Piotr Nowak (piłkarz)

Piotr Nowak (ur. 5 lipca 1964 w Pabianicach) – polski piłkarz, trener i działacz piłkarski. W latach 1990–1997 reprezentant Polski w piłce nożnej. Uwzględniony w najlepszej drużynie wszech czasów MLS, którą wygrał jako piłkarz z Chicago Fire (1999) oraz trener z D.C. United (2004).

Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Piotr Nowak

Piotr Nowak (2016)
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1964 Pabianice
Wzrost	168 cm
Pozycja	ofensywny pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1979–1983 Włókniarz Pabianice 1983–1984 GKS Bełchatów 1984–1985 Zawisza Bydgoszcz 39 (8) 1985–1986 Widzew Łódź 10 (2) 1987–1990 Zawisza Bydgoszcz 83 (18) 1990–1992 Bakırköyspor 54 (16) 1992–1993 BSC Young Boys 42 (4) 1993–1994 Dynamo Drezno 23 (2) 1994–1998 TSV 1860 Monachium 93 (15) 1998–2002 Chicago Fire 114 (26)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1990–1997  Polska 19 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2004–2006 D.C. United 2007–2009 Stany Zjednoczone U-23 2007–2009 Stany Zjednoczone (asystent) 2010–2012 Philadelphia Union 2014–2016 Antigua i Barbuda 2016–2017 Lechia Gdańsk 2021–2022 Jagiellonia Białystok
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia

Kariera zawodnicza

Kluby

Nowak jest wychowankiem Włókniarza Pabianice, w Polsce grał także w GKS-ie Bełchatów, Motorze Lublin, Widzewie oraz w Zawiszy Bydgoszcz. W 1990 został piłkarzem tureckiego Bakırköyspor, gdzie grał do 1992 roku. Następnie przeszedł do szwajcarskiego BSC Young Boys, skąd po roku trafił do niemieckiej Bundesligi, gdzie grał najpierw w Dynamie Drezno, a od sezonu 1994/95 w TSV 1860 Monachium. Piłkarzem monachijskich Lwów był przez 3 lata i spełniał w tym zespole funkcję głównego rozgrywającego. Zimą 1998 wyjechał do Stanów Zjednoczonych i został piłkarzem Chicago Fire, gdzie przez pewien czas grał wspólnie z Romanem Koseckim i Jerzym Podbrożnym. W barwach Strażaków zdobył Mistrzostwo USA oraz dwukrotnie sięgał po krajowy puchar. Karierę piłkarską zakończył w barwach Chicago Fire w 2002 roku, w wieku 38 lat. Występował na pozycji środkowego, ofensywnego pomocnika.

Reprezentacja Polski

W reprezentacji Polski debiutował w 1990, jednak dopiero w połowie dekady zaczął regularnie pojawiać się w kadrze, został nawet jej kapitanem. Ostatnim jego meczem w reprezentacji było spotkanie z Anglią rozegrane 31 maja 1997 w ramach eliminacji MŚ 98. Łącznie wystąpił w 19 meczach i strzelił 3 bramki.

l.p.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Rezultat	Rozgrywki	Grał	Uwagi
1.	2 lutego 1990	Teheran	Iran	2-0	towarzyski	od 80'
2.	4 lutego 1990	Teheran	Iran	1-0	towarzyski	90'
3.	4 maja 1990	Chicago	Kolumbia	1-2	towarzyski	do 46'
4.	6 maja 1990	Chicago	Kostaryka	2-0	towarzyski	od 60'
5.	17 sierpnia 1994	Radom	Białoruś	1-1	towarzyski	do 59'
6.	15 marca 1995	Ostrowiec Świętokrzyski	Litwa	4-1	towarzyski	90'
7.	29 marca 1995	Bukareszt	Rumunia	1-2	elim. Euro 1996	do 57'
8.	25 kwietnia 1995	Zabrze	Izrael	4-3	elim. Euro 1996	do 46'
9.	7 czerwca 1995	Zabrze	Słowacja	5-0	elim. Euro 1996	90'
10.	29 czerwca 1995	Recife	Brazylia	1-2	towarzyski	90'
11.	16 sierpnia 1995	Paryż	Francja	1-1	elim. Euro 1996	do 58'
12.	28 lutego 1996	Rijeka	Chorwacja	1-2	towarzyski	90'
13.	27 marca 1996	Łódź	Słowenia	0-0	towarzyski	90'	kpt.
14.	9 października 1996	Londyn	Anglia	1-2	elim. MŚ 1998	90'	kpt.
15.	10 listopada 1996	Katowice	Mołdawia	2-1	elim. MŚ 1998	90'	kpt.
16.	26 lutego 1997	Goiânia	Brazylia	2-4	towarzyski	90'	kpt.
17.	2 kwietnia 1997	Chorzów	Włochy	0-0	elim. MŚ 1998	do 46'	kpt.
18.	30 kwietnia 1997	Neapol	Włochy	0-3	elim. MŚ 1998	90'	kpt.
19.	31 maja 1997	Chorzów	Anglia	0-2	elim. MŚ 1998	do 59'	kpt.

Kariera działacza i trenera

Piotr Nowak podczas konferencji prasowej (2011)

Jeszcze podczas gry w Chicago Fire, Nowak został dyrektorem Górnika Konin. W kontrowersyjnych okolicznościach, klub mimo dużego wsparcia finansowego, upadł sportowo, organizacyjnie a później również finansowo, a Nowak stał się antybohaterem nieudanej próby przenosin nowo nazwanego KP Konin do Bydgoszczy^[1][2][3].

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem i w latach 2004–2006 prowadził zespół D.C. United, zdobywając z nim w pierwszym sezonie pracy szkoleniowej tytuł mistrza kraju, a w ostatnim triumfując w rozgrywkach o Supportes Shield^[4].

Od 2007 do 28 maja 2009 był trenerem amerykańskiej kadry młodzieżowej do lat 23, a także asystentem trenera seniorskiej reprezentacji USA, Boba Bradleya.

Od 29 maja 2009 do 13 czerwca 2012 był trenerem i jednocześnie wiceprezesem ds. operacyjnych w nowo dołączonym do MLS klubie, Philadelphia Union.

Kontrowersje

Z Philadelphia Union został zwolniony w atmosferze skandalu, za znęcanie się nad piłkarzami poprzez niewłaściwe metody treningowe i komunikacyjne^[5][6][7][8]. Amerykański sąd stwierdził, że jego działania zagrażały zdrowiu i bezpieczeństwu piłkarzy^[9].

Następnie pracował jako doradca prezesa federacji CONCACAF, obejmującej kraje Ameryki Środkowej i Północnej.

Od 2014 do 2016 pełnił funkcję selekcjonera i dyrektora technicznego reprezentacji Antigui i Barbudy^[10].

13 stycznia 2016 został trenerem Lechii Gdańsk^[11]. Pod jego wodzą Lechia zajęła kolejno 5. i 4. miejsce w tabeli Ekstraklasy. 27 września 2017 objął stanowisko dyrektora sportowego Lechii Gdańsk, natomiast funkcję pierwszego trenera przejął jeden z jego asystentów, Adam Owen^[12]. 17 stycznia 2018 odszedł z klubu^[13].

Następnie pracował dla FIFA, zajmując się projektami doradczymi i edukacyjnymi reprezentacji oraz programów grassroots i piłki nożnej kobiet^[14][15].

Był ekspertem Kanału Sportowego i Telewizji Polskiej podczas Mistrzostw Europy 2020^[16].

31 grudnia 2021 został trenerem Jagiellonii Białystok^[17]. 10 czerwca 2022 został zwolniony^[18].

Sukcesy

Jako zawodnik

Chicago Fire

• Major League Soccer: 1998/99
• U.S. Open Cup: 1997/98, 1999/00

Indywidualne

• Piłkarz Roku w Plebiscycie Piłki Nożnej: 1996

Jako trener

D.C. United

• Major League Soccer: 2003/04
• Supporters Shield: 2005/06

Odznaczenia

• W 2005, za wybitne zasługi w działalności na rzecz promowania Polski oraz osiągnięcia w pracy trenerskiej, prezydent RP, Aleksander Kwaśniewski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[19][20].

Życie prywatne

Jest żonaty z Marzeną. Mają dwie córki, Natalię oraz Julię^[21].