Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Maurice Hartman (ur. 3 lipca 1923 w Houmie, zm 15 września 2012 w Nowym Jorku)[1] – afroamerykański wokalista jazzowy.
.jpg) Johnny Hartman (ok. 1980) | |
| Imię i nazwisko |
John Maurice Hartman |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 lipca 1923 |
| Data i miejsce śmierci |
15 września 1983 |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk (wokalista) |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania | |
Urodził się w Luizjanie, ale dorastał w Chicago[2]. Mając osiem lat, zaczął śpiewać i grać na fortepianie. Należał do chóru kościelnego[3]. W 1940 ukończył DuSable High School, w której muzyki nauczał go Walter Dyett[2]. Następnie otrzymał stypendium wokalne w Chicago Musical College.
W czasie II wojny światowej służył w U.S. Army w stopniu szeregowego. Śpiewał, przydzielony do jednostki Special Services, zapewniającej podczas wojny rozrywkę żołnierzom[2]. Po zwolnieniu ze służby wrócił do Chicago. We wrześniu 1946 wygrał konkurs wokalny dla amatorów, w którym nagrodą były tygodniowe występy z zespołem Earla „Fathy” Hinesa w chicagowskim klubie nocnym El Grotto[2]. „Fatha”, dostrzegając talent młodego wokalisty, zatrudniał go jeszcze przez rok do rozwiązania orkiestry w 1947[1][2]. Wprawdzie swoich pierwszych nagrań dokonał wówczas z pianistą Marlem Youngiem, ale rozgłos zdobył dzięki występom z Hinesem.
W 1948 zaprosił go do swojego big-bandu na ośmiotygodniowe tournée po Kalifornii współtwórca stylu bebop – trębacz Dizzy Gillespie. Ich współpraca zyskała uznanie dzięki kontrastowi, jaki stanowiły ekspresyjna gra Gillespiego i jego spokojny, łagodny śpiew[3]. Wbrew pierwszym ustaleniom, pozostał w orkiestrze przez ponad rok. Później niedługo współpracował z triem pianisty Errolla Garnera, żeby na początku 1950 rozpocząć karierę solową[3].
Po nagraniu kilku singli z piosenkami z gatunku bliskiego muzyce popularnej, późną jesienią 1955 zarejestrował swój pierwszy album pt. Songs from the Heart. Na płycie, która ukazała się na początku następnego roku, towarzyszył mu kwartet trębacza Howarda McGhee. Później rzadko nagrywał i głównie koncertował. Dopiero w 1963 jego kariera przyspieszyła za sprawą albumu nagranego z jednym z gigantów jazzu, saksofonistą Johnem Coltranem. Balladowa w wyrazie płyta John Coltrane and Johnny Hartman, zawierająca takie standardy jak Lush Life i My One and Only Love, weszła do fonograficznej klasyki jazzu[2]. W tym samym roku odbył tournée po Japonii z zespołem Arta Blakey’ego.
W następnych latach regularnie nagrywał płyty i występował. Pod koniec listopada 1972 koncertował z japońskim big-bandem Sharps and Flats oraz kwartetem trębacza Terumasy Hino. Wziął także udział w trzech sesjach nagraniowych z muzykami japońskimi. W 1980 ukazał się jego album Once in Every Life, który otrzymał nominacje do nagrody Grammy w kategorii „Best Jazz Vocal Performance, Male” („Najlepszy jazzowy męski występ wokalny”). W tym samym roku nagrał swoją ostatnią płytę pt. This One’s for Tedi[4]. Album dedykował swojej drugiej żonie – Theodorze, tancerce i sekretarce zwanej „Tedi”, która pozostała z nim do końca jego życia[4][5]. Małżonkowie mieli dwie córki – Lori i Tedi[5].
Zmarł na raka płuc w nowojorskim Memorial Sloan Kettering Cancer Center[5]. Miał 60 lat.
Zestawienie wg dat wydania płyt
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
