Remove ads
Piotr Aleksander Naimski (ur. 2 lutego 1951 w Warszawie) – polski polityk, biochemik, nauczyciel akademicki, działacz opozycji w okresie PRL, publicysta. W latach 2005–2007 wiceminister gospodarki, poseł na Sejm VII i VIII kadencji, w latach 2015–2022 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnik rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej. Kawaler Orderu Orła Białego.
 Piotr Naimski (2021) | |
| Data i miejsce urodzenia |
2 lutego 1951 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, biochemik, nauczyciel akademicki |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
wiceminister gospodarki (2005–2007), poseł na Sejm VII i VIII kadencji (2011–2019), sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2015–2022) |
| Partia | |
| Małżeństwo | |
 | |
| Odznaczenia | |
    | |
| Strona internetowa | |
Wykształcenie i praca naukowa
W 1968 ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie, następnie studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. W latach 1976–1980 pracował w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk. Od 1981 do 1984 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie był pracownikiem naukowym New York University School of Medicine. W latach 1984–1989 zajmował się zastosowaniami metod biochemicznych w diagnostyce medycznej. Od 1996 do 2009 zajmował stanowisko adiunkta w Wyższej Szkole Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu. Był prodziekanem i dziekanem Wydziału Studiów Politycznych na tej uczelni i kierownikiem programu magisterskiego Stosunki Międzynarodowe i Dyplomacja.
Działalność w okresie PRL
Od 1964 był harcerzem 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”. Uzyskał stopień instruktorski podharcmistrza[1].
W 1975 był uczestnikiem protestów przeciwko zmianom w konstytucji[2]. Po wydarzeniach czerwcowych z 1976 brał udział w organizowaniu pomocy dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. Należał do założycieli Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Blisko współpracował z Antonim Macierewiczem (współdziałali m.in. w „Czarnej Jedynce” oraz w tzw. Gromadzie Włóczęgów, a także w redakcji drugoobiegowego miesięcznika „Głos”). W latach 1980–1981 zasiadał w radzie programowej Ośrodka Badań Społecznych Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.
W 1981 wyjechał na stypendium naukowe do Nowego Jorku, był współorganizatorem Komitetu Pomocy „Solidarności” w Nowym Jorku. Po powrocie do Warszawy w lipcu 1984 wrócił do redakcji pism „Głos” i „Wiadomości” (wcześniej wydawanych pod nazwą „Wiadomości Dnia”).
Działalność w III RP
Pełnił funkcję dyrektora Wydawnictwa „Głos” (1989–1992). Po powołaniu Antoniego Macierewicza na stanowisko ministra spraw wewnętrznych rozpoczął pracę w tym resorcie, od 8 stycznia do 1 lutego 1992 był podsekretarzem stanu MSW, a od 1 lutego do 5 czerwca 1992 szefem Urzędu Ochrony Państwa. Odszedł ze stanowiska po dymisji rządu Jana Olszewskiego.
W latach 1992–1996 był prezesem Klubu Atlantyckiego. Od 1999 do 2001 pełnił funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa w gabinecie politycznym premiera Jerzego Buzka.
Działał w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, Ruchu Odbudowy Polski i Ruchu Katolicko-Narodowym. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy ROP w województwie krakowskim, otrzymując 10 694 głosy[3].
Od listopada 2005 do listopada 2007 był sekretarzem stanu w Ministerstwie Gospodarki odpowiedzialnym za bezpieczeństwo dostaw surowców energetycznych do Polski. W 2008 został doradcą szefa BBN i członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Po śmierci Lecha Kaczyńskiego zrezygnował z tych funkcji. Później został doradcą w konserwatywnym think tanku New Direction utworzonym w Brukseli przez grupę Europejskich Konserwatystów i Reformatorów.
W wyborach parlamentarnych w 2011 był bezpartyjnym kandydatem do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nowosądeckim. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 5388 głosów[4]. W grudniu 2013 wstąpił do PiS[5]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 20 408 głosów)[6]. 23 grudnia 2015 powołany na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnika rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej[7]. W wyborach w 2019 nie został ponownie wybrany do Sejmu, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu warszawskim[8]. 20 lipca 2022 został odwołany ze stanowisk rządowych[9].
W 2021 wszedł w skład rady Fundacji Archiwum Jana Olszewskiego[10].
Remove ads
Pochodzi z rodziny frankistów ochrzczonej w katedrze lwowskiej w 1759, co przedstawił w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” przed wyborami parlamentarnymi w 1997[11].
Żonaty z Małgorzatą Naimską[12], ma czworo dzieci.
- Order Orła Białego (2022, nadany przez prezydenta RP Andrzeja Dudę)[13][14]
- Krzyż Wolności i Solidarności (2017)[15][16]
- Odznaka Honorowa imienia gen. Stefana Roweckiego „Grota” (2011)
- Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi (2016)[17]
- Krzyż Oficerski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2019)[18]
- Człowiek Roku 2021 „Gazety Polskiej”[19]
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 1997 | Ruch Odbudowy Polski | Sejm III kadencji | nr 21 | 10 694 (2,20%) [3] | |
| 2011 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm VII kadencji | nr 14 | 5388 (1,93%) [4] | |
| 2015 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm VIII kadencji | nr 14 | 20 408 (6,57%)[6] | |
| 2019 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm IX kadencji | nr 19 | 5900 (0,43%)[8] | |
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads