Juliusz Kolmer

Juliusz Klemens Kolmer (ur. 8 listopada 1868 w Kosowie, zm. 1941) – doktor medycyny, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Juliusz Klemens Kolmer

tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1868 Kosów
Data śmierci	1941
Przebieg służby
Lata służby	1891-1926
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Stanowiska	komendant szpitala
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Juliusz Klemens Kolmer urodził 8 listopada 1868 roku w Kosowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Edwarda, sekretarza Starostwa w Czortkowie, i Leontyny z Truszów^[1]. W 1890 roku złożył maturę w gimnazjum w Brzeżanach^[2]. W 1891 roku rozpoczął służbę w cesarskiej i królewskiej armii. W 1897 roku ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach 1898–1899 pełnił służbę w cesarskiej i królewskiej Marynarce Wojennej, w randze X - lekarza korwety (niem. Corvetten Arzt) ze starszeństwem 1 listopada 1898 roku^[3]. Awansował na lekarza pułku 1. klasy (niem. Regimentsarzt 1. Klasse) ze starszeństwem z 1 listopada 1901 roku^[4]. W latach 1907–1910 pełnił służbę w c. i k. 31 pułku artylerii polowej w Stanisławowie na stanowisku lekarza pułku^[5]. W lutym 1914 roku pełnił służbę w Komendzie Okręgu Uzupełnień Kołomyja na stanowisku lekarza, pozostając w ewidencji c. i k. 24 pułku piechoty^[6]. 11 listopada 1918 roku awansował na starszego lekarza sztabowego 2. klasy (niem. Oberstabsartzt 2. Klasse^[7].

6 lutego 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika lekarza^[8]. Komendant Szpital Załogi w Piotrkowie. 23 lutego 1920 roku został przeniesiony na stanowisko komendanta Szpitala Zapasowego Nr 2 we Lwowie^[9].

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę na stanowisku komendanta Szpitala Wojskowego Nr 5 we Lwowie, a jego oddziałem macierzystym była wówczas Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 6 we Lwowie^[10]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 52. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a jego oddziałem macierzystym w dalszym ciągu była Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 6 we Lwowie^[11]. Następnie pełnił służbę na etacie przejściowym komendanta Zakładu Leczniczo-Protezowego dla Inwalidów Wojennych we Lwowie, pozostając oficerem nadetatowym 6 batalionu sanitarnego we Lwowie^[12]. 21 grudnia 1925 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień, wyłącznie z prawem do tytułu, generała brygady z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 28 lutego 1926 roku^[13].

Na emeryturze mieszkał we Lwowie. Ostatnio przy ulicy Oficerskiej 24a^[14]. W kwietniu 1940 roku został aresztowany przez Sowietów i osadzony w więzieniu „Brygitki”. Prawdopodobnie zmarł wiosną 1941 roku (żył jeszcze w lutym) albo zginął w końcu czerwca 1941 roku, w masakrze więźniów dokonanej przez NKWD przed zajęciem Lwowa przez Niemców^[15].

Juliusz Kolmer był żonaty z Adelą ze Starczewskich, z którą miał synów: Janusza i Andrzeja Jerzego^[16].

Janusz Kolmer urodził się w 1904 roku. Był studentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i Wyższej Szkoły Handlu Zagranicznego we Lwowie oraz założycielem Polskiej Korporacji Akademickiej „Znicz” we Lwowie. Po II wojnie światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[17].

Andrzej Kolmer urodził się 30 listopada 1906 roku w Zaleszczykach. Był absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, magistrem i adwokatem we Lwowie. Mieszkał przy ulicy Oficerskiej 24a. Deportowany w głąb ZSRR. Pełnił służbę w Armii Polskiej na Wschodzie, w stopniu kanoniera. Zmarł 26 stycznia 1943 roku na tyfus po przejściu granicy perskiej. Pochowany na polskim cmentarzu w Teheranie (grób nr 389)^[18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
• Brązowy Medal Jubileuszowy z 1898 „Signum Memoriae” (niem. Jubiläums-Erinnerungsmedaille)

Przypisy

1. Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie ..., s. 112. Piotr Stawecki, Słownik ..., s. 170, jako datę urodzenia podał 7 listopada 1868 roku.
2. Sprawozdanie Dyrektora C. Kr. Wyższego Gimnazyum w Brzeżanach za rok szkolny 1890, s. 51.
3. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1899, Wiedeń 1898, s. 1149. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1900, Wiedeń 1899, s. 1185. Ranga lekarza korwety odpowiadała ówcześnie stopniowi porucznika fregaty (niem. Fregattenleutnant).
4. Stopień lekarza pułku 1. klasy był odpowiednikiem stopnia kapitana i rotmistrza 1. Klasy.
5. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1908, Wiedeń 1907, s. 901, 1164. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1911, Wiedeń 1910, s. 926, 1254.
6. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914, Wiedeń 1914, s. 427, 1154.
7. Stopień starszego lekarza sztabowego 2. klasy odpowiadał stopniowi podpułkownika lekarza w Wojsku Polskim.
8. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 21 z 25 lutego 1919 roku, poz. 673. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 42 z 15 kwietnia 1919 roku, poz. 1347.
9. Dziennik Rozkazów Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” Nr 12 z 23 lutego 1920 roku, pkt 3 Przeniesienia oficerów, tu jako ppłk lek. Juliusz Kölmer.
10. Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 459, 696. W Spisie ... podano, że urodził się 8 listopada 1868 roku.
11. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 310. Na liście starszeństwa podano, że urodził się 7 listopada 1868 roku.
12. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. XII, 1157, 1197, 1829. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. XI, 1050, 1078, 1673. Zakłady Leczniczo-Protezowe dla Inwalidów Wojennych we Lwowie, w Poznaniu i do 1924 roku w Krakowie były instytucjami przejściowymi. Po zaopatrzeniu wszystkich inwalidów wojennych w protezy miały ulec likwidacji.
13. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 137 z 28 grudnia 1925 roku, s. 741, 743. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 881. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 322. W obu rocznikach, jako datę urodzenia podano 8 listopada 1868 roku.
14. Ilustrowany informator miasta Lwowa ze spisem miejscowości wojew. lwowskiego na rok 1939, s. 33.
15. Zdzisław Nicman, Tylko we Lwowie. Czy dokumenty NKWD odsłonią kulisy zbrodni na generałach WP?, „Polska Zbrojna” nr 45 (245) z 1995 roku, s. IX. Zdzisław Nicman, Jeszcze o apelu żałobnym dowódców Września, „Polska Zbrojna” Magazyn Tygodniowy nr 47 (110). T. Kryska-Karski i S. Żurakowski, Generłoawie ..., op. cit., s. 112. P. Stawecki, Słownik ..., op. cit., s. 170.
16. P. Stawecki, Słownik ..., op. cit., s. 170.
17. Janusz Kolmer, Muzeum Polskich Korporacji Akademickich .
18. Ilustrowany informator miasta Lwowa ..., s. 24. Andrzej Kolmer, Muzeum Polskich Korporacji Akademickich . Cmentarz rzymskokatolicki Doulab, Teheran, Iran Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1946, Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, Londyn 1952, s. 162.

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
• Rocznik oficerski rezerw 1934.
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159. Brak numerów stron w książce
• Kossów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 473.