John Higgins - Wikiwand

John Higgins (ur. 18 maja 1975 w Wishaw) – szkocki snookerzysta. Mistrz świata w snookerze w latach 1998, 2007, 2009, 2011. Nie jest spokrewniony z Alexem Higginsem, innym znanym snookerzystą, pochodzącym z Irlandii Północnej. Od 2 maja do 2 listopada 2010 był zawieszony po prowokacji łapówkarskiej dziennikarzy^[1]. Odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego. Plasuje się na trzecim miejscu rankingu wszech czasów pod względem zdobytych „setek” (1015) w profesjonalnych turniejach^[2].

Szybkie fakty Pseudonim, Data i miejsce urodzenia ...

Remove ads

Remove ads

Kariera zawodowa

Podsumowanie

Perspektywa

Higgins rozpoczął profesjonalną grę w wieku 17 lat, a więc w 1992 roku. Pierwsza wygrana przypadła na rok 1994, kiedy to w finale Grand Prix pokonał Dave’a Harolda 9-6. Jako pierwszy nastolatek w historii, w ciągu jednego sezonu (1994/95) odniósł zwycięstwo aż trzy razy: w Grand Prix (snooker) (1994), British Open (1995) i Scottish Open (1995).

Sezon 1995/1996 rok przyniósł Higginsowi zwycięstwa w German Open i Scottish Open (obroniony tytuł), i drugie miejsce w Skoda Grand Prix, Malta Grand Prix, Liverpool Victoria Charity Challenge(inne języki) i British Open. Osiągnięcia te poskutkowały awansem z 11. na 2. pozycję w światowym rankingu snookerowym na sezon 1996/1997.

W 1996 roku, Higgins razem ze Stephenem Hendrym i Alanem McManusem zdobyli historyczne, bo pierwsze zwycięstwo w rozgrywkach drużynowych znanych pod nazwą Puchar Narodów.

Zdobył tytuł mistrza świata w 1998, eliminując kolejno Jasona Fergusona(inne języki), Anthony’ego Hamiltona, Johna Parrotta i Ronnie’ego O’Sullivana, a w finale pokonując obrońcę tytułu Kena Doherty’ego 18-12. John Higgins jest jednym z pięciu graczy, którym udało się wygrać Mistrzostwa świata i UK Championship w tym samym roku (1998). Poza nim dokonali tego Steve Davis, Stephen Hendry, John Parrott i Ronnie O’Sullivan.

Higgins, począwszy od roku 1998, pozostał na pierwszym miejscu w rankingu snookerowym przez dwa lata. Do umocnienia tej pozycji przysłużyło się zwycięstwo nad Markiem Williamsem w Grand Prix (1999). Pomimo wygranej w UK Championship w 2000 roku (drugi raz w karierze, z Markiem Williamsem 10-4 w finale), pod koniec sezonu został zepchnięty przez Walijczyka na drugą pozycję w rankingu. W tym samym roku ożenił się z Denise.

W 2001 roku John Higgins doszedł do finału Mistrzostw świata, tym razem ulegając tam Ronniemu O’Sullivanowi 14-18. Na początku sezonu 2001/2002 Higgins – po wygranej w trzech pierwszych turniejach indywidualnych (The Champions Cup, Scottish Masters i British Open) – powrócił na pierwsze miejsce. Warto zaznaczyć także zwycięstwo drużynowe w Pucharze Narodów razem ze Stephenem Hendrym i Alanem McManusem. Od tego czasu jednak Szkot zanotował spadek formy i nie odniósł żadnego znaczącego zwycięstwa przez trzy kolejne lata aż do wygrania po raz czwarty British Open w 2004 roku. Kłopoty z grą zbiegły się w czasie z narodzinami pierwszego syna Higginsa, Pierce’a, w 2001 roku. Wpłynęło to na Szkota, który ograniczył liczbę i intensywność treningów. Pod koniec 2004 roku, żona Johna – Denise – urodziła ich drugiego syna – Oliviera.

W październiku 2005 w finale Grand Prix (snooker) w Preston pokonał Ronnie’ego O’Sullivana 9-2, jako pierwszy zawodnik w historii turniejów rankingowych osiągając cztery breaki powyżej 100 punktów z rzędu; zdobył po kolei 494 punkty bez odpowiedzi ze strony rywala. Higgins pokazał się jeszcze w dwóch finałach w sezonie 2005/2006, nieznacznie przegrywając z Kenem Dohertym w Malta Cup i z Markiem Williamsem w China Open.

W 2007 roku, na drodze do pierwszego od sześciu lat finału Mistrzostw świata, eliminował kolejno Michaela Holta, Fergala O’Briena, Ronnie’ego O’Sullivana i Stephena Maguire’a. W finale pokonał Marka Selby’ego 18-13 zdobywając drugi w karierze tytuł mistrza świata. 5 maja 2007 roku w meczu półfinałowym Mistrzostw świata ze Stephenem Maguire’em wbił tysięcznego breaka stupunktowego w historii rozgrywania tego turnieju w Crucible Theatre.

Po wygranych mistrzostwach świata, John Higgins współorganizował Warsaw Snooker Tour – turniej, który odbył się w Polsce w czerwcu 2007 roku. W pierwszej rundzie Szkot zagrał z kilkukrotnym mistrzem polski Rafałem Jewtuchem, którego pokonał 4-2. W półfinale pokonał Steve’a Davisa 5-3. W finale spotkał się z Markiem Selbym, który miał okazję i zrewanżował się za przegraną w mistrzostwach pokonując Szkota 5-3. W następnym roku turniej przekształcił się w imprezę o szerszym zasięgu World Series of Snooker, która również była organizowana i firmowana przez Higginsa.

W sezonie 2008/2009 Higgins powiększył swój dorobek o kolejne tytuły. W sezonie tym doszedł do ćwierćfinału UK Championship oraz półfinałów Masters i Northern Ireland Trophy. Zagrał też w dwóch finałach – China Open, przegrywając z Peterem Ebdonem i Grand Prix, gdzie zwyciężył, pokonując Ryana Daya. Najważniejszym jednak osiągnięciem tego sezonu była dla Higginsa wygrana w snookerowych Mistrzostwach świata w 2009 roku. Po raz trzeci wygrał finał tych rozgrywek. Na drodze do tytułu mistrza świata pokonał kolejno Michaela Holta 10-5, Jamiego Cope’a 13-12, Marka Selby’ego 13-12, Marka Allena 17-13, pokonując w finale Shauna Murphiego 18-9.

2 maja 2010 roku ujawniono nagranie z prowokacji jaką przeprowadził brytyjski tabloid The News of The World w Kijowie^[3]^[4]. Na nagraniu widoczny jest Higgins wraz ze swoim menedżerem Patem Mooney na spotkaniu z dwoma innymi osobami, które miały przeprowadzić prowokację podając się za ukraińskich biznesmenów. W rozmowie Higgins zgadza się na przegranie czterech frejmów rozgrywanych w ramach World Series of Snooker w zamian za 300 tysięcy euro łapówki. Podczas rozmowy poruszane są szczegóły dotyczące płatności oraz ukrycia przychodu w zeznaniach podatkowych. Po uzgodnieniu szczegółów strony podają sobie ręce, a następnie wspólnie wznoszą toast. Prezes WPBSA Barry Hearn w specjalnym oświadczeniu ogłosił, że Pat Mooney złożył rezygnację z zarządu WPBSA, która została przyjęta ze skutkiem natychmiastowym. Udział Higginsa w przyszłych turniejach został zawieszony i wszczęte zostało śledztwo, które według Hearna powinno zostać zakończone w ciągu następnych tygodni^[5]. Higgins w swoim oświadczeniu wydanym tego samego dnia stwierdził m.in., że nie spodziewał się takiego przebiegu spotkania w Kijowie i w obawie o swoje życie postanowił wówczas grać swoją rolę, a jego sumienie jest czyste^[5]^[6].

8 września 2010 firma arbitrażowa Sports Resolution wydała wyrok w sprawie prowokacji dotyczącej łapówki^[1]. Dwa najcięższe zarzuty zostały wycofane przez WPBSA, która wcześniej zgłosiła sprawę do arbitrażu. Do dwóch pozostałych zarzutów Higgins sam się przyznał tj. do „Świadomego sprawiania wrażenia względem innych osób wyrażenia zgody na działania naruszające zasady zakładów sportowych” oraz do „Nie zgłoszenia bezzwłocznie do federacji pełnej informacji o próbie nakłonienia go do działania z naruszeniem zakładów sportowych”. Szkot został ukarany przez sześciomiesięczne zawieszenie (licząc od 2 maja 2010) oraz 85 tysięcy funtów grzywny.

2 maja 2011 roku zdobył czwarty w swojej karierze tytuł mistrza świata, pokonując w finale 21-letniego Judda Trumpa 18-15.

Dnia 23 września, podczas pierwszej sesji finału Shanghai Masters 2012 przy stanie 0:5 wbił swojego 6 breaka maksymalnego w meczu przeciwko Juddowi Trumpowi.

5 grudnia, podczas turnieju UK Championship 2012, w meczu przeciwko Markowi Davisowi wbił siódmego w karierze breaka maksymalnego.

19 września 2024 w przegranym meczu 1/8 finału turnieju English Open 2024 przeciwko Markowi Allenowi wbił swojego tysięcznego breaka stupunktowego w karierze, dokonując tego jako drugi zawodnik w historii po Ronniem O’Sullivanie^[7].

6 marca 2025 w turnieju World Grand Prix 2025 w Hongkongu osiągnął swój 147 ćwierćfinał turnieju rankingowego poprawiając rekord Ronniego O'Sullivana^[8].

Remove ads