Loading AI tools
kanadyjski hokeista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Joseph „Joe” Nieuwendyk (ur. 10 września 1966 w Oshawa) – kanadyjski zawodowy hokeista na lodzie. Przez 20 sezonów gry w National Hockey League (NHL) występował w zespołach Calgary Flames, Dallas Stars, New Jersey Devils, Toronto Maple Leafs i Florida Panthers. Zdobywca Pucharu Stanleya z trzema różnymi zespołami – z Calgary Flames w 1989, z Dallas Stars w 1999 i z New Jersey Devils w 2003. Dwukrotny olimpijczyk; w 2002 roku z Team Canada sięgnął po złoto na XIX Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City. Wprowadzony do Hockey Hall of Fame w 2011. Numer 25, z którym grał w Flames, został zastrzeżony 7 marca 2014.
 Joe Nieuwendyk w barwach Calgary Flames podczas meczu pokazowego 2011 Heritage Classic | |||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
10 września 1966 | ||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo | |||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
188 cm | ||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja |
napastnik (środkowy) | ||||||||||||||||||||||||||||
| Uchwyt |
lewy | ||||||||||||||||||||||||||||
| Draft |
NHL 1985, numer: 27 (2 runda) | ||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
W 1988 zdobył Trofeum Caldera dla najlepszego rookie sezonu w NHL, zostając jednocześnie drugim debiutantem w historii ze zdobyczą co najmniej 50 bramek. Czterokrotny uczestnik All-Star Game. Nagrodzony Trofeum Kinga Clancy'ego w 1995 za jego cechy przywódcze i działalność charytatywną. W 1999 otrzymał Trofeum Conna Smythe'a dla najbardziej wartościowego zawodnika fazy play-off. W trakcie swojej kariery w NHL rozegrał 1257 spotkań, strzelił 559 bramek i zdobył 1126 punktów.
Przewlekły ból pleców zmusił Nieuwendyka do zakończenia kariery w 2006 roku. Został konsultantem dyrektora generalnego w Florida Panthers, a następnie zastępcą dyrektora generalnego Toronto Maple Leafs. W latach 2009–2013 sam obejmował stanowisko dyrektora generalnego Dallas Stars. W latach 2014–2018 pełnił funkcję skauta i doradcy w Carolina Hurricanes.
Joseph Nieuwendyk urodził się 10 września 1966 w Oshawa w prowincji Ontario, a wychował w sąsiadującym Whitby[1]. Jest najmłodszym z czworga dzieci holenderskich imigrantów, którzy przenieśli się do Kanady w 1958. Gordon (zm. 2015[2]), ojciec Josepha, był właścicielem warsztatu samochodowego w Whitby[3]. Matka Josepha, Joanne, była zapaloną kibicką hokeja. Zmarła na raka żołądka w 1996, trzy miesiące po zdiagnozowaniu nowotworu. „Była wojowniczką [...] Zawsze jest ze mną”, wspominał Joe[4]. Nieuwendyk dorastał w sportowej rodzinie – jego brat Gil był zawodnikiem lacrosse rozgrywanego w hali (box lacrosse)[5], a jego wujek Ed Kea i kuzyn Jeff Beukeboom również grali w National Hockey League[6]. Siostra Wendy (zm. 2015 na raka trzustki[7][8]) grała w piłkę nożną i uprawiała gimnastykę[4]. Najlepszym przyjacielem Josepha w młodości był Gary Roberts, jego przyszły kolega zespołowy w NHL[9].
Nieuwendyk grał zarówno w hokeja jak i lacrosse w hali, który w pewnym okresie młodości był jego głównym zajęciem. Uznawano go za najlepszego zawodnika box lacrosse wśród juniorów w Kanadzie[10]. W wieku 15 lat występował w zespole Whitby Warriors z ligi Junior A[11] i został najbardziej wartościowym zawodnikiem turnieju o Minto Cup (puchar dla mistrza rozgrywek juniorskich w lacrosse w Kanadzie) w 1984, w którym poprowadził swój zespół do zwycięstwa[12]. Obecnie Federacja Lacrosse Ontario (Ontario Lacrosse Association) corocznie przyznaje nagrodę im. Joe Nieuwendyka dla najlepszego Junior A rookie sezonu[13].
Nieuwendyk, nie będąc wybranym w drafcie przez żadną z drużyn Ontario Hockey League, w sezonie 1983–84 reprezentował barwy Pickering Panthers w rozgrywkach Junior B. Włączony do NHL Entry Draft w 1984, lecz niewybrany, postanowił uczęszczać do Uniwersytetu Cornella, gdzie grał w hokeja i lacrosse dla drużyny uniwersyteckiej Cornell Big Red[1][9]. Po zdobyciu 39 punktów w 23 meczach w sezonie 1984–85 został uznany najlepszym hokeistą-debiutantem roku w całej Eastern College Athletic Conference (ECAC)[14]. W NHL Entry Draft w 1985 został wybrany z 27. numerem przez Calgary Flames, co było możliwe dzięki wcześniejszemu oddaniu przez Flames Kenta Nilssona do Minnesota North Stars[15]. Zawód w Calgary związany z odejściem Nilssona odbił się również na transferze Nieuwendyka, co dobitnie zostało pokazane poprzez nagłówek w lokalnej gazecie brzmiący „Joe Who?” („Kim jest Joe?”), kwestionujący ruchy w kadrze zespołu[1].
Powracając na uniwersytet na sezon 1985–86 Joseph Nieuwendyk postanowił porzucić lacrosse na rzecz hokeja[12]. Po zdobyciu 42 punktów w 21 meczach został wybrany do pierwszej drużyny All-Star Eastern College Athletic Conference w 1985–86 i najlepszej szóstki NCAA All-American konferencji wschodniej[14]. W ostatnim roku w Cornell został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem drużyny i ze zdobytymi 52 punktami był najlepiej punktującym zawodnikiem konferencji. Ponownie wybrano go do drużyny All-Star i NCAA All-American. Był też finalistą w walce o nagrodę Hobeya Bakera dla najlepszego hokeisty spośród wszystkich instytucji zrzeszonych w NCAA[14].
Joseph Nieuwendyk porzucił ostatni rok na uniwersytecie, by przejść na zawodowstwo. Łącznie w 81 meczach z Cornell zdobył 73 gole i 151 punktów. Numer 25, z którym występował w drużynie uniwersyteckiej, został zastrzeżony w 2010, dzieląc z numerem 1 Kena Drydena zaszczyt zastrzeżenia numerów pierwszy raz w historii Uniwersytetu Cornella[16]. W 2011 roku znalazł się wśród 50 najlepszych zawodników w historii ECAC[17].
10 marca 1987 Joseph Nieuwendyk zadebiutował w NHL – w meczu z Washington Capitals zdobył wówczas swoją pierwszą bramkę w lidze (bramkarz Caps, Pete Peeters[14] był bezsilny). Wystąpił w 9 meczach sezonu zasadniczego 1986–87, strzelając 5 bramek i notując 1 asystę, oraz w 6 meczach fazy play-off[18]. W pierwszym pełnym sezonie 1987–88 Nieuwendyk zwrócił na siebie uwagę mediów dzięki 32 bramkom w pierwszych 42 meczach, przez co był na dobrej drodze do poprawienia debiutanckiego rekordu 53 bramek Mike'a Bossy'ego[3]. Sezon zakończył z 2 bramkami mniej, ale z liczbą 51 był najskuteczniejszym zawodnikiem w Calgary Flames i dopiero drugim rookie w historii NHL z co najmniej 50 bramkami w jednym sezonie[19]. Zagrał w swoim pierwszym meczu gwiazd NHL, został wybrany do drużyny All-Rookie i zdobył Trofeum Caldera otrzymując najwięcej głosów w plebiscycie na najlepszego rookie sezonu NHL[18][20][21].
Joseph Nieuwendyk ponownie zdobył 51 bramek w sezonie 1988–89, strzelając setną bramkę w 144. meczu. Wówczas była to trzecia w rankingu najszybciej strzelonych setek w NHL, za Mikiem Bossym (129 meczów) i Mauricem Richardem (134 mecze). Został 3. zawodnikiem w historii ligi strzelającym co najmniej 50 bramek w obu pierwszych sezonach (pozostała dwójka to Mike Bossy i Wayne Gretzky)[14]. Z 11 trafieniami prowadził w liczbie zwycięskich bramek (game-winning goals) oraz ustanowił rekord Calgary Flames strzelając 5 bramek w 1. meczu z Winnipeg Jets 11 stycznia 1989[22]. Wystąpił w drugim z trzech z rzędu meczu gwiazd[14]. W play-offach w 1989 zdobył 10 bramek i zanotował 4 asysty, pomagając w zdobyciu przez Flames pierwszego Pucharu Stanleya w historii tej franczyzy. W rozstrzygającym spotkaniu przeciwko Montreal Canadiens, Nieuwendyk asystował przy ostatnim golu w NHL Lanny'ego McDonalda, po wcześniejszym otrzymaniu krążka od Håkana Looba[23].
W sezonie 1989–90 Nieuwendyk strzelił 45 bramek dzięki czemu został najlepszym strzelcem drużyny w trzecim kolejnym sezonie[14]. Wystąpił w meczu gwiazd notując jedną asystę[24]. W rozgrywkach 1991–92 opuścił pierwsze 11 meczów w wyniku kontuzji kolana podczas letniego obozu przygotowawczego do Canada Cup 1991[25]. Joseph Nieuwendyk rozpoczął sezon jako jedenasty kapitan w historii franczyzy Flames[26]. Zdobył 22 bramki i 56 punktów, w tym 200 bramkę w karierze 3 grudnia 1991, strzelając ją Detroit Red Wings. Jego 230. gol zdobyty przeciwko Tampa Bay Lightning 13 listopada 1992 uplasował go wówczas na 1. miejscu w liczbie zdobytych bramek w historii franczyzy. Wyprzedził tym samym Kenta Nilssona (229)[14].
Sezon 1995–96 Joseph Nieuwendyk rozpoczął będąc niezadowolonym ze swojego kontraktu. Nie mogąc dojść do porozumienia z Flames, skorzystał z arbitrażu, w efekcie którego miał gwarantowany kontrakt wart 1,85 mln CAD. Mimo tego Nieuwendyk chciał renegocjacji umowy w celu jej wydłużenia[27]. Odrzucił ofertę trzyletniego porozumienia z Flames opiewającego na 6 mln CAD. Przy przedłużającym się konflikcie nie dołączył do drużyny na początku sezonu[28]. Odmawiał gry aż do 19 grudnia 1995, kiedy Flames zawarli umowę z Dallas Stars, na mocy której Nieuwendyk został wymieniony za Jarome'a Iginlę i Coreya Millena[29].
Zespół Dallas Stars natychmiast podpisał z Nieuwendykiem trzyletni kontrakt wart 11,3 mln USD[30]. Generalny menedżer drużyny Bob Gainey wyrażał nadzieję, że transfer Nieuwendyka pomoże franczyzie, która została przeniesiona z Minnesoty 3 lata wcześniej, ugruntować jej pozycję w Dallas[31]. Na finiszu rozgrywek Nieuwendyk miał na koncie 14 strzelonych bramek i 32 zdobyte punkty w 52 meczach w barwach Stars[18].
W sezonie 1996–97 zaliczył 30 trafień mimo opuszczenia pierwszego miesiąca rozgrywek z powodu uszkodzenia chrząstki żebrowej po zderzeniu z Peterem Forsbergiem[32][33]. W kolejnych rozgrywkach strzelił 39-krotnie[18], ale ponownie został wyłączony z gry w play-offach. W pierwszym meczu pierwszej serii przeciwko San Jose Sharks, Nieuwendyk zerwał więzadło krzyżowe w prawym kolanie po bodiczeku Bryana Marchmenta[31]. Konieczne było przeprowadzenie operacji dwóch kolan (lewe było kontuzjowane 8 lat wcześniej)[34]. Trwająca 6 miesięcy przerwa w grze, konieczna do zaleczenia urazu, zmusiła Josepha do opuszczenia początku sezonu 1998-99[35].
Sezon zasadniczy ukończył z 28 golami i 55 punktami w 67 meczach[18], do których dołożył kolejnych 11 bramek i 10 asyst w play-offach w 1999. Dotarł ze swoim zespołem do finału, w którym Stars pokonali Buffalo Sabres 4–2, zdobywając pierwszy Puchar Stanleya w historii franczyzy[31]. 6 z jego 11 bramek w fazie pucharowej było decydującymi o zwycięstwie, co również zdeterminowało zdobycie przez Nieuwendyka Trofeum Conna Smythe'a dla MVP play-off[36]. Kontuzje ponownie ograniczyły występy Nieuwendyka w sezonie 1999-2000. Opuścił 10 spotkań przez stłuczenie klatki piersiowej, by tydzień po powrocie na lodowisko doznać zwichnięcia prawego stawu barkowego, które wyłączyło go z gry na kilka tygodni[37]. W sezonie zasadniczym wystąpił w zaledwie 47 spotkaniach, ale dodał do nich 23 w fazie play-off docierając ze Stars do finału Pucharu Stanleya w 2000[18]. Drużyna z Dallas jednak przegrała serię w 6 meczach z New Jersey Devils.
Joseph Nieuwendyk swój 1000. mecz w karierze rozegrał 20 stycznia 2002 wyjeżdżając na taflę w spotkaniu z Chicago Blackhawks[38]. 2 miesiące później, 19 marca 2002, został oddany razem z Jamiem Langenbrunnerem do New Jersey Devils w zamian za Jasona Arnotta, Randy'ego McKaya i wybór w 1. rundzie Entry Draft w 2002[31][39].
New Jersey Devils, którzy sięgnęli po Puchar Stanleya w 2000 i dotarli do finału w kolejnym sezonie, pozyskali Nieuwendyka na niedługo przed play-offami 2002[39]. Z Diabłami w rozgrywkach zasadniczych Joseph zdołał rozegrać 14 meczów punktując 11 razy[18], ale Devils zostali wyeliminowani w pierwszej rundzie przez Carolina Hurricanes[39]. W sezonie 2002–2003 osiągnął 2 kamienie milowe. 17 stycznia 2003 strzelił swojego 500. gola w karierze, pokonując golkipera Hurricanes Kevina Weeksa[40]. 23 lutego 2003 zdobył 1000. punkt w zwycięskim meczu z Pittsburgh Penguins[41]. Joseph Nieuwendyk dotarł z drużyną Devils do finału Pucharu Stanleya, ale sam doznał kontuzji biodra, która nie pozwoliła mu wystąpić w najważniejszej serii sezonu[42]. Devils pokonali drużynę Mighty Ducks of Anaheim, zdobywając najważniejsze trofeum ligi po raz trzeci w historii franczyzy. Dla Nieuwendyka był to trzeci Puchar Stanleya, każdy zdobyty z inną drużyną[43].
We wrześniu 2003 Nieuwendyk, będąc wówczas wolnym agentem, podpisał roczny kontrakt z Toronto Maple Leafs na sezon 2003-04[44]. Dla Klonowych Liści strzelił 22 gole w sezonie przerywanym kontuzjami mięśni brzucha i pleców, które ograniczyły liczbę jego występów do 64. Kontuzja pachwiny wyłączyła Nieuwendyka z większości meczów drugiej serii fazy play-off przegranej z Philadelphia Flyers. 30 czerwca 2004 Leafs przedłużyli umowę z Nieuwendykiem na kolejny sezon, który, jak się później okazało, nie odbył się ze względu na lokaut. Obawiano się, że mógł on zakończyć karierę 38-letniego zawodnika[45].
Po wznowieniu ligi w sezonie 2005–06 drużyna Florida Panthers zamierzała wzmocnić siłę ofensywną swojej drużyny weteranami. Pantery podpisały z Nieuwendykiem i Robertsem, którzy wcześniej występowali razem w Calgary i Toronto i razem chcieli zakończyć karierę, 2-letnie kontrakty na sumę 4,5 mln dolarów[46]. Nieuwendyk pojawił się w 65 spotkaniach, w których zdobył 26 bramek i 56 punktów[18]. W kolejnym sezonie 2006–07 zdołał zagrać w 15 meczach, zanim chroniczny ból pleców zmusił go do włączenia do injury reserve. 7 grudnia 2006, po opuszczeniu 14 meczów, Nieuwendyk ogłosił zakończenie kariery[47][48].
Jako członek juniorskiej reprezentacji Kanady na Mistrzostwach Świata Juniorów w 1986 odbywających się w Hamilton w Kanadzie, Nieuwendyk strzelił 5 goli w 7 meczach, pomagając Kanadzie w zdobyciu srebrnego medalu[49]. 12 punktów w turnieju uplasowało go ex aequo na 3. miejscu w klasyfikacji strzelców i 4. w wśród punktujących[49]. Rok później Nieuwendyk dołączył do seniorskiej reprezentacji Kanady na Calgary Cup, 4-drużynowym turnieju pokazowym, rozegranym przed XV Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi w 1988 w Calgary. Strzelał w dwóch pierwszych, przegranych meczach – z USA (bramka na 3–1 przy wyniku końcowym 3–5) i z Czechosłowacją (bramka na 3–5 przy wyniku końcowym 3–6)[50]. W meczu o brąz Team Canada pokonała reprezentację Stanów Zjednoczonych 6-1[51]. Ten sukces nie został powtórzony i na samych igrzyskach olimpijskich Kanada znalazła się poza podium, zajmując 4. miejsce. Joseph Nieuwendyk ponownie dołączył do drużyny seniorskiej na Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 1990, ale z powodu kontuzji kolana wystąpił tylko w 1 meczu[52]. Został również powołany na Canada Cup w 1991, ale w związku z kolejną kontuzją kolana nie wystąpił w żadnym meczu turnieju[25]. Wszedł w skład kanadyjskiego dream teamu na turniej olimpijski w 1998[53]. W 6 meczach zdobył 2 bramki i 3 asysty, ale był też jednym z kilku Kanadyjczyków powstrzymanych przez Dominika Haška w rzutach karnych w półfinale (shootout). W meczu o brąz Kanadyjczycy przegrali 3–2 z Finlandią, ostatecznie kończąc turniej na 4. miejscu[54]. Na turnieju olimpijskim w 2002 Nieuwendyk grał u boku Brendana Shanahana i Theorena Fleury'ego w trzeciej linii (checking line) reprezentacji Kanady. Strzelił jedną bramkę, pomagając w zdobyciu pierwszego od 50 lat złotego medalu olimpijskiego[55].
Pozostając związanym z NHL po zakończeniu kariery zawodowej, w 2007 Nieuwendyk został konsultantem Jacques'a Martina, dyrektora generalnego Florida Panthers[56]. Po sezonie, w 2008 opuścił Pantery by zostać zastępcą dyrektora generalnego Maple Leafs, Cliffa Fletchera[57]. Pełnił również rolę zastępcy dyrektora generalnego reprezentacji Kanady, która wywalczyła srebrny krążek na mistrzostwach świata w 2009. 1 czerwca 2009 został dyrektorem generalnym drużyny Dallas Stars[58]. Ruchy transferowe, za które odpowiadał Nieuwendyk, były często ograniczane przez problemy finansowe właściciela drużyny, Toma Hicksa[59]. Jedną z decyzji podjętych przez Nieuwendyka w ciągu 2 lat pracy jako dyrektor generalny Stars było umożliwienie odejścia wieloletniemu kapitanowi Mike'owi Моdanо. Nieuwendyk powiedział wtedy: „drużyna chciała dać mu możliwość przejścia na emeryturę właśnie w Dallas, w końcu to u nas spędził 20 lat, podczas których oddał serce i zdrowie na lodzie dla dobra wyników”[60]. Zaznaczył też, że decyzja ta była trudna, ponieważ jeszcze jako zawodnik grał z Моdanо i uważał go za swojego przyjaciela[61]. Po zakończeniu sezonu 2012-2013 Nieuwendyk został zwolniony z funkcji dyrektora generalnego Gwiazd[62]. Właściciel drużyny Tom Gaglardi oświadczył, że chce „poprowadzić tę organizację w innym kierunku”[63]. 3 września 2014 zarządzający Carolina Hurricanes poinformowali o zatrudnieniu go na stanowisku skauta i doradcy[64]. Z funkcji tej zrezygnował 30 kwietnia 2018, po zwolnieniu Rona Francisa ze stanowiska President of Hockey Operations zespołu z Karoliny Północnej[65].
Joe Nieuwendyk z żoną Tiną (z domu Gemmell[4]) mają troje dzieci: córki Tyrę i Kaycee oraz syna Jacksona[66]. Nieuwendyk odgrywał kluczową rolę w większości działań charytatywnych i humanitarnych podejmowanych przez Calgary Flames. W trakcie kariery i po jej zakończeniu działał na rzecz zwierząt, był rzecznikiem Society for the Prevention of Cruelty to Animals (SPCA). Był honorowym przewodniczącym Foothills Hospital Foundation[67].
M = rozegrane mecze; G = Gole; A = asysty; Pkt = punkty; Min = minuty na ławce kar
| Sezon zasadniczy | Play-off | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Sezon | Drużyna | Liga | M | G | A | Pkt | Min | M | G | A | Pkt | Min | ||
| 1983–84 | Pickering Panthers | OHA Jr. B | 38 | 30 | 28 | 58 | 35 | — | — | — | — | — | ||
| 1984–85 | Cornell Big Red | ECAC | 29 | 21 | 24 | 45 | 30 | — | — | — | — | — | ||
| 1985–86 | Cornell Big Red | ECAC | 21 | 21 | 21 | 42 | 45 | — | — | — | — | — | ||
| 1986–87 | Cornell Big Red | ECAC | 23 | 26 | 26 | 52 | 26 | — | — | — | — | — | ||
| 1986–87 | Calgary Flames | NHL | 9 | 5 | 1 | 6 | 0 | 6 | 2 | 2 | 4 | 0 | ||
| 1987–88 | Calgary Flames | NHL | 75 | 51 | 41 | 92 | 23 | 8 | 3 | 4 | 7 | 2 | ||
| 1988–89 | Calgary Flames | NHL | 77 | 51 | 31 | 82 | 40 | 22 | 10 | 4 | 14 | 10 | ||
| 1989–90 | Calgary Flames | NHL | 79 | 45 | 50 | 95 | 40 | 6 | 4 | 6 | 10 | 4 | ||
| 1990–91 | Calgary Flames | NHL | 79 | 45 | 40 | 85 | 36 | 7 | 4 | 1 | 5 | 10 | ||
| 1991–92 | Calgary Flames | NHL | 69 | 22 | 34 | 56 | 55 | — | — | — | — | — | ||
| 1992–93 | Calgary Flames | NHL | 79 | 38 | 37 | 75 | 52 | 6 | 3 | 6 | 9 | 10 | ||
| 1993–94 | Calgary Flames | NHL | 64 | 36 | 39 | 75 | 51 | 6 | 2 | 2 | 4 | 0 | ||
| 1994–95 | Calgary Flames | NHL | 46 | 21 | 29 | 50 | 33 | 5 | 4 | 3 | 7 | 0 | ||
| 1995–96 | Dallas Stars | NHL | 52 | 14 | 18 | 32 | 41 | — | — | — | — | — | ||
| 1996–97 | Dallas Stars | NHL | 66 | 30 | 21 | 51 | 32 | 7 | 2 | 2 | 4 | 6 | ||
| 1997–98 | Dallas Stars | NHL | 73 | 39 | 30 | 69 | 30 | 1 | 1 | 0 | 1 | 0 | ||
| 1998–99 | Dallas Stars | NHL | 67 | 28 | 27 | 55 | 34 | 23 | 11 | 10 | 21 | 19 | ||
| 1999–00 | Dallas Stars | NHL | 48 | 15 | 19 | 34 | 26 | 23 | 7 | 3 | 10 | 18 | ||
| 2000–01 | Dallas Stars | NHL | 69 | 29 | 23 | 52 | 30 | 7 | 4 | 0 | 4 | 4 | ||
| 2001–02 | Dallas Stars | NHL | 67 | 23 | 24 | 47 | 18 | — | — | — | — | — | ||
| 2001–02 | New Jersey Devils | NHL | 14 | 2 | 9 | 11 | 4 | 5 | 0 | 1 | 1 | 0 | ||
| 2002–03 | New Jersey Devils | NHL | 80 | 17 | 28 | 45 | 56 | 17 | 3 | 6 | 9 | 4 | ||
| 2003–04 | Toronto Maple Leafs | NHL | 64 | 22 | 28 | 50 | 26 | 9 | 6 | 0 | 6 | 4 | ||
| 2004–05 | Toronto Maple Leafs | NHL | Sezon nie odbył się ze względu na lokaut | |||||||||||
| 2005–06 | Florida Panthers | NHL | 65 | 26 | 30 | 56 | 46 | — | — | — | — | — | ||
| 2006–07 | Florida Panthers | NHL | 15 | 5 | 3 | 8 | 4 | — | — | — | — | — | ||
| NHL razem | 1257 | 564 | 562 | 1126 | 677 | 158 | 66 | 50 | 116 | 91 | ||||
W 1995 Nieuwendyk otrzymał Trofeum Kinga Clancy'ego za cechy przywódcze oraz działalność charytatywną[68]. W 1999 nagrodzony Trofeum Conna Smythe'a dla najbardziej wartościowego zawodnika fazy play-off[21]. Czterokrotny uczestnik All-Star Game[21]. W 2011 został wprowadzony do Hockey Hall of Fame[69]. 7 marca 2014 numer 25, z którym występował w zespole Płomieni został zastrzeżony[70], poprzez włączenie zawodnika do utworzonego w 2012 programu „Forever a Flame”, powstałego w celu uhonorowania członków tej organizacji. Zastąpił on dotychczasową ceremonię zastrzegania numeru, będąc największym zaszczytem, jakiego może dostąpić zawodnik zespołu z Calgary[71][72]. Zdobywca Pucharu Stanleya z trzema różnymi zespołami – z Calgary Flames w 1989, z Dallas Stars w 1999 i z New Jersey Devils w 2003[73].
| Trofeum | Rok | Przypis |
|---|---|---|
| Trofeum Caldera | 1987–88 | [74] |
| NHL All-Rookie Team | 1987–88 | [74] |
| Trofeum Kinga Clancy'ego | 1994–95 | [74] |
| Trofeum Conna Smythe'a | 1999 | [18] |
| Puchar Stanleya | 1989, 1999, 2003 | [18] |
| Mecz Gwiazd NHL | 1988, 1989, 1990, 1994 | [75][76][24][77] |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
