Jerzy Albin de Tramecourt

Jerzy Albin de Tramecourt (ur. 1 marca 1889 w Lublinie, zm. listopad 1939 tamże) – major piechoty Wojska Polskiego, urzędnik państwowy, działacz niepodległościowy i społeczny, p.o. wojewody poleskiego, wojewoda lubelski.

Jerzy Albin de Tramecourt

Data i miejsce urodzenia	1 marca 1889 Lublin, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	listopad 1939 Lublin, Polska pod okupacją III Rzeszy
Wojewoda lubelski
Okres	od 8 września 1937 do 17 września 1939
Poprzednik	Józef Rożniecki
Następca	okupacja wojenna III Rzeszy

Jerzy Albin de Tramecourt

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1889 Lublin
Data i miejsce śmierci	listopad 1939 Lublin
Przebieg służby
Lata służby	1914–1930
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	6 Pułk Piechoty 22 Pułk Piechoty Dowództwo Obszaru Warownego „Wilno”
Stanowiska	oficer sztabu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	starosta radomski wojewoda poleski wojewoda lubelski
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Władysława i Klementyny z Szamotów^[1]. Jako uczeń siedmioklasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców m. Lublina uczestniczył od 1904 r. w pracach kółek samokształcących, był wiceprzewodniczącym Związku Młodzieży Narodowej w Lublinie. Jako jednemu z organizatorów strajku szkolnego w 1905 r. uniemożliwiono mu kontynuowanie nauki w szkołach lubelskich. Edukację uzupełnił w Warszawie, gdzie w 1910 r. ukończył prywatną Szkołę Przemysłowo-Techniczną (bez matury). Jesienią powołano go do armii carskiej celem odbycia trzyletniej służby wojskowej.

Tuż po wybuchu I wojny światowej został ponownie zmobilizowany i wysłany na front rosyjsko-austriacki. W bitwie pod Kraśnikiem, w sierpniu 1914 r., dostał się do niewoli austriackiej. W 1916 r. zaciągnął się do Legionów, otrzymując przydział do 6 pułku piechoty. Wziął udział w jesiennych bojach nad Stochodem. Następnie wraz z pułkiem udał się do Nałęczowa i Dęblina na odpoczynek Po odmowie złożenia przysięgi na wierność cesarzom Niemiec i Austro-Węgier został internowany w obozie w Szczypiornie, a następnie Łomży. W obozie łomżyńskim pełnił funkcję dowódcy internowanych legionistów z 6 pp. Zwolniony przez Niemców w lipcu 1918 r. powrócił do domu. Wkrótce, na rozkaz przełożonych, wyjechał do Siedlec, obejmując obowiązki komendanta III Okręgu Podlaskiego POW. W okresie od 13 maja do 23 listopada 1918 roku był uczniem klasy „E” Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej i przejściowo w Zegrzu^[2].

W niepodległej już Polsce kontynuował karierę wojskową, służąc w 22 pułku piechoty (zwanym powszechnie siedleckim). W okresie wojny polsko-bolszewickiej dowodził kompanią techniczną i przeszedł z nią cały szlak bojowy. Wyróżnił się zwłaszcza w bitwie pod Jełaniem-Strakomiczami (7 kwietnia 1920) oraz w walkach w obronie Warszawy. Po ustaniu działań zbrojnych pułk stacjonował w okolicach Mołodeczna, skąd powrócił do Siedlec dopiero we wrześniu 1922 r.

3 maja 1922 r. został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 1427. lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty. W dalszym ciągu pełnił służbę w 22 pułku piechoty w Siedlcach^[3][4]. 18 lutego 1928 r. awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 r. i 145. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 21 marca 1928 r. został przeniesiony do Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno” w Wilnie na stanowisko oficera sztabu^[5][6]. Z dniem 4 lutego 1929 r. został przeniesiony do dyspozycji szefa Samodzielnego Wydziału Wojskowego Ministra Spraw Wewnętrznych na okres trzech miesięcy^[7]. W czerwcu 1929 r. został mianowany starostą powiatu mołodeczańskiego. Z dniem 31 października 1930 r. został przeniesiony w stan spoczynku^[8].

Następnie piastował urząd starosty dziśnieńskiego w Głębokiem (wrzesień 1931 – kwiecień 1932), wileńsko-trockiego (kwiecień 1932 – wrzesień 1935) i radomskiego (od 28 czerwca 1935 roku).

17 lutego 1937 r. premier Felicjan Sławoj Składkowski mianował go wicewojewodą poleskim i powierzył pełnienie obowiązków wojewody na czas niedyspozycji Wacława Kostka-Biernackiego. Funkcję tę pełnił do 10 września 1937 r., gdy rozpoczął urzędowanie jako wojewoda lubelski (z datą nominacji 8 września 1937). Największym jego osiągnięciem okazało się włączenie w skład COP południowej części woj. lubelskiego. W Lublinie pełnił wiele funkcji dodatkowych. Był m.in. przewodniczącym Prezydium Honorowego Wojewódzkiego Obywatelskiego Komitetu Zimowej Pomocy Bezrobotnym, przewodniczącym Rady Wojewódzkiej, przewodniczącym Rady Fundacji Szpitala św. Wincentego à Paulo, prezesem Zarządu Aeroklubu Lubelskiego, przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Funduszu Pracy, prezesem Okręgu Lubelskiego LOPP, a także członkiem honorowym Automobilklubu Lubelskiego^[9].

Po wybuchu II wojny światowej pozostał w Lublinie, nadzorując poczynania zarówno instytucji państwowych, jak i społecznych. Przyczynił się do uratowania m.in. obrazów Jana Matejki Bitwa pod Grunwaldem i Kazanie Skargi, ewakuowanych galarami do Kazimierza Dolnego. Funkcję sprawował do 14 września 1939 r. Po zajęciu Lublina przez wojska niemieckie został 20 października 1939 r. aresztowany i rozstrzelany w listopadzie w niewyjaśnionych okolicznościach, prawdopodobnie w pobliżu szpitala Jana Bożego^[10]. Data i miejsce pochówku pozostają nieznane.

Od 12 maja 1917 był mężem Heleny Trębickiej.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości (28 grudnia 1933)^[11]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[12]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[13]

Przypisy

1. Waldemar Kozyra, Wojewoda lubelski ..., s. 33.
2. Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Nakładem Komitetu Obchodu Święta 29 listopada w Szkole Podchorążych Piechoty, Ostrów-Komorowo 1930, s. 433.
3. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 188, 418.
4. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 177, 361.
5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 88.
6. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 126, 184.
7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 133.
8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 310.
9. Automobilklub Lubelski 1930–2000, Lublin. Pamięć Miejsca.
10. Kawałko i inni, Lublin : przewodnik, Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej "Gaudium", 2016, s.440, ISBN 978-83-7548-115-0, OCLC 968534223.
11. M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124).
12. M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska i na polu administracji państwowej”
13. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki oficerskie 1923, 1924 i 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 327, 891.
• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 755. [dostęp 2021-03-14].
• Andrzej Kaproń, Ostatni wojewoda lubelski II Rzeczypospolitej, Wydawnictwo Polihymnia, Lublin 2004.
• Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, red. Jacek Majchrowski, Wydawnictwo BGW, Warszawa 1994, ISBN 83-7066-569-1 s. 175–176.
• Waldemar Kozyra, Wojewoda lubelski Jerzy Albin de Tramecourt i jego działalność w okresie międzywojennym oraz w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku [w:] Lublin w dziejach najnowszych, Res Historica z. 15, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2002, ISBN 83-227-1949-3.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 1368151778252718130008
• PLWABN: 9810564130105606
• NUKAT: n2005106275