Remove ads
działacz turystyczny PTTK Łódź Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lechosław Fularski (ur. 30 maja 1921 w Sosnowcu, zm. 19 sierpnia 2007 w Łodzi) – mgr inż. mechanik, projektant malarni i galwanizerni, krajoznawca, turysta górski, historyk turystyki górskiej, działacz turystyczny w strukturach Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK).
Lechosław Fularski łódzki działacz PTTK (1984) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Alma Mater | |
Rodzice |
Adam Fularski, Władysława z Koźlików |
Małżeństwo |
Bronisława Wanda z Gołębiewskich |
Dzieci |
Tomasz Adam (ur. 1957) |
Odznaczenia | |
|
Syn Adama Fularskiego – inżyniera odlewnika, twórcy Wydz. Odlewniczego i jego pierwszego kierownika w Szkole Rzemiosł Towarzystwa Salezjańskiego w Łodzi – i Władysławy z domu Koźlik. Żonaty z Bronisławą Wandą z domu Gołębiowską, prawnikiem, też działaczem turystycznym, współzałożycielką Klubu Turystów Górskich „Kosówka”. Syn Tomasz Adam (ur. 1957).
Przed wojną uczył się w prywatnym Gimnazjum Męskim Aleksego Zimowskiego w Łodzi oraz w Państwowym Gimnazjum im. S. Żeromskiego w Łodzi. Maturę uzyskał w r. 1939 w I Państwowym Liceum i Gimnazjum im. M. Kopernika[1].
W czasie wojny zatrzymany w maju 1940 r. podczas akcji łódzkiego gestapo przeciwko łódzkiej młodzieży. Osadzony w więzieniu na Radogoszczu, przebywał tam ok. 10 dni i został wywieziony do obozu koncentracyjnego Dachau (nr obozowy 11925). Zwolniony w 1941 r., powrócił do Łodzi.
Po wojnie ukończył studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej uzyskując tytuł mgr. inż. mechanika (1950).
W latach 1941–1945 (po powrocie z KL Dachau) pracował jako kreślarz i technik w biurze technologicznym w fabryce Aparatów Elektrycznych „Imass” (później ZAE „Ema-Elester”).
Po wojnie, w latach 1946–1954 pracował jako młodszy asystent, a następnie starszy asystent w Katedrze Części Maszyn Politechniki Łódzkiej, równocześnie w latach 1949–1950 był nauczycielem w Państwowej Szkole Techniczno-Przemysłowej w Zduńskiej Woli.
Od 1950 starszy projektant, potem kolejno: kierownik Pracowni Technologicznej i Konstrukcyjnej, przewodniczący Rady Technologicznej, główny specjalista do spraw powłok ochronnych, zastępca dyrektora pionu powłok ochronnych w Biurze Projektów Zakładu Przemysłu Maszynowego „Prozamet”. W latach 1965–1970 zastępca dyrektora do spraw technicznych w Biurze Projektowania Urządzeń Technologicznych „Protech”. W latach 1970–1972 główny specjalista do spraw powłok malarskich. Do 1981 główny specjalista do spraw powłok malarskich w Zakładzie Projektowania i Konstrukcji Galwanizerni i Lakierni w Wieluniu ZUGiL.
Zorganizował i prowadził pierwszą w kraju pracownię projektowania malarni (1950) i galwanizerni (1951) oraz pracowni konstrukcyjnej urządzeń branży powłok ochronnych (1952). Zaprojektował wiele malarni, w tym pierwszą w kraju zmechanizowaną malarnię kabin kierowcy polskiego samochodu Star w FSC w Starachowicach (1951–1952). Koordynował realizację prototypowej krajowej linii malowania elektroforycznego („Pafal” Świdnica 1972–1973). W latach 1987–1989 kierownik pracowni rozwoju techniki w reaktywowanym „Protech T”.
W latach 1966–1978 organizował sympozja i wystawy poświęcone branży.
Autor szeregu prac z dziedziny powłok malarskich, w tym kilku rozdziałów w książkach: Poradnik lakiernika (od 1964), Poradnik warsztatowca mechanika (1964) i Produkcja wyposażenia technologicznego dla modernizacji procesów obróbki powierzchniowej przed malowaniem (1964).
W latach 1950–1956 był członkiem Zarządu Oddziału Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP) w Łodzi, w latach 1957–1959 przewodniczący Sekcji Powłok Ochronnych przy Komisji Postępu Technicznego Zarządu Głównego Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT). W latach 1968–1971 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Mechaniki Precyzyjnej, zaś w latach 1967–1978 członkiem Zespołu Ochrony Metali przed Korozją Komitetu Nauki i Techniki. Od 1964 rzeczoznawca SIMP.
Najpełniej realizował się w działalności społecznej w dziedzinie turystyki na wszystkich szczeblach od oddziału miejskiego do Zarządu Głównego. W 1947 został członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (PTT). 2 sierpnia 1951 wstąpił do PTTK, w którym przez lata, aż do śmierci pełnił rozliczne funkcje.
Był autorem wielu opracowań programowych i historycznych, w tym wielu artykułów historycznych publikowanych w różnych latach od 1959, w różnych numerach w Biuletynie PTTK Łódź (istnieje do dziś, nosi nazwę: Kwartalnik Krajoznawczy RPK PTTK w Łodzi „Wędrownik”, w 2009 ukazał się 400. numer) np.
Był także autorem kilku opracowań z historii PTT i PTTK w Łodzi publikowanych przez Łódzki Oddział PTTK im. Jana Czeraszkiewicza np.
Zmarł w Łodzi 20 września 2007. Pochowany na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.