Paweł Piskozub
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Piskozub, ps. „Korab”, „Paweł” (ur. 29 czerwca 1896 w Kołomyi, zm. 2 stycznia 1967) – major piechoty Wojska Polskiego II RP, kawaler Orderu Virtuti Militari, podczas II wojny światowej pułkownik dyplomowany WKSB.
.jpg) mjr Paweł Piskozub (ok. 1930) | |
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
53 Pułk Piechoty, |
| Stanowiska |
dowódca dywizji WKSB |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 29 czerwca 1896 w Kołomyi jako syn Karola i Marii z domu Budzianowskiej[1][2][3][4]. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego jako były oficer Armia Hallera w stopniu porucznika[5]. W 1920 podczas wojny polsko-bolszewickiej był oficerem 12 Dywizji Piechoty[6]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. W latach 1923, 1924 służył w 53 pułku piechoty w Stryju[9][10]. Został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[1]. W tym roku był oficerem 59 pułku piechoty z Inowrocławia przydzielonym do Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[11]. W 1930 pełnił stanowisko kierownika Referatu Stowarzyszeń Przysposobienia Wojskowego w Wydziale Społecznym PUWFiPW[12]. W 1932 ukazała się jego publikacja pt. Legjoniści polscy w armji włoskiej 1917–1918 (z kartek pamiętnika[13]. W 1934 jako major przeniesiony w stan spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[2].
Po odejściu z armii w latach 30. był zatrudniony w Biurze Wojskowym Dyrekcji Poczt i Telegrafów[14]. Działał w Związku Oficerów Rezerwy RP, gdzie współpracował z Michałem Żymierskim[15]. Był redaktorem naczelnym wydawanego w 1936 i w 1937 miesięcznika „Błękitny Weteran” (ilustrowane czasopismo poświęcone historii i wspomnieniom b. Armii Polskiej we Francji oraz życiu i sprawom organizacyjnym Stowarzyszenia Weteranów b. Armii Polskiej we Francji)[16].
Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej był członkiem Komitetów Wolności, Związku Podoficerów Rezerwy, organizacji Miecz i Pług i Wojskowego Korpusu Służby Bezpieczeństwa[14]. W randzie pułkownika dyplomowanego był dowódcą 3 dywizji WKSB i używał wówczas pseudonimów „Korab”[17][18][19][20] oraz „Paweł”[21].
Po nastaniu Polski Ludowej służył w szeregach ludowego Wojska Polskiego[14]. Od 1945 do 1946 był zastępcą dowódcy dywizji szkolnej[14]. W latach 50. został aresztowany przez władze komunistyczne i skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności, a następnie zrehabilitowany w 1958[14].
Zmarł 2 stycznia 1967 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141, rząd 1, miejsce 3)[22].
Odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)[9][11]
- Krzyż Niepodległości (25 lipca 1933)[23]
- Krzyż Walecznych (przed 1923)[9][11]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[24]
- Krzyż Wojenny za Męstwo Wojskowe (Włochy, przed 1923)[9][11]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée) (przed 1928)[11]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.