Lulinek

Lulinek – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Szamotuły.

Lulinek

wieś
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Powiat	szamotulski
Gmina	Szamotuły
Liczba ludności (2022)	605[1]
Strefa numeracyjna	61
Kod pocztowy	64-514[2]
Tablice rejestracyjne	PSZ
SIMC	0595884
Położenie na mapie gminy Szamotuły Lulinek
Położenie na mapie Polski Lulinek
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Lulinek
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego Lulinek
52°33′47″N 16°41′29″E[3]

Położenie

Lulinek to wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Szamotuły. Miejscowość leży w północno-zachodniej części województwa wielkopolskiego, na Wysoczyźnie Poznańskiej, w jej części zwanej równiną Szamotulską.

Ważne znaczenie dla ruchu komunikacyjnego regionu mają drogi z Szamotuł do Poznania, z Pniew przez Szamotuły do Obornik oraz z Szamotuł przez Obrzycko do Czarnkowa. Przez region przebiega również linia kolejowa Poznań - Szczecin. Lulinek jest jednym z 25 sołectw wyodrębnionych w podziale administracyjnym gminy Szamotuły. Miejscowość położona jest około 11 km na południowy wschód od Szamotuł, 2 km na północny wschód od Pamiątkowa przy drodze wojewódzkiej nr 316. Sołectwo zajmuje powierzchnię 277 ha.

Historia

Miejscowość pierwotnie była związana z Wielkopolską. Istnieje co najmniej od połowy XV wieku i ma średniowieczną metrykę. Po raz pierwszy miejscowość odnotowana została w łacińskim dokumencie z 1450 gdzie zapisano ją pod nazwą "Minor Llulyno", 1504 "Minor Lulyno", 1508 "Lulino Minor", 1510 "Lulynko Minor, Minor Lulinko", 1518 "Lulynko", 1563 "Lulino Minus"^[4].

Początkowo wieś była własnością szlachecką należącą do wielkopolskiej szlachty z rodu Rozwarowskich, którzy od nazwy wsi Rozwarowo przyjęli odmiejscowe nazwisko. W 1450 leżała w powiecie poznańskim województwa poznańskiego w Koronie Królestwa Polskiego. W 1510 należała do parafii Żydowo^[4].

Pierwszy zachowany zapis historyczny związany z miejscowścią mówi o tym, że w 1450 Piotr Rozwarowski dziedzic Lulina zapisał swojej żonie Małgorzacie po 190 grzywien posagu oraz wiana na Lulinie, na gaju w Baworowie oraz na Lulinku. W 1510 właścicielem wsi był Dziersław Rozwarowski. W 1518 Wojciech Rozwarowski zapisał kapitule katedry poznańskiej dwie grzywny czynszu rocznego od sumy 30 grzywien na wsiach Rozwarowo i Lulinek^[4].

Z początku XVI wieku pochodzą również informacje o wsi ze źródeł koscielnych. W 1504 miejscowi kmiecie płacili dziesięcinę z 7 półłanków po 4 grosze, tak jak je płacili zmarłemu kanonikowi Andrzejowi Gołuchowskiemu, oraz tak samo płacili plebanowi w Żydowie tytułem dziesięciny lub opłaty zwanej meszne. 1510 pleban w Żydowie otrzymywał po 4 grosze z każdego półłanka osiadłego oraz z półłanków opustoszałych, które były uprawiane, a z dwóch półłanków sołeckich otrzymał tylko meszne. Kmiecie lulińscy składali się na pół grzywny i dawali te pieniądze kanonikowi Andrzejowi Krzyckiemu tytułem dziesięciny z półłanków osiadłych i opuszczonych, które były uprawiane. Według opinii plebana z Żydowa kmiecie ci „błądzą, ponieważ powinni dać kanonikowi tyle, ile dają swojemu plebanowi”^[4].

Miejscowość odnotowały także historyczne rejestry podatkowe dzięki, którym znamy stosunki własnościowe we wsi. W 1504 w Lulinku gospodarowało 7 kmieci, każdy z nich posiadał połowę łana roli, a 2,5 łany we wsi były opuszczone. W 1508 miał miejsce pobór wiardunków królewskich. W 1509 pobrano podatki z 7 półłanków, a w 1510 pobór z 6 półłanków. W 1510 w Lulinku było 8 półłanków osiadłych oraz 5 półłanków opuszczonych, a sołectwo obejmowało 2 półłanki. W 1563 miał miejsce pobór z 6,5 łana oraz od karczmy dorocznej. W 1577 pobór od wsi zapłacił Jakub Rozwarowski. W 1580 Maciej Rozwarowski zapłacił pobór z 3 łanów^[4].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.