Loading AI tools
zabytek w Poznaniu Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ogród Botaniczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – placówka naukowa i edukacyjna Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, zlokalizowana w dzielnicy Ogrody, pełniąca jednocześnie funkcję publicznego parku. Pierwotnie ogrodem botanicznym w Poznaniu był dzisiejszy Park Wilsona.
 nr rej. A-196 z 8 stycznia 1975 | |
 Wejście od ul. Dąbrowskiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Dzielnica | |
| Powierzchnia |
ok. 22 ha |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie Poznania  | |
 52°25′11,70″N 16°52′55,07″E | |
| Strona internetowa | |
Poznański ogród botaniczny zlokalizowany jest w zachodniej części miasta Poznania w dzielnicy Ogrody, której nazwa wzięła się właśnie od tego obiektu. Główne wejście do ogrodu znajduje się przy ulicy Dąbrowskiego 165.
Zalążkiem dzisiejszego ogrodu był Szkolny Ogród Botaniczny, który powstał w latach 1922–1925 z inicjatywy profesora Uniwersytetu Poznańskiego Rudolfa Boettnera. Uroczyste otwarcie Ogrodu nastąpiło w 1925 przez prezydenta Rzeczypospolitej Stanisława Wojciechowskiego. Pierwszym dyrektorem placówki został Boettner, od 1923 ogrodem kierował prof. Adam Wodziczko. Zajmujący ok. 6 ha ogród powstał w wyniku umowy między poznańskim magistratem a Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego[1], które pozostawały właścicielami ogrodu aż do wybuchu II wojny światowej. Już wówczas pełnił on zarówno funkcję ogrodu publicznego, jak i placówki oświatowej. Odbywały się tam lekcje botaniki i inne zajęcia praktyczne. W najstarszej części znajdują się dzisiejsze działy biologii i systematyki roślin oraz masowej uprawy na potrzeby szkolne.
Uniwersytet brał udział w zarządzaniu i korzystaniu z jego zbiorów od 1928, gdy Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego rozpoczęło współfinansowanie placówki. W latach 1930–1936 ogród powiększono o ok. 8 ha. Na tym obszarze znalazł się dział geografii roślin oraz dział roślin dekoracyjnych. Powstała również dzisiejsza główna brama od ul. Dąbrowskiego, projektu Stefana Cybichowskiego oraz dział gospodarczy.
W latach 1939–1945 ogrodem zarządzali niemieccy profesorowie E. Spohr i H. Walter. Zostały wstrzymane prace nad rozbudową, a nawet projektowano jego likwidację[2]. Po wojnie, do 1949, ogrodem opiekowała się Państwowa Szkoła Ogrodnictwa. Ponieważ władze miasta nie brały udziału w utrzymaniu placówki, szkoła zrzekła się ogrodu. W związku z tym 12 grudnia 1949 instytucja została przejęta przez Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Poznańskiego, otrzymując nową nazwę – Ogród Botaniczny Uniwersytetu Poznańskiego, a od 24 grudnia 1955 – Ogród Botaniczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ogród stał się wówczas uniwersyteckim zakładem naukowo-dydaktycznym z własnym budżetem i kadrą naukowo-techniczną.
8 stycznia 1975 ogród został wpisany do rejestru zabytków. Od 1981 jest pozawydziałową jednostką organizacyjną UAM. W latach siedemdziesiątych władze miasta przekazały ogrodowi leżące na północy tereny aż po ul. św. Wawrzyńca oraz obszary przylegające od południowego wschodu. Na nowo przejętej ziemi powstały kolekcje flory Ameryki Północnej i Dalekiego Wschodu oraz drzew i krzewów ozdobnych, roślin rzadkich i ginących, a także nowoczesny dział zmienności roślin, który jest nadal w budowie. Ta część ogrodu została otwarta dla publiczności w 1985. Powstało wówczas również wejście od ul. Botanicznej i parking.
W 1992[3] Ogród przejął kolejne 5 ha, przyznane mu jeszcze w 1968, leżące między ul. Dąbrowskiego i św. Wawrzyńca. Dla publiczności otwarto je 7 września 2000. Obecnie w ogrodzie odbywają się zajęcia dla studentów wydziałów: biologii oraz nauk geograficznych i geologicznych UAM, a także Uniwersytetu Przyrodniczego i Politechniki.
Dla zwiedzających ogród otwarty jest od maja do października, w dniach wolnych od pracy odwiedza go nawet do kilkunastu tysięcy osób[4].
kilka niewielkich obiektów o łącznej powierzchni 800 m², w których znajdują się kolekcje roślin występujących z obszarze międzyzwrotnikowym. Między 2500 reprezentowanych taksonów przeważają przedstawiciele flory Ameryki Łacińskiej. Wśród rodzin najliczniej reprezentowane są kaktusowate, gruboszowate, bromeliowate, storczykowate, begoniowate i obrazkowate. Równie bogate są kolekcje paproci, obejmująca zarówno gatunki naziemne jak i epifity, oraz sukulentów, zawierająca 1150 gatunków, odmian i form z 228 rodzajów, z 34 rodzin. W kolekcji znajdują się endemity z Wysp Kanaryjskich, Madagaskaru oraz mrozoodporne gatunki kaktusów.
Największą dumą szklarni są welwiczja osobliwa welwiczja przedziwna - jedyny kwitnący ponad 35-letni okaz rośliny w Polsce rodzaju męskiego wyhodowanej z nasiona, wiktoria królewska, lotos orzechodajny i rozłożnia kolczasta. W szklarniach znajdują się też bogate kolekcje storczykowatych i zbiór kaktusów zaliczany do jednych z najbogatszych w Polsce.
Od 1925 ogród wydaje Index Seminum (od 2008 tylko w wersji elektronicznej), który jest spisem nasion zaproponowanych do wymiany z innymi placówkami. Wymiana prowadzona jest z ok. 400 ogrodami botanicznymi i arboretami z 58 państw ze wszystkich kontynentów.
W 1955 Aleksander Łukasiewicz odkrył w rejonie stawu okazy równonoga - Philoscia muscorum sylvestris. Gromadziły się one pod liśćmi, zwłaszcza lepiężnika białego. W tamtym czasie gatunek ten znany był w Polsce tylko z okolic Szczecina i Gdańska, a występował przede wszystkim na wybrzeżu Łotwy. Wszystko wskazywało na to, że było to izolowane stanowisko, być może zawleczone. Podobne izolowane stanowiska stwierdzono na terenie Berlina i również tam równonóg ten występował w towarzystwie przystawca pospolitego (Ligidium hypnorum) i Tracheoniscus rathkei[6]. W 2014 na lipach znaleziono robotnice rzadkiego gatunku mrówkowatych: Temnothorax corticalis. Występowały tam również osobniki nadrzewnicy czteroplamki, mrówki pniowej, hurtnicy wstydliwej oraz kartonówki zwyczajnej. Stanowisko to jest trzecim na terenie Niziny Wielkopolsko-Kujawskiej i pierwszym, na którym gatunek Temnothorax corticalis został na tym terenie stwierdzony w zieleni miejskiej[7].
30 października 2006 oddano do użytku nowoczesny dwukondygnacyjny Pawilon ekspozycyjno-dydaktyczny, projekt architekta Jerzego Gurawskiego. Na powierzchni prawie 150 m² organizowane są między innymi wystawy fotograficzne, dostępne dla wszystkich przez cały rok. Niższa kondygnacja jest powiązana z naukową i dydaktyczną działalnością ogrodu. Mieszczą się tu wyposażona w nowoczesny sprzęt multimedialny sala wykładowa im. Zygmunta Czubińskiego, na 90 osób oraz specjalistyczna biblioteka z czytelnią. Ponadto w Pawilonie znajduje się terminal Miejskiego Informatora Multimedialnego, księgarnia przyrodnicza oraz kawiarenka.
Na terenie ogrodu znajduje się wiele eratyków, ale największym z nich (130 ton) jest pochodzący z Jarosławska, a ulokowany w ogrodzie 5 października 1994.
Głaz przybył na teren Pomorza Zachodniego 14 tysięcy lat temu, podczas ostatniego zlodowacenia z terenu Skandynawii. Przygotowania do transportu trwały trzy miesiące, a droga głazu do Poznania – pięć dni[8].
Ogród Botaniczny i Pawilon ekspozycyjno-dydaktyczny są otwarte dla zwiedzających przez wszystkie dni tygodnia, a wstęp jest wolny[9]. Na terenie ogrodu obowiązuje zakaz poruszania się rowerami - parking dla rowerów znajduje się tuż za bramą główną od strony ul. Dąbrowskiego.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
