Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otton Bruno Urban (ur. 30 października 1894 w Krakowie, zm. 27 stycznia 1954 tamże[1]) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego[2].
podpułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
30 października 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
27 stycznia 1954 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1912- |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
55 Pułk Piechoty |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa
|
Odznaczenia | |
Otton Bruno Urban był synem Jana (portier w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego) oraz Janiny z domu Nippon. Po ukończeniu kadeckiej szkoły średniej w Kónigsdorfie został 18 sierpnia 1912 roku awansowany na stopień chorążego i skierowany do austriackiego 55 pułku piechoty. W latach 1912–1913 brał udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. 1 maja 1914 roku awansował na stopień podporucznika, a 1 lipca 1915 roku porucznika[2][3]. Do 1918 roku służył w armii austro-węgierskiej. Pełnił funkcje: w 55 pp był dowódcą plutonu, w szkole podoficerskiej i wywiadowczej instruktorem i ponownie w 55 pp dowódcą plutonu z którym 10 sierpnia trafił na front przeciwrosyjski[4], dowódcą kompanii i adiutantem pułku[5], a od 28 grudnia 1915 roku do 28 sierpnia 1917 roku był w Bielsku-Białej i Opolu dowódcą kompanii zapasowej trafiając z nią na front włoski, na którym 28 sierpnia 1917 roku odniósł poważną kontuzję i przebywał w Wiedniu do 25 grudnia 1917 roku lecząc się w tamtejszym szpitalu, a następnie powrócił na stanowisko dowódcy kompanii zapasowej, która stacjonowała w Bielsku i pozostał w niej do 1 października 1918 roku[2].
Od listopada 1919 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. W początkowym okresie służby w armii polskiej były konflikty i trudności. W kwietniu 1920 roku komisja weryfikacyjna miała zastrzeżenia do włączenia porucznika Urbana do korpusu oficerskiego. Dopiero Oficerski Trybunał Orzekający pod przewodnictwem generała podporucznika Władysława Frankowskiego przeprowadził postępowanie w sprawie ustalenia narodowości i co spowodowało opóźnione zgłoszenie się porucznika Urbana do Wojska Polskiego[2]. Trybunał uznał w dniu 7 czerwca 1921 roku, że porucznik Urban pomimo polskiego pochodzenia przez dobrowolne wstąpienie w lutym 1919 roku na służbę austro-niemiecką i pozostawanie tamże do dnia 1 października 1919 roku dowiódł kompletnego braku poczucia narodowego, to jednak zrehabilitował się po wstąpieniu do Wojska Polskiego nienaganną swą służbą frontową, podczas której został ranny i odznaczony Krzyżem Walecznych przez co wywalczył sobie prawo pozostania jako oficer w Wojsku Polskim[2].
Po rozpadzie armii austro-węgierskiej porucznik Urban służył w milicji ludowej republiki austro-niemieckiej, a przebywając jeszcze w Wiedniu czynił starania o przyjęcie do Wojska Polskiego[2]. 20 listopada 1919 roku otrzymał przydział do batalionu zapasowego 10 pułku piechoty, stacjonującego w Łowiczu, ponieważ słabo władał językiem polskim i nie znał regulaminów oraz musztry polskiej. Do oddziałów pułku pozostających na froncie przeniesiono go 18 maja 1920 roku[2].
Walcząc odważnie na polu walki w opinii przełożonych uchodził za dzielnego i odpowiedzialnego oficera, który posiadał żywy temperament. Ciężko ranny 4 sierpnia 1920 roku w boju pod Mordami, kiedy prowadził żołnierzy do przeciwnatarcia. Kontuzję leczył przez parę miesięcy w Zakopanem i Krakowie. 14 listopada 1920 roku powrócił do kadry Batalionu Zapasowego który stacjonował w Łowiczu. Odkomenderowany 29 listopada tegoż roku do Rembertowa na 5-miesięczny kurs aplikacyjny oficerów piechoty, kończąc go 2 maja 1921 roku i uzyskując wysokie noty z zastrzeżeniem: ma braki w języku polskim[6].
W 10 pułku piechoty pełnił funkcje: dowódcy 6 kompanii od 28 października 1921 roku; w tym samym roku wybrany został 1 listopada członkiem Sądu Honorowego; w zastępstwie od 11 sierpnia 1922 roku pełnił obowiązki dowódcy II baonu; odkomenderowany 12 lipca 1923 roku jako komendant szkoły do szkoły podoficerskiej przy Okręgu Korpusu; 17 grudnia 1924 roku był dowódcą II batalionu[6]. 24 lipca 1925 roku ogłoszono jego przesunięcie na stanowisko dowódcy III baonu detaszowanego w Skierniewicach[7]. 23 maja 1927 roku ogłoszono jego przesunięcie na stanowisko kwatermistrza pułku[8].
1 grudnia 1924 otrzymał awans na stopień majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 183. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9][10]. Przez ten okres służby otrzymał bardzo przychylne opinie: poważny oficer o wybitnym charakterze. Dbały o żołnierza. Zdyscyplinowany, koleżeński. Inteligencja bardzo duża. Bardzo dobry organizator. Zdolności kierownicze i wychowawcze duże. Ogólnie bardzo dobry oficer[6]. 26 września 1927 roku ogłoszono jego przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty[11]. Do lutego 1932 roku dowodził 22 batalionem KOP Nowe Troki[6]. Z okresu służby w KOP zachowały się dwie opinie personalne:
W marcu 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie z KOP do 61 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko kwatermistrza. W sierpniu 1935 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[12]. W lutym 1936 roku otrzymał awans na stopień podpułkownika i powrócił do 10 pp na stanowisko zastępcy dowódcy. W 1937 roku w Rembertowie odbył kurs dowódców pułków[6]. Podczas mobilizacji w czerwcu 1939 roku według planów mob. został wyznaczony dowódcą 10 pp, ale w związku z tym, że płk. Marian Krudowski pozostał w pułku[13] podporządkował się jemu jako dotychczasowemu wieloletniemu dowódcy pułku[6].
Razem z pułkiem przeszedł cały szlak wrześniowy. 19 września 1939 roku w pobliżu Witkowic nad dolną Bzurą dostał się do niemieckiej niewoli w której pozostawał do października 1940 roku[14]. Początkowo do marca 1940 roku przebywał w Oflagu IV A Hohnstein, a następnie do maja tego samego roku w Oflagu IV C Colditz z którego trafił do szpitala Konigsmarta znajdującego się w okolicach Drezna i szpitala w Tangerhiitte. Następnie został przewieziony do Krakowa i tam zwolniony. Podczas okupacji niemieckiej przebywał w Krakowie, pracując jako urzędnik handlowy[15] w prywatnych firmach. Z organizacjami podziemnymi konspiracyjnych kontaktów nie utrzymywał[14].
Zmobilizowany 22 października 1945 roku przez RKU Kraków-Miasto i przydzielony do kwatermistrzostwa. Komisja Rehabilitacyjna Departamentu Personalnego Wojska Polskiego mjr. Stanisława Skibniewskiego uznała wprawdzie, że ppłk Urban ma nastawienie prawicowe i jest typem koniunkturalisty bez wyraźnego oblicza politycznego, ale jej wniosek był opatrzony sentencją: nadaje się do armii. Ponieważ po kontuzjach i przebytych chorobach nie mógł służyć w linii, dzięki prywatnym opiniom, iż jest solidnym człowiekiem, trafił do pracy kwaterunkowej[14].
25 lutego 1922 roku zawarł związek małżeński z Eugenią Walczyk i mieli dzieci: córkę Danutę (ur. 1923) i syna Jerzego Eugeniusza (1924–2012)[14].
Zmarł w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera XIB-19-14)[16].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.