat został powołany do kadry narodowej juniorów. W reprezentacji seniorskiej zadebiutował w wieku 17 lat, w wygranym 19:18 towarzyskim meczu z Norwegią – rozgrywanym podczas turnieju o Puchar Bałtyku 1989 – zdobywając w nim aż osiem bramek[7]. Z miejsca stał się jedną z kluczowych postaci drużyny, której jednak nie udało się zakwalifikować do żadnego z wielkich turniejów, rozgrywanych w latach 90. Najbliżej był awans do Mistrzostwach Europy 1994 i Mistrzostw Świata 1995, gdy „biało-czerwoni” – pod wodzą Bogdana Kowalczyka – ponownie zaczęli się liczyć na międzynarodowej arenie, jednak w walce o te imprezy musieli toczyć boje z ówczesną czołówką „starego kontynentu”[13]. Kontuzje jednego, a potem drugiego kolana zakłócały jego karierę i zmusiły m.in. do rezygnacji z gry w drużynie narodowej (w 2003 nie zagrał przez to w Mistrzostwach Świata[14]). W styczniu 2004 z reprezentacją Polski wystąpił w Mistrzostwach Europy 2004 (w 2 pojedynkach zdobył 8 goli). W styczniu 2005[15] wziął udział w – rozgrywanym w Radomiu[16] – turnieju prekwalifikacyjnym do Mistrzostwach Europy 2006, a zostając drugim najskuteczniejszym strzelcem Polaków[17], wydatnie przyczynił się do awansu do kolejnej fazy eliminacji („biało-czerwoni” zajęli w nim 2. miejsce, za Słowacją). Początkowo był członkiem kadry Bogdana Wenty – pełniąc nawet funkcję kapitana – jednak odnoszone kontuzje spowodowały, że selekcjoner zrezygnował z powoływania Przybeckiego[13].
Kariera trenerska
Od 1 lipca 2013 do 30 czerwca 2014 pełnił funkcję dyrektora sportowego Gaz-Systemu Pogoni Szczecin, będąc odpowiedzialnym za sprawy organizacyjne i transferowe[5][18]. 14 lipca 2014 został szkoleniowcem Śląska Wrocław[19]. Od 1 lipca 2016 trener Wisły Płock[20], a od 18 maja 2017 selekcjoner reprezentacji Polski[21][22]. Kandydatem na szkoleniowca kadry narodowej był już rok wcześniej, po Mistrzostwach Europy 2016 (27 lutego 2016 władze ZPRP wybrały jednak na to stanowisko Tałanta Dujszebajewa)[23].
Sukcesy
Wicemistrzostwo Polski:
(1995)
Mistrzostwo Niemiec:
(2002)
Puchar EHF:
Życie prywatne
Żonaty z Agnieszką, ma jedno dziecko (syna Kajetana[5], urodzonego w czerwcu 2004)[2]. Wielokrotnie był ekspertem od piłki ręcznej w polskich stacjach telewizyjnych (m.in. TVP i kanałach Grupy Polsat).
Przypisy
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
