Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Juliusz (właśc. Julian Wojciech) Saloni (ur. 23 kwietnia 1891 w Przeworsku[1], zm. 26 kwietnia 1963 w Warszawie[1]) – polonista, nauczyciel, historyk literatury.
Data i miejsce urodzenia |
23 kwietnia 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
26 kwietnia 1963 |
doktor nauk humanistyczne | |
Specjalność: historia literatury | |
Alma Mater |
Uniwersytet Lwowski |
Był synem nauczycieli Aleksandra i Leopoldyny. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Rzeszowie uczęszczał do gimnazjum w Stanisławowie. W 1913 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Lwowskim. Był stypendystą Zakładu Nar. im. Ossolińskich[1], opublikował wtedy pierwsze artykuły i recenzje, m.in. na łamach „Pamiętnika Literackiego”[1].
Od 1913 do 1922, z przerwami na służbę wojskową w latach 1914-16 i 1920, pracował jako nauczyciel języka polskiego w szkołach średnich we Lwowie[1]. Publikował artykuły na tematy literackie i pedagogiczne, aktywnie uczestniczył w dyskusjach na temat organizacji szkolnictwa. Był wysoko ceniony jako propagator aktywnych metod nauczania.
W roku 1922 Saloni przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko instruktora nauczania języka polskiego w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego[1]. Równocześnie uczył w warszawskich szkołach średnich. W roku 1930 obronił na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego doktorat na podstawie rozprawy Styl i kompozycja „Nocy Listopadowej” Stanisława Wyspiańskiego (promotor Juliusz Kleiner)[1]. Był inicjatorem i redaktorem dwumiesięczników „Polonista” (1930–39)[1], poświęconego nauczaniu języka polskiego w szkołach powszechnych i średnich, oraz „Życie Literackie” (1937–39)[1]. Opublikował liczne artykuły i komentowane edycje klasyków polskich, głównie Wyspiańskiego, oraz opracował (ze współautorami) kilka podręczników szkolnych, niektóre z nich (zwłaszcza „W Lipkach”) zdobyły znaczną popularność.
Okupację Saloni przeżył w Warszawie, ucząc zarówno w jawnych szkołach zawodowych, jak i w szkolnictwie tajnym. Współpracował z redakcją socjalistycznego czasopisma „Gwardia”. Znalazłszy się po powstaniu warszawskim w Lublinie, uczestniczył w prowadzonych przez PKWN pracach organizacyjnych w dziedzinie oświatowej i wydawniczej. Był jednym z organizatorów Uniwersytetu Łódzkiego, na którym został zastępcą profesora w latach 1945–49.[1] W ostatnich latach życia był zatrudniony w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (po reorganizacji - Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi) w Łodzi; w 1956 został mianowany docentem, w 1961 przeszedł na emeryturę[1]. Równocześnie pełnił funkcję kierownika literackiego teatrów łódzkich, publikował artykuły z zakresu historii literatury oraz recenzje teatralne.
Przez całe życie uprawiał dorywczo własną twórczość literacką (głównie dla dzieci) oraz przekładową. Był członkiem Związku Literatów Polskich[1].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 154c-5-18)[2]. W latach 1936–1949 był żonaty z Janiną Kulczycką-Saloni (1912-1998) – historykiem literatury polskiej, profesorem Uniwersytetu Warszawskiego; ich synem jest Zygmunt Saloni[3], językoznawca polonista.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.