Loading AI tools
choroba Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niewydolność serca (łac. insufficiaentia cordis) – stan, w którym nieprawidłowa struktura lub funkcjonowanie serca upośledza zdolność do zapewnienia wystarczającego przepływu krwi zgodnie z zapotrzebowaniem organizmu. Nie należy mylić niewydolności serca z niewydolnością krążenia. Do częstych przyczyn niewydolności serca należą: zawał serca, nadciśnienie, choroba niedokrwienna serca, choroby zastawkowe i kardiomiopatie[1]. Niewydolność serca występująca po raz pierwszy jest określana, niezależnie od dynamiki zmian, jako świeża.
Postacie te mogą współistnieć, a określona postać oznacza tylko przewagę jej objawów w obrazie klinicznym.
Objawy niewydolności serca zależą od jej rodzaju.
Niewydolność lewej komory powoduje zastój krwi w krążeniu płucnym i daje objaw z układu oddechowego: duszność, szczególnie przy wysiłku fizycznym i przy leżeniu. Pacjenci często muszą spać na kilku poduszkach albo nawet w pozycji półsiedzącej. Mogą występować również bezdech senny i świsty oddechowe. Inne objawy to łatwe męczenie się i niezdolność do podejmowania wysiłku fizycznego.
Objawy niedostatecznej podaży krwi i tlenu do krążenia obwodowego, spowodowanej niewydolnością lewej komory serca to: zawroty głowy, splątanie, zimne dłonie i stopy.
Niewydolność prawej komory serca powoduje zastój krwi w naczyniach żylnych. Gromadzenie się krwi w kończynach prowadzi do obrzęków, przede wszystkim w dolnej części nóg. W nocy, gdy pacjent leży, nadmiar wody z nóg powraca do krążenia i zwiększa się produkcja moczu – pojawia się częstsze oddawanie moczu nocą. W skrajnych przypadkach może wystąpić obrzęk brzucha i powiększenie wątroby. Utrudnienia w przepływie krwi przez wątrobę może spowodować zaburzenia jej funkcji objawiające się żółtaczką i zaburzeniami krzepnięcia krwi.
Leczenie przewlekłej niewydolności serca ma na celu ulżenie objawom, zwiększenie tolerancji pacjenta na wysiłek fizyczny, zmniejszenie częstotliwości zaostrzeń choroby i zmniejszenie śmiertelności[2].
W terapii farmakologicznej stosuje się przede wszystkim leki z grup inhibitorów konwertazy angiotensyny II[2], czasem w połączeniu z sartanami[2], i leków beta-adrenolitycznych (głównie bisoprolol i karwedilol)[2]. Jeśli mimo leczenia tymi lekami objawy nadal występują, stosuje się antagonisty aldosteronu[2] (spironolakton, eplerenon) lub digoksynę[2]. Podczas leczenia konieczne jest monitorowanie poziomu potasu w organizmie[2].
U pacjentów niemogących przyjmować powyższych leków ze względu na działania niepożądane lub przeciwwskazania można rozważyć terapię diazotanem izosorbidu i hydralazyną[2].
W celu leczenia obrzęków podaje się leki moczopędne[2]. Tiazydy mogą być stosowane u pacjentów z niezbyt poważną niewydolnością serca i normalną funkcją nerek[2]. Niewydolność nerek jest wskazaniem do stosowania diuretyków pętlowych, na przykład furosemidu[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.JPG)
