Pilobolus

Charakterystyka

Cykl życiowy: Gdy rozwijający się na odchodach sporangiofor Pilobolus dojrzeje, jego zarodnia wraz z zarodnikami konidialnymi zostaje wyrzucona na pewną odległość w trawę otaczająca odchody. Tego typu zarodniki wyrzucane przez ciśnienie noszą nazwę balistospor. Gdy wraz z trawą zostaną zjedzone przez zwierzę roślinożerne, przechodzą bez uszkodzenia przez jego przewód pokarmowy i po wydaleniu wraz z odchodami od razu mają korzystne warunki do rozwoju. Kiełkują, a wyrastająca z nich grzybnia przerasta łajno odżywiając się zawartymi w nim substancjami organicznymi. Później na zewnątrz łajna z grzybni wyrastają sporangiofory z zarodnikami^[2].

Budowa zarodni: Sporangiofor Pilobolus ma charakterystyczną, wyjątkową budowę. Hialinowy konidiofor zakończony jest podobnym do balonu pęcherzykiem, u podstawy którego znajduje się pierścieniowate zgrubienie zawierające karoten. Gdy promienie światła padają z góry na nabrzmienie, załamują się w nim i skupiają na pierścieniu cytoplazmy. W tym stanie trzonek nie wykonuje ruchów. Gdy jednak światło padnie na trzonek z boku, wówczas załamuje się w jego nabrzmieniu pod innym kątem i odbija na przeciwną ścianę komórki. W wyniku reakcji fotochemicznej powstaje bodziec powodujący ustawienie się sporangioforu prostopadle do źródła światła. Zarodnia zbudowana jest z dwóch warstw; wewnętrznej, otaczającej zarodniki i zewnętrznej. Warstwa zewnętrzna u podstawy jest słabsza, mniej skutynizowana i ulega stopniowemu zgalaretowaceniu. W zarodni w miarę jej dojrzewania następuje wzrost ciśnienia. Może ono dojść nawet do 55 atmosfer. Gdy przekroczy wytrzymałość zarodni powoduje rozszczepienie się jej warstw. Zarodnia pęka w najsłabszym miejscu przy podstawie i siłą odrzutu zostaje wyrzucona na odległość czasami nawet ponad 2 m. Powstaje przy tym trzask możliwy do usłyszenia z kilku metrów. Odrzucona zarodnia przykleja się do podłoża swoją dolną, zgalaretowaciałą ścianą. Jej wewnętrzna warstwa pozostaje nieuszkodzona, dzięki czemu znajdujące się w niej zarodniki przez długi czas są chronione i zachowują zdolność kiełkowania^[3].

Systematyka

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pilobolaceae, Mucorales, Incertae sedis, Mucoromycetes, Mucoromycotina, Mucoromycota, Fungi^[1].

Nazwa: Nazwę Pilobolus wprowadził do taksonomii grzybów Heinrich Julius Tode w 1915 r.^[1] Nazwa polska według X tomu Grzybów^[4].

Synonimy: Hydrogera F.H. Wigg. 1780, Pycnopodium Corda 1842, Sacidium Nees, in Kunze & Schmidt, 1823, Sacidium Sacc. 1880^[5].

Gatunki występujące w Polsce

Pilobolus crystallinus (F.H. Wigg.) Tode 1784 – zrywka kryształowa
Pilobolus kleinii Tiegh. 1878
Pilobolus lentiger Corda 1837
Pilobolus longipes Tiegh. 1878
Pilobolus oedipus Mont. 1826
Pilobolus roridus (Bolton) Pers. 1801
Pilobolus umbonatus Buller 1934

Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Wykaz gatunków według Mułenki i in.^[6]

Przypisy

Charakterystyka

Cykl życiowy: Gdy rozwijający się na odchodach sporangiofor Pilobolus dojrzeje, jego zarodnia wraz z zarodnikami konidialnymi zostaje wyrzucona na pewną odległość w trawę otaczająca odchody. Tego typu zarodniki wyrzucane przez ciśnienie noszą nazwę balistospor. Gdy wraz z trawą zostaną zjedzone przez zwierzę roślinożerne, przechodzą bez uszkodzenia przez jego przewód pokarmowy i po wydaleniu wraz z odchodami od razu mają korzystne warunki do rozwoju. Kiełkują, a wyrastająca z nich grzybnia przerasta łajno odżywiając się zawartymi w nim substancjami organicznymi. Później na zewnątrz łajna z grzybni wyrastają sporangiofory z zarodnikami^[2].

Budowa zarodni: Sporangiofor Pilobolus ma charakterystyczną, wyjątkową budowę. Hialinowy konidiofor zakończony jest podobnym do balonu pęcherzykiem, u podstawy którego znajduje się pierścieniowate zgrubienie zawierające karoten. Gdy promienie światła padają z góry na nabrzmienie, załamują się w nim i skupiają na pierścieniu cytoplazmy. W tym stanie trzonek nie wykonuje ruchów. Gdy jednak światło padnie na trzonek z boku, wówczas załamuje się w jego nabrzmieniu pod innym kątem i odbija na przeciwną ścianę komórki. W wyniku reakcji fotochemicznej powstaje bodziec powodujący ustawienie się sporangioforu prostopadle do źródła światła. Zarodnia zbudowana jest z dwóch warstw; wewnętrznej, otaczającej zarodniki i zewnętrznej. Warstwa zewnętrzna u podstawy jest słabsza, mniej skutynizowana i ulega stopniowemu zgalaretowaceniu. W zarodni w miarę jej dojrzewania następuje wzrost ciśnienia. Może ono dojść nawet do 55 atmosfer. Gdy przekroczy wytrzymałość zarodni powoduje rozszczepienie się jej warstw. Zarodnia pęka w najsłabszym miejscu przy podstawie i siłą odrzutu zostaje wyrzucona na odległość czasami nawet ponad 2 m. Powstaje przy tym trzask możliwy do usłyszenia z kilku metrów. Odrzucona zarodnia przykleja się do podłoża swoją dolną, zgalaretowaciałą ścianą. Jej wewnętrzna warstwa pozostaje nieuszkodzona, dzięki czemu znajdujące się w niej zarodniki przez długi czas są chronione i zachowują zdolność kiełkowania^[3].

Systematyka

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pilobolaceae, Mucorales, Incertae sedis, Mucoromycetes, Mucoromycotina, Mucoromycota, Fungi^[1].

Nazwa: Nazwę Pilobolus wprowadził do taksonomii grzybów Heinrich Julius Tode w 1915 r.^[1] Nazwa polska według X tomu Grzybów^[4].

Synonimy: Hydrogera F.H. Wigg. 1780, Pycnopodium Corda 1842, Sacidium Nees, in Kunze & Schmidt, 1823, Sacidium Sacc. 1880^[5].

Gatunki występujące w Polsce

Pilobolus crystallinus (F.H. Wigg.) Tode 1784 – zrywka kryształowa
Pilobolus kleinii Tiegh. 1878
Pilobolus lentiger Corda 1837
Pilobolus longipes Tiegh. 1878
Pilobolus oedipus Mont. 1826
Pilobolus roridus (Bolton) Pers. 1801
Pilobolus umbonatus Buller 1934

Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Wykaz gatunków według Mułenki i in.^[6]

Przypisy

Charakterystyka

Systematyka

Przypisy

Wikiwand - on

Charakterystyka

Systematyka

Przypisy

Wikiwand - on