Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marisa Berenson Vittoria Schiaparelli[1][2] (ur. 15 lutego 1947 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka i modelka żydowskiego i włoskiego pochodzenia[3].
 Berenson na Festiwalu Filmowym Wenecji w 2009r. | |
| Imię i nazwisko |
Vittoria Marisa Schiaparelli Berenson |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 lutego 1947 |
| Zawód |
aktorka, modelka |
| Współmałżonek |
James Randall |
| Lata aktywności |
od 1967 |
| Odznaczenia | |
| Artysta UNESCO na rzecz Pokoju | |
Urodziła się w Nowym Jorku[4][5] jako starsza z dwóch córek hrabiny Marii Luisy Yvonne Radha de Wendt de Kerlor, znanej jako Gogo Schiaparelli, i Roberta Lawrence'a Berensona. Jej ojciec z pochodzenia litewski Żyd[3], był amerykańskim dyplomatą. Jego prawdziwe nazwisko to Valvrojenski[6][7]. Wśród przodków jej matki były rody pochodzenia włoskiego, szwajcarskiego, francuskiego i egipskiego[3][8][9].
Jej babka ze strony matki Elsa Schiaparelli była projektantką mody[10], a jej dziadek, hrabia Wilhelm de Wendt de Kerlor, teozofem i medium[11].
Kolejnym sławnym przodkiem Marisy był Giovanni Schiaparelli, włoski astronom, odkrywca domniemanych kanałów na Marsie, Bernard Berenson (1865-1959) amerykański historyk sztuki oraz Senda Berenson (1868-1954) sportowiec i pedagog jedna z dwóch pierwszych kobiet wybranych do Women’s Basketball Hall of Fame[12].
11 września 2001 roku jej młodsza siostra, fotografka Berinthia “Berry” Berenson[13], wdowa po aktorze Anthonym Perkinsie[14], zginęła w pierwszym samolocie, który uderzył w World Trade Center[15].
We wczesnych latach 60. XX wieku rozpoczęła karierę modelki, szybko stając się gwiazdą. „Kiedyś byłam jedną z najlepiej opłacanych modelek na świecie”, przyznała w wywiadzie dla The New York Times. W lipcu 1970 pojawiła się na okładce magazynu „Vogue”[16], a 15 grudnia 1975 roku na okładce tygodnika „Time”. W czasie trwania kariery wielokrotnie pojawiła się w licznych artykułach w Vogue, jej siostra Berry jako fotograf również pracowała dla tego magazynu.
Znana była jako „Królowa sceny” za sprawą częstych występów w nocnych klubach i innych spotkaniach towarzyskich[17]. Yves Saint Laurent nazwał ją „dziewczyną z lat siedemdziesiątych”[18].
Zagrała również w kilku znaczących produkcjach, w tym żonę Gustava von Aschenbacha w filmie Luchino Visconti Śmierć w Wenecji (1971), żydowską dziedziczkę Natalię Landauer w musicalu Kabaret (1972), za który otrzymała dwie nominacje do Złotego Globu[19], nominację BAFTA i nagrodę National Board of Review, wcieliła się też w postać Lady Lyndon w obrazie Stanleya Kubricka Barry Lyndon (1975). Była gościem trzeciego sezonu programu The Muppet Show (1978)[20][21].
Grała w europejskich filmach i produkcjach telewizyjnych jak miniserial ZDF Hemingway jako Paulina Pfeiffer ze Stacy Keachem, a także telewizji w Stanach Zjednoczonych, takich jak serial CBS McCall (The Equalizer, 1985), miniserial CBS Grzechy (Sins, 1986) z Joan Collins, serial ABC Who’s the Boss? (1986) czy serial CBS Napisała: Morderstwo (1992).
We włoskim melodramacie Jestem miłością (Io sono l'amore, 2009) z Tildą Swinton i Gabriele Ferzettim pojawiła się jako Allegra Recchi.
W latach 1967–70 była związana z francuskim fotografem i surferem Arnaudem de Rosnay[22], młodszym bratem biologa molekularnego, informatyka i pisarza Joëla de Rosnay, którego poznała podczas sesji dla magazynu „Vogue”. W latach 1970–73 była partnerką francuskiego dziedzica bankowego barona Davida René de Rothschilda, młodszego syna barona Guya de Rothschild[23]. Spotykała się z austriackim aktorem Helmutem Bergerem (1973)[22] i kierowcą wyścigowym Rikky von Opelem (1975-76)[22]. 21 listopada 1976 w Beverly Hills poślubiła biznesmena i producenta nitów Jamesa Randalla, z którym ma córkę, Starlite Melody Randall (ur. 1977)[24]. W 1978 roku rozwiedli się. Romansowała także z piosenkarzem Bryanem Ferry[22], dramaturgiem Samem Shepardem[22] oraz aktorami - Terence Stampem[22], Kevinem Kline (1980)[22] i Pedro Aguinagą (1980)[22][25]. W latach 1982–1987 jej drugim mężem był adwokat Aaron Richard Golub[24].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
