Loading AI tools
oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Budzisz-Papara[uwaga 1] herbu Paparona (ur. 9 czerwca 1890 w Stroniatynie, zm. 29 marca 1975 w Lublinie) – rotmistrz rezerwy kawalerii Wojska Polskiego II RP, działacz rolniczy i bankowy.
 | |
 rotmistrz rezerwy kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
9 czerwca 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 marca 1975 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
Kazimierz Budzisz-Papara herbu Paparona[2] urodził się 9 czerwca 1890 w Stroniatynie[3][4], w rodzinie Ignacego i Marii z Waygartów[4]. W 1908 ukończył ze stopniem celującym VIII klasę i zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w Zakładzie Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem (w jego klasie byli m.in. Aleksander Birkenmajer, Leon Koppens, Stanisław Łoś)[5]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, uzyskując tytuł doktora praw, a także studia na Akademii Handlowej w Wiedniu[3][4].
Po wybuchu I wojny światowej od 1914 służył w szeregach c. i k. armii[4]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[1]. Jego oddziałem macierzystym był 13 Galicyjski Pułk Ułanów[6].
Po zakończeniu wojny, jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu porucznika doktora[7]. W Wojsku Polskim służył w szeregach 16 Pułku Ułanów[4]. Podczas wojny polsko-ukraińskiej został internowany w Jazłowcu[8]. Od 1 czerwca 1919 był dowódcą 3 szwadronu w tym pułku[9]. Za swoje czyny w wojnie polsko-bolszewickiej otrzymał Order Virtuti Militari[10][11]. Był oficerem 16 Pułku Ułanów do 1921[4]. Został awansowany na stopień rotmistrza rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[12][13]. W latach 20. był oficerem rezerwowym 16 Pułk Ułanów Wielkopolskich w Poznaniu[14][15]. W 1934 jako rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer po ukończeniu 40. roku życia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[16].
W 1925 był radnym sejmiku powiatu lwowskiego[17]. W okresie II Rzeczypospolitej działał w izbach rolniczych oraz w bankach[4]. W grudniu 1927 został wybrany członkiem Okręgowej Komisji Wyborczej nr 51 we Lwowie[18]. 8 czerwca 1928 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej przyszłego Oddziału Lwowskiego Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego, przyłączonego z dotychczasowego Towarzystwa Gospodarskiego Małopolski Wschodniej z siedzibą we Lwowie do MTR z siedzibą w Krakowie[19]. W latach 30. był członkiem zarządu Oddziału Lwowskiego MTR[20]. Członek Rady Głównej Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich (dokooptowany w 1937 roku)[21]. W 1937 otrzymał tytuł członka honorowego Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego Oddziału we Lwowie[22]. Był wiceprezesem Związku Izb i Organizacji Rolniczych RP[23][24], w listopadzie 1936 objął funkcję prezesa, zastępując Kajetana Morawskiego[25], był wybierany członkiem zarządu, 30 listopada 1935[26], 31 maja 1938[27]. 18 lutego 1937 został wybrany członkiem rady Banku Polskiego[28][29]. 17 marca 1937 został powołany do rady Banku Akceptacyjnego[30]. W latach 30. był działaczem koła województw południowo-wschodnich Polskiego Związku Posiadaczy Sadów[31]. Do 1939 był prezesem Lwowskiej Izby Rolniczej (działającej przy placu Mariackim 7[32][33])[34][35], wiceprezesem prezydium giełdy zbożowo-towarowej we Lwowie (prezesem był Paweł Csala), a także zasiadał w radzie nadzorczej Państwowego Banku Rolnego w Warszawie[36][37][3] oraz w radzie nadzorczej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego[4]. Był współwłaścicielem majątku Podliski Małe (powierzchnia: 853 ha), gdzie zamieszkiwał[20], a także dzierżawcą majątku Wołków (powierzchnia: 165 ha)[4]. Jego żoną została Maria z Pomianowskich[4].
Po wybuchu II wojny światowej opuścił Lwów[4]. W trakcie okupacji był administratorem majątku na obszarze powiatu lubartowskiego[4]. Po 1944 był delegatem Państwowego Monopolu Spirytusowego w Lublinie[4]. Od maja 1946 był pracownikiem Państwowych Nieruchomości Ziemskich, na stanowisku inspektora głównego Zarządu Centralnego, a od 1 października 1948 na stanowisku inspektora w Dziale Przemysłu Rolnego ZC)[4]. W 1949 został aresztowany[4]. W 1950 był sądzony w procesie kierownictwa PNZ pod zarzutami szpiegostwa i próby obalenia ustroju Polski Ludowej[4]. Został skazany przez sąd na karę dożywotniego pozbawienia wolności[4]. W 1956 został zrehabilitowany[4]. Po opuszczeniu zakładu karnego i odzyskaniu wolności był zatrudniony w Bibliotece Uniwersyteckiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[4].
Zmarł 29 marca 1975 w Lublinie[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.png){kind=small}
