Pałac Mniszchów w Warszawie
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałac Mniszchów – pałac znajdujący się przy ulicy Senatorskiej 38/40 w Warszawie. Siedziba Ambasady Belgii.
| nr rej. 530 | |
 Pałac od strony ulicy Senatorskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Zniszczono |
1944 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°14′37,0″N 21°00′13,5″E | |
Historia
Podsumowanie
Perspektywa
1714–1939
Teren, na którym wznosi się pałac w 1714 zakupił marszałek wielki koronny Józef Wandalin Mniszech[a]. W następnym roku przystąpiono do budowy pałacu. Robotami kierował Burkhard Christoph Münnich. Był on zapewne projektodawcą późnobarokowej rezydencji, składającej się z korpusu głównego i dwóch prostopadłych skrzydeł bocznych, ujmujących wielki dziedziniec honorowy. W pracach we wnętrzach prawdopodobnie uczestniczył Karol Bay[1].
Przed 1762 pałac przebudowano według projektu Pierre’a Ricauda de Tirregaille'a.
Około 1780 Canaletto uwiecznił go na swoim obrazie, skąd można czerpać wiedzę o jego ówczesnym wyglądzie.
W 1805 miał miejsce pożar pałacu. Po pożarze zakupił go Friedrich Wilhelm Mosqua, urzędnik pruski. Budynek został odnowiony w stylu klasycystycznym (projekt opracował Fryderyk Albert Lessel). Urządzono w nim salę koncertową. W pałacu mieściło się też Towarzystwo Muzyczne „Harmonia”, założone przez mieszkającego tu Ernesta Teodora Amadeusza Hoffmanna[1].
W 1829 właścicielem pałacu był Piotr Steinkeller. Na jego koszt dokonano gruntownej przebudowy budynku w stylu klasycystycznym, według projektu Adolfa Schucha[2]. W latach 1830–1939 był siedzibą Warszawskiej Resursy Kupieckiej (od 1839 – własność hipoteczna Resursy)[3]. Przed 1914 dawny dziedziniec pałacowy nazywany był placem Resursy[4]. Do 1939 w budynku odbywały się w zebrania, loterie, odczyty, bale i jubileusze.
1939–1944 – Szpital Maltański
We wrześniu 1939 w pałacu utworzono Szpital Maltański, będący jedyną filią Szpitala Ujazdowskiego. Placówka działała w tym miejscu w czasie okupacji niemieckiej (1939–1944) i powstania warszawskiego (1944)[5][6]. Ranni zostali ewakuowani 14 sierpnia. Ewakuację organizowali: szef sanitarny AK – płk dr Leon Strehl „Feliks” i lekarz naczelny szpitala, kpt dr Jerzy Dreyza.
We wrześniu gmach został spalony przez Niemców[6].
Współcześnie na frontowej ścianie budynku znajduje się tablica pamiątkowa. Uroczystość wmurowania tablicy odbyła się w dniu 50. rocznicy założenia Szpitala (7 września 1989), w obecności ambasadora Belgii, barona Thierry de Gruben, członków rodziny księcia Janusza Radziwiłła i osób, które w czasie wojny należały do personelu szpitala[1].
Okres powojenny
Po wojnie, w 1962, pałac odbudowano według projektu Mieczysława Kuzmy na siedzibę Ambasady Belgii[1].
Uwagi
- Wcześniej, na początku XVII w., znajdował się tym miejscu drewniany dwór Zygmunta Kazanowskiego, podkomorzego koronnego[1].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.