Loading AI tools
polski historyk Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Marian Piotrowicz (ur. 19 sierpnia 1886 w Nowym Wiśniczu, zm. 23 sierpnia 1957 w Zakopanem) – historyk starożytności, autor licznych prac z zakresu archeologii, papirologii, dziejów starożytnego wschodu, ideologii politycznej, historii politycznej i społeczno-gospodarczej starożytnego Rzymu oraz historii Słowiańszczyzny[1].
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor | |
| Specjalność: historia starożytna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
Był jednym dziewięciorga dzieci Sebastiana, urzędnika sądowego, i Marii z Mrugaczów. Ukończył gimnazjum w Bochni zdając maturę w 1905[2]. W latach 1905–1909 studiował na Wydziale Filozoficznym UJ filologię klasyczną oraz archeologię. W latach 1912–1914 wyjechał na studia uzupełniające do Berlina gdzie pogłębiał swoją wiedzę na temat historii starożytnej. W czasie I wojny światowej pracował w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W 1919 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy Plutarch a Appjan i w tym samym roku został powołany do pracy przy pierwszej odrodzonej Polsce Katedrze Historii Starożytnej na Uniwersytecie Poznańskim. W 1922 został kierownikiem katedry historii starożytnej UJ w Krakowie. Prezes Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego i przewodniczący oddziału Polskiego Towarzystwa Archeologicznego w Krakowie, wydawca Wiadomości Numizmatyczno-Archeologicznych, tłumacz z łaciny i greki. Od 1935 był członkiem korespondentem PAU, a od 1945 członkiem czynnym. Od 1937 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Słownika Łaciny Średniowiecznej. Przed wyborami do Rady Miasta Krakowa z 1938 został członkiem komitetu Polskiego Bloku Katolickiego[3].
Aresztowany przez Niemców 6 listopada 1939 w ramach Sonderaktion Krakau, więziony był w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen, po zwolnieniu w lutym 1940 wrócił do Krakowa i działał w Radzie Głównej Opiekuńczej jako jej prezes na terenie Krakowa. Wybór Ludwika Piotrowicza na członka czynnego Polskiej Akademii Umiejętności w 1945 stał się zaczątkiem gwałtownej kampanii prasowej, która wprost oskarżyła go o kolaborację. Powołana przez rząd specjalna komisja, która zjechała do Krakowa, formalnie oczyściła profesora z wszelkich zarzutów i w pełni go zrehabilitowała. Jednak trudne przejścia, u których podłoża leżały też zapewne względy polityczne, sprowadziły na niego kryzys zdrowotny. Dodatkowo Ministerstwo odmówiło zatwierdzenia profesora na stanowisko dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego mimo formalnego wybrania go na to stanowisko przez Radę Wydziału. W latach 1947–1950 wykładał historię starożytną w Krakowskiej WSP[4]. Profesor zmarł w Zakopanem w wyniku rozległego wylewu, który go częściowo sparaliżował[5]. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim[6]. Profesor był żonaty z Zofią Rozwadowską. Małżeństwo było bezdzietne, posiadaną kamienicę przy ul. Michałowskiego 9 w testamencie zapisali UJ.
Jego wychowankiem był Andrzej Kunisz[7].
Był także encyklopedystą, który na prośbę Stanisława Kota napisał hasło rzymskie monety do Encyklopedii staropolskiej Brücknera wydanej w latach 1937–1939[9].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
