Loading AI tools
polski wojskowy, polityk, minister Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Wroczyński ps. „Rejtan” (ur. 6 czerwca 1876 w Ozieranach, zm. 28 kwietnia 1945 w Warszawie) – polski inżynier, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
 | |
 tytularny generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 czerwca 1876 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1894–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Kierownik Ministerstwa spraw wojskowych | |
| Okres |
od 4 listopada 1918 |
| Następca | |
| Kierownik Ministerstwa spraw wojskowych | |
| Okres |
od 22 listopada 1918 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Syn Adolfa, ziemianina, i Emilii z Korwin-Sochaczewskich. Kształcił się w Korpusie Kadetów w Niżnym Nowogrodzie. Od 1 września 1894 roku pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1897 roku ukończył Oficerską Szkołę Inżynieryjną, a w 1905 roku Mikołajewską Akademię Inżynieryjno Wojskową w Petersburgu, uzyskując tytuł inżyniera wojskowego[1]. Budował twierdze w Libawie i Kownie. W 1905 awansował na kapitana, a w 1913 podpułkownika. Walczył w I wojnie światowej na froncie niemieckim, ostatnio jako szef Wojsk Inżynieryjnych 2 Armii. Po rewolucji 1917 czynny w Związku Wojskowych Polaków na Białorusi.
Od października 1917 do maja 1918 w I Korpusie Polskim na Wschodzie. Po kapitulacji korpusu przedostał się do Warszawy. Od czerwca do listopada 1918 był członkiem Tajnej Rady Wojskowej w Warszawie, która przygotowywała kadrę dla przyszłego Wojska Polskiego.
25 października 1918 roku reskryptem Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem stopnia pułkownika z patentem z dnia 6 grudnia 1916 roku[2]. 4 listopada 1918 roku na podstawie rozporządzenia Rady Regencyjnej objął kierownictwo Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[3]. Na tym stanowisku zapoczątkował organizację naczelnych władz wojskowych, opracowywanie ustaw wojskowych i norm zaopatrzenia. 1 marca 1919 roku przekazał obowiązki kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych generałowi porucznikowi Józefowi Leśniewskiemu[4]. Od 18 kwietnia 1919 roku szef sztabu Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim.
5 maja 1919 roku, na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego, Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 49 mianował go generałem podporucznikiem ze starszeństwem, które miało być określone później[5]. 30 października 1919 roku Naczelny Wódz tymczasowo zatwierdził mu stopień generała podporucznika nadany przez Naczelną Radę Ludową w Poznaniu, warunkowo, do czasu ułożenia przez Komisję Weryfikacyjną ogólnej listy starszeństwa oficerów Wojsk Polskich[6].
Podczas wojny polsko-bolszewickiej szef fortyfikacji 1 Armii pozostający w dyspozycji Wojskowego Gubernatora Warszawy[7], a potem w 1920 kolejno: zastępca komisarza rządu do demilitaryzacji granicy z Niemcami, członek Rady Fortyfikacyjnej i wkrótce inspektor robót fortyfikacyjnych na wszystkich liniach obrony kraju. W lipcu 1920 dowódca Grupy Operacyjnej pod Ostrołęką, wreszcie od sierpnia szef Oddziału Naczelnej Kontroli Wojskowej. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[8]. Z dniem 1 lipca 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika, z prawem noszenia munduru[9].
26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji[10].
Osiadł w Warszawie, gdzie prowadził przedsiębiorstwo budowlane, brał udział w budowie Centralnego Okręgu Przemysłowego, wykonał kopiec dowborczyków. Podczas II wojny światowej działał w Towarzystwie Patriotycznym. Rozważano jego kandydaturę na komendanta zjednoczonych sił ruchu oporu, chociaż nie brał w nim udziału. Zmarł 28 kwietnia 1945 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 244-5-28)[11].
W 2022 roku z inicjatywy Premiera RP Mateusza Morawieckiego grób Wroczyńskiego został odrestaurowany. Cały projekt był realizowany przez Fundację Stare Powązki[12] we współpracy z Kancelarią Prezesa Rady Ministrów.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
