Loading AI tools
Jerzy Stawiński (ur. 6 listopada 1893, zm. ?) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 major dyplomowany piechoty | |
| Data urodzenia |
6 listopada 1893 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Jerzy Stawiński urodził się 6 listopada 1893 roku. W 1918 roku był oficerem sztabu Polskiej Oddzielnej Brygady na Kaukazie. Od 1 maja do 7 czerwca 1919 roku był słuchaczem II Kursu adiutantów w Warszawie, a od 16 czerwca do 30 listopada 1919 roku słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w dowództwie 13 Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 43 pułk strzelców kresowych[1]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1691. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. W 1923 roku pełnił służbę w Oddziale I Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[3]. W 1924 roku powrócił do macierzystego 43 pułku strzelców kresowych w Dubnie[4]. Z dniem 1 listopada 1924 roku został odkomenderowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. Z dniem 15 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie[5]. 26 lipca 1926 roku został przydzielony do dowództwa 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie na stanowisko szefa sztabu[6][7]. 5 listopada 1928 roku otrzymał przeniesienie do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach[8]. 31 marca 1930 roku został przeniesiony do Biura Ogólno Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta[9]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty[10].
W nocy z 22 na 23 marca 1933 roku w „Winiarni Ziemiańskiej” w Warszawie zastrzelił inżyniera agronoma Adama Jankowskiego, syna profesora Edmunda Jankowskiego. Do zabójstwa doszło podczas zorganizowanego w winiarni dancingu[11][12][13]. Major Stawiński przybył tam wraz z żoną i jej przyjaciółką Jakubowską, którą do tańca poprosił Jankowski, lecz kobieta odmówiła z uwagi na jego stan po spożyciu alkoholu inżyniera[11][12]. Wówczas wywiązała się sprzeczka między Stawińskim a Jakubowskim, w której major spoliczkował oponenta, a ten w rewanżu rzucił na stolik swój bilet, tym samym żądając pojedynku[11]. Oficer odrzucił bilet, po czym odwrócił się i odchodził, a wówczas został mocno uderzony dłonią w twarz przez Jankowskiego[11][12]. Według świadków Stawiński miał wówczas wyjąć z zarękawka Jakubowskiej rewolwer, podejść do Jankowskiego i strzelić do niego z odległości ok. 25 cm, powodując jego śmierć na miejscu[11][12][14]. Rozprawa odbyła się w dniach 9–11 maja 1933 roku przed Wojskowym Sądem Okręgowym Nr I w Warszawie[11]. Rozprawie przewodniczył major Korpusu Sądowego Henryk I Rzewuski[15]. Oskarżał major Korpusu Sądowego doktor Józef Mitowski[16]. Obrońcą oskarżonego był adwokat Władysław Sobotkowski, major rezerwy korpusu sądowego[17]. Major Jerzy Stawiński bronił się przed sądem wskazując, że po raz pierwszy znalazł się w takiej sytuacji, nie mógł nie zareagować, nie miał zamiaru pozbawienia życia Jankowskiego i że strzelał na oślep[11]. Zeznający jako świadek dr Smoczyński, który podczas feralnej nocy przebywał w towarzystwie Jankowskiego, stwierdził, że Stawiński postąpił słusznie[11][12]. Jeden ze świadków wskazał, że Stawiński z żoną i Jakubowską często bywał na dancingach w winiarni, podczas zabawy zazwyczaj tańczył tylko z Jakubowską, a podczas dramatycznej nocy natychmiast przerwał taniec z żoną w chwili, gdy Jankowski prosił o taniec Jakubowską[18]. Major Stawiński został skazany na podstawie art. 225 § 1 kodeksu karnego (zabójstwo) na karę dwóch lat pozbawienia wolności z zaliczeniem tymczasowego aresztu prewencyjnego[13]. Okolicznością obciążającą oskarżonego była jego karalność, jako że w 1925 roku został skazany przez sąd okręgowy na karę dwóch dni aresztu z zawieszeniem wykonania kary na okres dwóch lat za zniewagę i obrazę czci oraz wyrokiem sądu okręgowego w 1927 roku na 10 zł grzywny z zamianą na jeden dzień aresztu za zniewagę właścicielki sklepu „Occasion”. Z drugiej strony sąd wziął pod uwagę jako okoliczność łagodzące silne wzburzenie majora i nie orzekł wydalenia z korpusu oficerskiego[13]. Odwołanie od wyroku złożył obrońca oskarżonego adwokat M. Wyrostek[19] i prokurator, który domagał się wyższej kary i wydalenia majora z wojska[14][20].
Z dniem 30 czerwca 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku[21]. 29 sierpnia 1933 roku przed Najwyższym Sądem Wojskowym w Warszawie odbyła się rozprawa kasacyjna. Rozprawie przewodniczył generał brygady Emil Franciszek Mecnarowski. Rozprawa odbyła się bez udziału oskarżonego i świadków, ograniczyła się tylko do referatu sprawy i przemówień stron. Sąd odrzucił skargę kasacyjną obrońcy oskarżonego oraz przychylił się częściowo do skargi prokuratora i orzekł w stosunku do oskarżonego wydalenie z korpusu oficerów Wojska Polskiego[22]. Do 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”. Następnie został skreślony z ewidencji[23].
- Krzyż Walecznych
- Medal Niepodległości (17 marca 1932)[24]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[25]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
