Jan Zebrzydowski

Jan Zebrzydowski herbu Radwan (ur. 1583, zm. 6 września 1641) – miecznik koronny w latach 1620–1641, starosta lanckoroński w 1617 roku^[1], starosta nowokorczyński^[2], pułkownik wojska powiatowego województwa krakowskiego w 1624 i 1632 roku, rotmistrz wojska powiatowego województwa krakowskiego w 1620 roku, 1624 roku, 1632 roku^[3].

Jan Zebrzydowski

Radwan
Rodzina	Zebrzydowscy herbu Radwan
Data urodzenia	1583
Data i miejsce śmierci	6 września 1641 Nowy Korczyn
Ojciec	Mikołaj Zebrzydowski
Matka	Dorota Herburtówna
Żona	1) Barbara Lubomirska 2) Ewa Katarzyna Warszycka
Dzieci	Zofia, Michał, Anna, Franciszek Florian, Regina Anastazja

Życiorys

Syn Mikołaja Zebrzydowskiego marszałka wielkiego koronnego i Doroty Herburtówny (zm. 1610) z Felsztyna.

Jan w domu rodzinnym zdobył staranne wychowanie i elementarne wykształcenie. W wieku trzynastu lat rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej. Od 1601 r. jego nauczycielem był ks. Szczęsny Żebrowski, matematyk z Akademii Wileńskiej, a i później ks. Tomasz Bucki, kustosz kolegiaty św. Michała na Wawelu i proboszcz w Pacanowie. W 1603 r. Jan Zebrzydowski został członkiem jezuickiej Sodalicji Mariańskiej. Był wiernym przyjacielem, obrońcą i dobrodziejem Towarzystwa Jezusowego, wspierając klasztor św. Barbary coroczną jałmużną.

W 1604 r. podczas wojny Austrii z Turcją dwudziestoletni Jan stanął na czele chorągwi, zwanej Milicją św. Michała, i wyruszył pod Ostrzyhom na Węgry. Kiedy przybył na miejsce, Turcy odstępowali od miasta. Mikołaj Zebrzydowski poczytał to wydarzenie za opatrznościowe, dlatego wysłał syna w 1605 r. na pielgrzymkę do kościoła św. Michała do Gargano w Apulii. Po drodze Jan zwiedził Hiszpanię, Francję, Niemcy i w 1608 r. powrócił do kraju.

Trzy lata później ożenił się z Barbarą Lubomirską, córką Sebastiana, kasztelana wojnickiego i jego drugiej żony – Anny Branickiej. Barbara wydała na świat pięcioro dzieci: Zofię (1612) – zamężną Szyszkowską starościnę warecką, Michała (1613), Annę (1614) – żonę Abrahama Gołuchowskiego starosty stężyckiego, Franciszka Floriana (1615) kasztelana lubelskiego, Reginę Anastazję (1617) – dominikankę pod imieniem Dominika. Po śmierci kasztelanki (1629/1630) Jan ożenił się po raz drugi, z Ewą Katarzyną Warszycką, która zmarła w 1643 r., nie pozostawiając potomka.

Poseł województwa krakowskiego na sejm zwyczajny 1613 roku^[4].

Był elektorem Władysława IV Wazy z województwa krakowskiego w 1632 roku^[5], podpisał jego pacta conventa^[6]. Był marszałkiem sejmiku województwa krakowskiego w 1632 roku^[7]. Poseł na sejm koronacyjny 1633 roku^[8].

Na co dzień syn fundatora Kalwarii prowadził życie głęboko religijne. Oddawał się pobożnym rozmyślaniom na Dróżkach, działał w bractwie św. Anny. Zmarł 6 września 1641 r. w Nowym Korczynie. Został pochowany w kościele w Kalwarii.

Bibliografia

• o. Aleksander Sitnik OFM: Dzieje Rodu Zebrzydowskich.