Otton Blutreich

Otton Józef Blutreich (ur. 12 marca 1896 w Zaleszczykach, zm. 26 sierpnia 1979 w Gliwicach) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Otton Blutreich

major piechoty
Pełne imię i nazwisko	Otton Józef Blutreich
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1896 Zaleszczyki
Data i miejsce śmierci	26 sierpnia 1979 Gliwice
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w Zaleszczykach, w rodzinie Izydora^[1]. Był starszym bratem Serafina (1900–1957), kapitana lekarza Wojska Polskiego, lekarza 6 batalionu strzelców karpackich^[2][3]. W 1914 złożył maturę w c. k. Gimnazjum z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu^[4].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był 41 pułk piechoty. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[5]. W listopadzie 1918 dostał się do niewoli ukraińskiej^[6].

16 lipca 1919 zgłosił się do Wojska Polskiego^[6]. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami, dowodził 3 kompanią karabinów maszynowych 40 pułku piechoty^[6]. Wyróżnił się 9 sierpnia w walce pod wsią Kupcze, w dniach 24–26 sierpnia w walkach o Zadwórze, gdzie zajął dworzec kolejowy oraz 17 września w natarciu na Olesko, gdzie zdobył cztery armaty^[6]. Za powyższe czyny były dowódca 40 pp, pułkownik Henryk Weiss sporządził 12 lutego 1927 wniosek na odznaczenie kapitana Blutreicha orderem „Virtuti Militari”, lecz nie został on rozpatrzony^[6].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 40 pp w garnizonie Lwów^{[7][8][9][10]}. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1417. lokatą w korpusie oficerów piechoty^{[11][12][13][14]}. 26 lipca 1927 został odkomenderowany na 10. normalny trzymiesięczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu^[15]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 51. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[16]. W marcu tego roku został przeniesiony z 40 pp do 50 pułku piechoty w Kowlu na stanowisko kwatermistrza^[17][18]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 31 pułku piechoty w Sieradzu na stanowisko dowódcy batalionu^[19][20]. Po 1935 został przeniesiony w stan spoczynku^[1].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził batalionem marszowym 19 pułku piechoty, który do 12 września wchodził w skład grupy obrony rzeki Wereszycy, a następnie wszedł w skład załogi Składnicy Uzbrojenia nr 6 w Hołosku i stanowił jej trzon aż do kapitulacji 21 września^[21]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau^[22].

Zmarł 26 sierpnia 1979 w Gliwicach. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Gliwicach (sektor B5-A-8)^[23].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 13711
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[24]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[25][24]
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929^[26]
• Krzyż Wojskowy Karola^[27]

12 czerwca 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia^[1].