Norbert Szadbej

Norbert Justyn Szadbej (ur. 6 czerwca 1883, zm. 1940 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Norbert Szadbej

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1883 Susławce
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	42 Pułk Piechoty 32 Pułk Piechoty 64 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 6 czerwca 1883 jako syn Stanisława^[1]. Służył w I Korpusie Polskim w Rosji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[2]. W 1923 był dowódcą I batalionu 42 pułku piechoty w Białymstoku^[3]. W 1924 był oficerem 32 pułku piechoty^[4]. W 1928 był zweryfikowany w korpusie oficerów piechoty z lokatą 1^[5]. Był wówczas przydzielony do 64 pułku piechoty, stacjonującego w garnizonie Grudziądz i pełnił funkcję oficera placu Kowel^[6]. Został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 30 czerwca 1929^[7][8]. W 1934 jako emerytowany major był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr II jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kowel^[9].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 43/1-41 oznaczony numerem 3232, jego tożsamość została podana jako Kordbert Szadbej)^[10]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Odznaczenia

• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)^[11]
• Odznaka pamiątkowa 1 Korpusu Polskiego w Rosji

Przypisy

1. Norbert Szadbej. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-25].
2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 399.
3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 248.
4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 203, 345.
5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 168.
6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119.
7. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 72, 14 lutego 1929.
8. Przeniesienie oficerów w stan spoczynku. „Echo”. Nr 41, s. 6, 16 lutego 1929.
9. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 872.
10. Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 92. [dostęp 2014-10-27].
11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 168.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.