Loading AI tools
aktorka brytyjska Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lesley–Anne Down, właśc. Leslie Anne Down (ur. 17 marca 1954 w Londynie) – brytyjska aktorka, piosenkarka i była modelka.
 Lesley-Anne Down | |
| Imię i nazwisko |
Leslie Anne Down |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 marca 1954 |
| Zawód |
aktorka, piosenkarka, modelka |
| Współmałżonek |
Enrique Gabriel |
| Lata aktywności |
od 1968 |
| Strona internetowa | |
Odtwórczyni roli Madeline Fabray w miniserialu ABC Północ-Południe (North and South, 1985–1986), za którą była nominowana do Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej w serialu, miniserialu lub filmie telewizyjnym[1].
Urodziła się i wychowała w Wandsworth[2] w Londynie w Anglii jako córka Isabelli (z domu Gordon–Young) Down i Jamesa Downa, dozorcy[3]. W 1964 w wieku dziesięciu lat rozpoczęła w Anglii karierę jako modelka[4], a jako nastolatka wygrała kilka konkursów piękności. Mając 15 lat została wybrana najpiękniejszą nastolatką Wielkiej Brytanii[5].
Zadebiutowała na dużym ekranie jako 15–latka w drugoplanowej roli Diany w dramacie kryminalnym Szkoła dla nie odebranych dziewcząt (School for Unclaimed Girls, 1969)[6]. Później wielokrotnie występowała w filmach takich jak Papież Joanna (Pope Joan, 1972) z Liv Ullmann, czy też debiut reżyserski Kirka Douglasa Nicpoń (Scalawag, 1973) z udziałem Danny’ego DeVito i Brannigan (1975)[7] z tytułową rolą Johna Wayne’a.
Rozpoznawalność przyszła wraz z rolą Lady Georginy Worsley w serialu PBS Schodami w górę, schodami w dół (Upstairs, Downstairs, 1973–1975)[8]. Po udziale w komedii Blake’a Edwardsa Różowa Pantera atakuje (The Pink Panther Strikes Again, 1976), komedii muzycznej Mała nocna muzyka (Little Night Music, 1977) z Elizabeth Taylor i dramacie Betsy (The Betsy, 1978) z Laurence’em Olivierem, Katharine Ross i Tommym Lee Jonesem, zagrała postać striptizerki Phyllis Dixey w dramacie telewizyjnym ITV Jedyna i niepowtarzalna Phyllis Dixey (Peek-a-Boo: The One and Only Phyllis Dixey, 1978)[9]. Nagrała płytę ścieżką dźwiękową A Little Night Music (1978)[10] z piosenkami z musicalu Stephena Sondheima.
W 1978 otrzymała brytyjską nagrodę filmową „Evening Standard” jako najbardziej obiecująca debiutantka[11]. Była ekranową partnerką Seana Connery’ego w sensacyjnym filmie przygodowym Wielki napad na pociąg (The First Great Train Robbery, 1979), Harrisona Forda w melodramacie wojennym Hanover Street (1979) i Burta Reynoldsa w melodramacie przygodowym Gruby szlif (Rough Cut, 1980).
Występowała na scenie w przedstawieniach: Wielkie nadzieje, Hamlet, Markiz i Pigmalion[3]. Uznanie wśród telewidzów zapewniły jej role Esmeraldy w telewizyjnej ekranizacji powieści Victora Hugo CBS Dzwonnik z Notre Dame (The Hunchback of Notre Dame, 1982) z Anthonym Hopkinsem, starożytnej arystokratki Chloe w miniserialu ABC Ostatnie dni Pompejów (The Last Days of Pompeii, 1984), tajemniczej Joan Madou w telewizyjnej adaptacji książki Ericha Marii Remarque Łuk triumfalny (Arch of Triumph, 1985) u boku Anthony’ego Hopkinsa. Kreacja Kreolki Madeline Fabray LaMotte Main w ekranizacji książki Johna Jakesa Północ-Południe (North and South, 1985) oraz dwóch sequelach – Północ-Południe II (North and South, Book II, 1986) i Niebo i piekło (Heaven & Hell: North & South, Book III, 1994) przyniosła jej w 1986 nominację do nagrody Złotego Globu[11]. W 1987 była nominowana do statuetki Bravo Otto dla najlepszej gwiazdy telewizyjnej[11], przyznanej przez niemiecki dwutygodnik dla młodzieży „Bravo”.
W 11 odcinkach 13 sezonu opery mydlanej CBS Dallas (1990) została obsadzona w roli Stephanie Rogers, agentki public relations. Od 6 stycznia 1997 do 20 kwietnia 1999 grała postać Olivii Blake Richards w operze mydlanej NBC Sunset Beach. Pojawiła się potem w roli Lady Sheraton w pięciu odcinkach opery mydlanej NBC Dni naszego życia (Days of Our Lives, 2001). Od 1 kwietnia 2003 do 29 lutego 2012 występowała w roli Jacqueline „Jackie” (wcześniej Payne), byłej prostytutki i założycielki Jackie M Designs, ex–żony Massimo Marone’a (Joseph Mascolo) i żony Owena Knighta (Brandon Beemer) w operze mydlanej CBS Moda na sukces (The Bold and the Beautiful), za którą w 2005 została uhonorowana szwajcarską nagrodą Złotej Róży na festiwalu Rose d’Or Light Entertainment[11] w Lucernie i była nominowana do nagrody Soap Opera Digest w kategorii ulubiony powrót[11]. Śpiewała na albumie Ricka Springfielda The Day After Yesterday (2005)[10]. Powróciła do aktorstwa, grając brytyjską premier Margaret Thatcher w dramacie biograficznym Reagan (2020) z Dennisem Quaidem w roli tytułowej[12].
Była trzykrotnie zamężna i dwukrotnie rozwiedziona. W latach 1969–1979 była w nieformalnym związku z aktorem i scenarzystą Bruce’em Robinsonem, z którym mieszkała przez dziesięć lat po tym, jak poznała go w wieku 15 lat i kiedy opuściła szkołę[13]. 2 marca 1980 zawarła związek małżeński z argentyńskim reżyserem i scenarzystą Enrique Gabrielem[14]. Rozwiedli się w 1981[7]. W latach 1982–1985 jej drugim mężem był reżyser William Friedkin[15], z która ma syna Jacka Anthony’ego (ur. 30 sierpnia 1982)[16]. 27 września 1986 wyszła za mąż za operatora filmowego Dona Edwarda FauntLeRoya, z którym ma syna George’a-Edwarda (ur. 1998)[17].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
