Loading AI tools
polski żołnierz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Emil Józef Dujanowicz (ur. 22 marca 1897 we Lwowie, zm. po 1945) – kapitan Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 | |
 kapitan | |
| Pełne imię i nazwisko |
Ludwik Emil Józef Dujanowicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 marca 1897 |
| Data śmierci |
po 1945 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Oddział Wydzielony „Wejherowo” |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      | |
Urodził się 22 marca 1897 we Lwowie, w rodzinie Grzegorza, adiunkta podatkowego w urzędzie podatkowym w Oświęcimiu i Henryki z Palatzkich[1][2]. Ukończył czteroklasową szkołę powszechną w Oświęcimiu, a następnie sześć klas w c. k. Gimnazjum w Bochni[3][4][uwaga 1]. 1 września 1913 wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty we Lwowie[3]. Po trzech latach zakończył naukę zdanym egzaminem maturalnym i został przyjęty do Technicznej Akademii Wojskowej w Mödling – Klasa Pionierów w Hainburgu[3]. W czasie I roku szkolnego nauka została mu przerwana, mianowany chorążym piechoty ze starszeństwem z 1 września 1916 został wcielony do Pułku Piechoty Nr 57 i przydzielony do kadry tego oddziału w Przerowie na Morawach[6][7]. 4 października 1916 na czele kompanii marszowej pułku udał się na front rosyjski[6]. W kwietniu 1917 razem z pułkiem został skierowany na front włoski[6]. W październiku 1918 razem z innymi Polakami – żołnierzami Pułku Piechoty Nr 57 wrócił do Tarnowa[6]. Wstąpił do polskiego 57 Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej (późniejszego 16 Pułku Piechoty) i objął funkcję adiutanta II batalionu[6]. 16 stycznia 1919 został przeniesiony do Pułku Piechoty Ziemi Bocheńskiej w Bochni (późniejszego 15 Pułk Piechoty), w którym pełnił obowiązki II adiutanta[6]. 13 marca tego roku jako adiutant I batalionu 15 pp majora Józefa Wolfa wyruszył na odsiecz Lwowa[6]. Wziął udział we wszystkich walkach 15 pp z Ukraińcami, a później bolszewikami[6]. W 1919 pod Dołhomościskami został kontuzjowany[8]. Wyróżnił się męstwem 4 i 5 sierpnia 1920 dowodząc 9. kompanią w boju pod wsią Piszcza oraz 20 sierpnia pod Nasielskiem i 5 września w bitwie pod Stepankowicami[9][10]. 4 grudnia 1920 Naczelny Wódz Józef Piłsudski udekorował go Orderem Virtuti Militari[6].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w macierzystym pułku, który stacjonował w Dęblinie[11][12][13][14]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 2236. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. W marcu 1930 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[16] i przydzielony do 29 Baonu Odwodowego w Suwałkach na stanowisko dowódcy kompanii[6]. W marcu 1931 został przeniesiony z KOP do 55 Pułku Piechoty w Lesznie[6][17][18]. Z dniem 1 października 1932 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[6][19], a z dniem 31 maja 1933 przeniesiony w stan spoczynku[6][20]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Jarocin. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[21].
W kwietniu 1933 rozpoczął praktykę w Kasie Chorych w Rawiczu[6]. W lipcu tego roku został zatrudniony w Kasie Chorych w Lesznie na stanowisku biuralisty[6]. Z dniem 1 października 1933 miał być zwolniony z tego stanowiska[3]. W kwietniu 1938 mieszkał w Lesznie przy ul. Starozamkowej 25[22]. Z dniem 1 lipca 1938 został przeniesiony z Ubezpieczalni Społecznej w Lesznie do Ubezpieczalni Społecznej w Wejherowie[23].
We wrześniu 1939 walczył w obronie wybrzeża dowodząc kompanią ochotniczą z Wejherowa (nazywaną również Wejherowską Ochotniczą Kompanią Harcerską)[24][25][26]. 9 września został kontuzjowany[27]. Dostał się do niemieckiej niewoli. W niewoli był maltretowany przez Niemców[27]. 13 czerwca 1940 został przeniesiony z Oflagu II A Prenzlau do Oflagu VII A Murnau[28]. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do kraju i został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Bochnia jako kapitan[29].
Był żonaty z Remisławą, z którą miał syna Antoniego (ur. 3 marca 1922[8], zm. 4 marca 1991[30]). Żona i syn walczyli w ochotniczej kompanii harcerskiej[31]. Podpułkownik dyplomowany Marian Sołodkowski awansował Antoniego Dujanowicza na plutonowego[25].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
