Loading AI tools
gatunek ptaka (wymarły) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandretta reuniońska[3], papuga maskareńska[4] (Psittacula mascarina) – gatunek wymarłego ptaka z rodziny papug wschodnich. Był endemiczny dla wyspy Reunion na zachodnim Oceanie Indyjskim. Systematyka papugi maskareńskiej była przedmiotem sporów; klasyfikowano ją w obrębie Psittaculini lub Coracopsis (rodzina sępic); ostatnie badania wskazują na bliższe powiązanie z Psittaculini.
| Psittacula mascarina[1] | |||
| (Linnaeus, 1771) | |||
_(19965211084).jpg) Ilustracja autorstwa Johna Gerrarda Keulemansa z 1893, bazowana na okazie z kolekcji Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu, jednego z dwóch zachowanych | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
aleksandretta reuniońska | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 | |||
Aleksandretty reuniońskie mierzyły około 35 cm długości. Miały duże, czerwone dzioby i długie zaokrąglone ogony. Nogi były czerwone, podobnie jak naga skóra wokół oczu i nozdrzy. Przód głowy zdobiła czarna maska. Sterówki były częściowo białe; kolorystyka reszty upierzenia jest niejasna. Opisy żywych ptaków wskazują na to, że ciało i głowa były popielate, a dwie środkowe sterówki – ciemne. Według opisów opartych na osobnikach wypchanych ciało było brązowe, a głowa niebieskawa; nie wspominają one o ciemnych środkowych sterówkach. Możliwe, że spreparowane okazy zmieniały barwę pod wpływem upływu czasu czy ekspozycji na światło czy innych uszkodzeń. Bardzo niewiele wiadomo o zachowaniu tych papug.
Po raz pierwszy papugi te wspomniano w 1674, a żywe okazy dostarczono później do Europy i trzymano w niewoli. Naukowo opisano gatunek w 1771. Współcześnie zachowały się tylko dwa okazy – w zbiorach w Paryżu i w Wiedniu. Data i przyczyny wymarcia są niejednoznaczne. Ostatnie doniesienie z 1834 uchodzi za niepewne; najprawdopodobniej więc gatunek wymarł przed nadejściem XIX wieku, a wcześniej stał się wymarły na wolności.
Po raz pierwszy aleksandrettę reuniońską wspomniał francuski podróżnik Sieur Dubois w 1674 w dzienniku z podróży. Później żywe ptaki opisano zaledwie kilka razy. Przynajmniej trzy żywe osobniki przywieziono do Francji w XVIII wieku i trzymano w niewoli; dwa z nich opisano jeszcze za ich życia[5]. Czasów współczesnych dotrwały dwa spreparowane okazy; holotyp, okaz MNHN 211 z Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu oraz NMW 50.688 z Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu. Drugi okaz odkupiono z Leverian Museum (niegdyś prywatny zbiór Ashtona Levera) podczas targów w Londynie w 1806[5]. Trzeci wypchany okaz dotrwał schyłku XVIII wieku[6]. Aleksandretta reuniońska została naukowo opisana pod nazwą Psittacus mascarinus (skrócone później do „mascarin”) przez szwedzkiego zoologa Karola Linneusza w 1771[7]. Nazwy użył po raz pierwszy francuski zoolog i filozof przyrody Mathurin Jacques Brisson w 1760, ale nie w charakterze nazwy naukowej. Epitet gatunkowy stanowi odniesienie do Maskarenów, których nazwa pochodzi od ich portugalskiego odkrywcy, Pedro Mascarenhasa[5].
Wcześni autorzy donosili o tym, jakoby papugi maskareńskie miały występować na Madagaskarze, przez co francuski przyrodnik i ornitolog René Lesson ukuł młodszy synonim Mascarinus madagascariensis w 1831[8]. Nowa nazwa rodzajowa przyjęła się, a gdy Tommaso Salvadori połączył ją z uprzednim epitetem gatunkowym, nazwa naukowa tego gatunku stała się tautonimem (obydwie jej części były identyczne)[5]. Lesson przypisywał również papugi z rodzajów Tanygnathus i Psittacula do Mascarinus, ale nie zaakceptowali tego późniejsi autorzy. Następnego roku niemiecki herpetolog Johann Georg Wagler stworzył dla papugi maskareńskiej i papuzicy małej (Coracopsis nigra) rodzaj Coracopsis. Angielski zoolog William Alexander Forbes, będąc przekonanym, że mascarinus to niepoprawny epitet gatunkowy, nadał papudze maskareńskiej w 1879 nazwę Mascarinus duboisi, na cześć Sieur Dubois, który tę papugę opisał jako pierwszy[9]. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny w 2016 zmienił nazwę naukową z M. mascarin na M. mascarinus, przywracając oryginalny zapis, podobnie zmieniły się niektóre inne epitety gatunkowe Linneusza[10].
Linneusz w 1758 nadał nieokreślonej ciemnej papudze widzianej przez szwedzkiego przyrodnika Hasselqvista w Afryce nazwę Psittacus obscurus. Później, w 1766, zsynonimizował ją z papuzicą maskareńską. Przez to powiązanie niektórzy autorzy wierzyli, że nieokreślona papuga pochodziła z Maskarenów, jednak jej opis nie pasował do papugi maskareńskiej[11]. Przez poczynania Linneusza niektórzy autorzy tworzyli potem skombinowane, nieuznawane nazwy, jak Mascarinus obscurus i Coracopsis obscura. Być może nieokreślona papuga była w istocie żako (Psittacus erithacus)[5].
Inną nieokreśloną papugę o brązowym upierzeniu, przechowywaną w Cabinet du Roi (kolekcja osobliwości Ludwika XIII), opisał Comte de Buffon w 1779 pod opisem papugi maskareńskiej; porównał obydwa ptaki. Zdaniem angielskiego paleontologa Juliana Hume’a mogła to być papuzica mniejsza lub wyblakła spreparowana aleksandretta szara (Psittacula bensoni). Okaz zaginął[5]. Angielski zoolog George Robert Gray przypisał część podgatunków barwnicy zwyczajnej (Eclectus roratus) z Moluków do Mascarinus w swoim dziele A List of the Genera of Birds (lata 40. XIX wieku), ale jego pomysł został szybko zdyskredytowany przez innych zoologów[12][13].
O subfosylnych szczątkach papugi wydobytych z groty na Reunionie doniesiono w 1996. Zdjęcia rentgenowskie dwóch istniejących okazów muzealnych porównano z kośćmi nieokreślonej papugi; ich wymiary okazały się być pośrednie między tymi już znanymi z dwóch okazów. Papuzicę małą wprowadzono na Reunion już w 1780, jednak szczątki subfosylne pasują bardziej do papugi maskareńskiej i za należące do niej są uważane[14].
Pokrewieństwo papugi maskareńskiej wobec innych taksonów jest niejasne; od środkowego XIX wieku istnieją dwie konkurujące hipotezy[15]. Niektórzy autorzy umieszczali gatunek w Coracopsinae (pochodzenia afrykańskiego) ze względu na ciemne upierzenie, pozostali w Psittaculinae (pochodzenia azjatyckiego) w oparciu o duży, czerwony dziób, cechę charakterystyczną przedstawicieli podrodziny[9][16]. Kolorystyka upierzenia jest nietypowa jak na Psittaculinae, jednak czarne maski występują u niektórych jej przedstawicieli[5]. Choć niewiele wiadomo o większości wymarłych papug Maskarenów, badania szczątków subfosylnych wykazały, że dzieliły one niektóre cechy, jak duże głowy i szczęki, zredukowane kości obręczy kończyny górnej i mocne kości nóg. Zdaniem Hume’a wzięły swój początek w radiacji ewolucyjnej Psittaculini; swój pogląd oparł na badaniu morfologii tych ptaków i fakcie, że papugi z rodzaju Psittacula skolonizowały wiele wysp Oceanu Indyjskiego[5].
Poziom morza był niższy podczas plejstocenu, dzięki czemu ptaki mogły kolonizować Maskareny z innych obszarów[17]. Przedstawiciele Psittaculini mogli pojawiać się na ich terenie kilkukrotnie, jako że wiele z gatunków było tak wyspecjalizowanych, że zdają się ewoluować na wyspach na obszarze plam gorąca, zanim Maskareny wyłoniły się z morza[17]. Reunion liczy 3 miliony lat, co jest wystarczająco długim okresem, by powstały nowe rodzaje ptaków, jednak wiele endemitów mógł zmieść z powierzchni wysp wybuch wulkanu Piton des Neiges między 300 a 180 tys. lat temu. Większość niedawno wymarłych lub istniejących jeszcze gatunków pochodzi więc raczej od przodków, którzy niedawno skolonizowali wyspę z kontynentalnej Afryki lub Madagaskaru. Jeśli papuga maskareńska wyodrębniła się do osobnego rodzaju jeszcze przed wybuchem wulkanu, byłaby jednym z niewielu ocalałych podczas kataklizmu taksonów[14].
Badanie genetyczne z 2011, prowadzone przez Samita Kundu i współpracowników (próbkę pobrano z paryskiego okazu), wykazało, że papuga maskareńska plasowała się niegdyś wśród podgatunków papuzicy małej z Madagaskaru i nie jest spokrewniona z papugami rodzaju Psittacula. Linia rozwojowa tej papugi oddzieliła się między 4,6 a 9 mln lat temu, jeszcze przed powstaniem Reunionu. Do badania załączono kladogram[18]:
| E |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
W 2012 Leo Joseph i współpracownicy przyjęli wyniki badań, jednak uznali, że próbka mogła być uszkodzona i potrzeba dalszych badań przed uznaniem problemu systematycznego za rozwiązany. Odnotowali również, że jeśli Mascarinus rzeczywiście należy do Coracopsis, to druga z nazw stałaby się młodszym synonimem, jako że Mascarinus jest od niej starsza[19]. W 2012 Hume wyraził zdziwienie tymi wynikami ze względu na anatomiczne podobieństwa między papugą maskareńską a innymi papugami Maskarenów, które uznaje się za przedstawicieli Psittaculini. Odnotował również, że nie ma dowodu w postaci szczątków kopalnych na to, że gatunek wyewoluował gdziekolwiek poza Reunionem[11].
W 2017 Lars Podsiadlowski i współpracownicy pobrali próbkę z okazu wiedeńskiego celem wykorzystania jej w nowych badaniach genetycznych; te wykazały, że papuga maskareńska należy do grupy systematycznej obejmującej także Psittacula, tak jak zasugerował Hume, w tym wymarłą aleksandrettę seszelską (P. wardi) i azjatycki podgatunek aleksandretty większej (P. eupatria). Papuga maskareńska może więc wywodzić się ze starej linii rozwojowej aleksandrett większych, które rozpraszały się po Azji w kierunku Maskarenów przez Ocean Indyjski. Badacze zasugerowali, że przy badaniu z 2011 użyto scalonych sekwencji pochodzących od dwóch innych gatunków, co wynikało z zanieczyszczenia materiału w laboratorium. W wynikach badań z 2017 papugi z rodzaju Tanygnathus uplasowały się w rodzaju Psittacula; zaproponowano, aby rodzaje Tanygnathus i Mascarinus włączyć do Psittacula. Do badania dołączono kladogram[20]:
| |||||||||||||||||||||||||
Długość ciała papug maskareńskich wynosiła około 35 cm. Długość skrzydła wynosiła blisko 211 mm, ogona 144–152 mm, górnej krawędzi dzioba 32–36 mm, a skoku 22–24 mm[21]. Dziób był duży, czerwony i umiarkowanie długi, ogon zaokrąglony. W przedniej części głowy występowała czarna maska. W historycznych opisach upierzenia i na tablicach barwnych występują rozbieżności w kwestii kolorystyki upierzenia ciała, skrzydeł, sterówek i głowy[5]. W 1674 Dubois opisał barwę żywych osobników jako „petit-gris”, kolor, który miał przypominać ubarwienie ciemnej formy wiewiórki pospolitej[22] – ciemnoszarego lub ciemnobrązowego[5].
W 1760 Brisson opublikował następny opis, oparty na obserwacji żywego ptaka w niewoli (możliwe, że to spreparowany okaz z Paryża):
Ciemię i szyja czyste (popielate) szare. Grzbiet, kuper, spód szyi, pierś, brzuch, boki, nogawice, barkówki, pokrywy nadogonowe popielate, bardzo ciemne. Skrzydła tego samego koloru. Ogon składa się z 12 piór: dwie środkowe również są bardzo ciemne, popielate. Boczne są tego samego koloru, poza nieznaczną ilością bieli u nasady. Oko okala naga skóra, jaskrawoczerwona. Źrenica czarna, tęczówka czerwona. Nasadę dzioba również otacza naga, czerwona skóra, w której umieszczone są nozdrza. Dziób czerwony. Nogi różowe. Pazury szarobrązowe. Nie jest mi wiadomo, w jakim kraju żyją. Widziałem je żywe w Paryżu[5].
Kilku późniejszych autorów przedstawiało ciało jako brązowe, a głowę niebieskoliliową zamiast szarego. Opisy były bazowane na spreparowanych okazach. U żywych ptaków nigdy nie opisano takich barw. Hume zasugerował, że kolor spreparowanych okazów wynika z ekspozycji na światło, przez co barwa szara i czarna przeszła w brązową. Przykładem takiej transformacji jest nietypowy okaz łuszczyka czarnogardłego (Spiza americana), u którego barwa szara przeszła w brązową; był opisywany jako odrębny gatunek („Townsend's dickcissel”)[5]. Dwa znane spreparowane okazy papugi maskareńskiej również różnią się kolorystyką. U paryskiego okazu głowa jest szaroniebieska, ciało brązowe, jaśniejsze na spodzie ciała. Skrzydła i ogon zostały znacznie uszkodzone przez kwas siarkowy podczas próby fumigacji w latach 90. XVIII wieku. Okaz wiedeński ma jasnobrązową głowę i ciało, białe pióra są nieregularnie rozmieszczone na obszarze ogona, grzbietu i skrzydeł[23].
Dalsze niejasności w kwestii ubarwienia papug maskareńskich zasiała tablica barwna francuskiego rytownika i przyrodnika François-Nicolasa Martineta umieszczona w Histoire Naturelle Des Oiseaux Buffona (1779), pierwsze barwne przedstawienie przedstawiciela gatunku. Ukazuje ona brązowego ptaka z fioletowawą głową, a natężenie tych barw różni się w zależności od kopii tablicy – poszczególne były różnie kolorowane przez pracowników Martineta w jego warsztacie. Barwa ciała różni się tu od kasztanowej po szaroczekoladową, ogon od jasnoszarego po szarobrązowy, niemal czarny, a głowa od niebieskoszarej po kolor gołębi. U zilustrowanego ptaka nie widać również ciemnych środkowych sterówek bez białych nasad, jakie opisał Brisson, co powtarzali późniejsi twórcy. Ilustracja Martineta i opis Buffona były prawdopodobnie oparte na wyglądzie paryskiego okazu[5].
W 1879 Forbes odnotował, że woskówkę porastały pióra przykrywające nozdrza[9]. Stoi to w sprzeczności z innymi doniesieniami, według których nozdrza otaczała czerwona skóra. Forbes oparł swój opis o paryski okaz, pozbawiony wtedy czaszki i żuchwy celem zbadania ich przez francuskiego zoologa Alhphonse’a Milne-Edwardsa. Mogło to doprowadzić do zniekształcenia głowy i nozdrzy[5].
Bardzo niewiele wiadomo o życiu tych papug na wolności[11]. Kilka okazów trzymano w niewoli; prawdopodobnie u papug maskareńskich nie występowała specjalizacja pokarmowa[24]. Częściowa biel piór okazu wiedeńskiego mogła wynikać z niedoborów żywieniowych wskutek długiego trzymania w niewoli; podcięte lotki wskazują na przetrzymywanie w klatce. Niewiele było wiadomo o diecie papug w XVIII wieku, więc u tamtego okazu mogło zabraknąć tyrozyny, niezbędnej do syntezy melaniny. U innych papug taki niedobór skutkuje występowaniem barwy pomarańczowej zamiast białej ze względu na obecność psittaciny, jednak u papug z rodzaju Coracopsis i papugi maskareńskiej ten barwnik nie występuje. Dawniej opisywano ten okaz jako „częściowo albinotyczny”, co jest błędne, gdyż prawdziwy albinizm (brak tyrozynazy) nigdy nie jest częściowy[23].
W 1705 Jean Feuilley opisał papugi Reunionu i ich ekologię; prawdopodobnie sezonowo przybierały na wadze:
Jest kilka rodzajów papug, różnych rozmiarów i kolorów. Niektóre są rozmiaru kury, szare, o czerwonym dziobie [papuga maskareńska]; inne tego samego koloru, a rozmiaru gołębia [aleksandretta szara], i jeszcze inne, mniejsze i zielone [Réunion parakeet]. Są ich duże ilości, zwłaszcza w rejonie Sainte-Suzanne i na zboczach gór. Są bardzo dobre do jedzenia, zwłaszcza gdy otłuszczają się, czyli od czerwca do września, ponieważ w tym czasie drzewa produkują pewne nasiona, które te ptaki jedzą[11].
Papugi maskareńskie mogły niegdyś zamieszkiwać Mauritius, na co wskazuje XVII-wieczny opis Petera Mundy’ego, który wspomniał o „brunatnych papugach”[25]. Nie odkryto jeszcze dowodów w postaci szczątków kopalnych[5].
Wiele innych endemitów Reunionu wymarło po nadejściu ludzi, którzy zaburzyli ekosystem wyspy. Papugi maskareńskie współwystępowały z innymi niedawno wymarłymi ptakami, jak szpak reunioński (Fregilupus varius), ibis reunioński (Threskiornis solitarius), aleksandrettami szarymi (Psittacula bensoni), Porphyrio coerulescens (gatunek hipotetyczny), uszatnikami małymi (Mascarenotus grucheti), ślepowronami dużymi (Nycticorax duboisi) i synogarlicami reuniońskimi (Streptopelia duboisi)[26].
Z ośmiu papug endemicznych dla Maskarenów jedynie aleksandretta krótkosterna (Psittacula echo) dotrwała czasów współczesnych. Pozostałe wymarły najprawdopodobniej wskutek połączenia nadmiernego odłowu z wylesianiem. Przyczyna i dokładny moment wymarcia papugi maskareńskiej są niejasne[5]. W 1834 niemiecki zoolog Carl Wilhelm Hahn opublikował często cytowany opis żywej papugi maskareńskiej w posiadaniu Maksymiliana I Józefa Wittelsbacha. Ptak musiał być wówczas bardzo stary; według Hahna istniała również ilustracja przedstawiająca tego osobnika[27]. IUCN uznaje informacje z 1834 jako ostatnie stwierdzenie tego gatunku[28].
Wiarygodność opisu Hahna była zakwestionowana po raz pierwszy już w 1876, zaś ilustracja zdawała się być plagiatem z tablicy François-Nicolasa Martineta, opublikowanej 50 lat wcześniej. Po śmierci króla w 1825 jego kolekcja została wystawiona na sprzedaż, jednak w spisie gatunków nie było papugi maskareńskiej. Hahn nie wspomniał, kiedy dokładnie widział ptaka; mogło to być długo przed 1834. Fakt splagiatowania ilustracji oraz brak spreparowanego okazu podają opis Hahna w wątpliwość[27].
Jeśli nie brać opisu Hahna pod uwagę, papuga maskareńska mogła wymrzeć przed 1800. Ostatni opis żyjącego ptaka z Reunionu pochodzi z lat 70. XVIII wieku[5]. Prawdopodobnie papuga maskareńska najpierw wymarła na wolności; wiadomo, że okazy w niewoli w Europie przeżyły swoich dzikich krewnych. W latach 90. XVIII francuski odkrywca i przyrodnik François Levaillant zanotował, że ptak jest rzadki, i widział trzy osobniki we Francji[11].
Jednym z ostatnich pewnych opisów żyjących papug maskareńskich jest ten sporządzony w 1784 przez Mauduyta, a dotyczący ptaków w niewoli:
[Papugi maskareńskie] żyją na Ile Bourbon [Réunion]; widziałem kilka żywych w Paryżu, były to raczej delikatne ptaki; jedyną ich zaletą był czerwony dziób przyjemnie kontrastujący z ciemnym upierzeniem; nie nauczyły się mówić[5].
Inaczej niż twierdził Feuilley, Dubois wspomniał, że papugi maskareńskie były niejadalne i odwiedzający Reunion w większości je ignorowali[29]. Była to ostatnia rdzenna papuga Reunionu, która wymarła[11]. Jedynym ptakiem, który wyginął już po zniknięciu papug maskareńskich, był szpak reunioński, który zniknął z wyspy w połowie XIX wieku[22].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
