Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Nepomucen Piotr Kaszewski (ur. 27 listopada 1783 we wsi Kobylepole pod Poznaniem, zm. 24 września 1845 w Warszawie) – uczestnik kampanii napoleońskiej i powstania listopadowego, major w 4 Pułku Piechoty Liniowej, wirtuoz skrzypiec, kompozytor.
| major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
Inwazja na Rosję (1812) |
| Późniejsza praca |
nauczyciel muzyki |
Ukończył gimnazjum w Trzemesznie. Jednocześnie z nauką w szkole doskonalił umiejętność gry na skrzypcach. Od 1802 roku był skrzypkiem w orkiestrze działającej przy Katedrze gnieźnieńskiej. Opanował również grę na fortepianie, flecie i gitarze[uwaga 1]. Przez jakiś czas służył w 14 Pułku Kirasjerów płk. Stanisława Małachowskiego[1][2]. W 1811 roku zaciągnął się do 15 Pułku Piechoty i w jego szeregach odbył kampanię 1812 roku. Uczestniczył w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem (tu 29 września został ranny), Tarutinem, Wiaźmą i Berezyną. W kolejnym roku walczył pod Lipskiem (już jako podporucznik, awansowany w 1813)[3], a następnie brał udział w kampanii francuskiej 1814 roku[2]. W 1815 roku, po powrocie do kraju, zaciągnął się do 4 Pułku Piechoty Liniowej[4]. 8 kwietnia 1820 roku awansowany na porucznika[5][6], a 1 lutego 1830 na kapitana[7]. Co najmniej od 1817 roku należał do masonerii. W 1819 był jednym z 33. członków Loży Göttin von Eleusis[8]. Brał udział w powstaniu listopadowym. Po bitwie pod Grochowem został awansowany na majora[2][9]. Przez kilka lat po upadku powstania przebywał w Prusach[2]. Na wieść o amnestii dla powstańców wrócił do Królestwa, lecz nie uniknął postępowania sądowego i kary za „występowania zbrojnie przeciwko prawowitemu monarsze”[1]. Pozbawiono go możliwości służby publicznej. Jedynym źródłem utrzymania były lekcje muzyki[10][1]. Zmarł w Warszawie w wieku 62 lat[11]. Został pochowany na Starych Powązkach kwatera 34 rząd 2 grób 16[12][13].
Był autorem pierwotnej wersji melodii do hymnu Alojzego Felińskiego „Boże, coś Polskę” (1816), na której Fryderyk Chopin oparł swoje Largo Es-dur[14][15][16]. Komponował pieśni, msze i utwory na orkiestrę wojskową (marsze, polonezy). Te ostatnie grywała orkiestra 4 Pułku Piechoty w czasie rewii wojskowych na Placu Saskim. Orkiestra była powierzona specjalnej opiece Kaszewskiego. Nieliczne jego dzieła zachowały się do naszych czasów. W zbiorze pt. „Ośm śpiewek polskich z przygrywaniem klawikordu, wiersz Stanisława Okraszewskiego...” (Warszawa 1817), wydano cztery pieśni z muzyką Jana Nepomucena Kaszewskiego: Róża biała, I to minie, Pieśń Hafiza i Kupid zbłąkany. Melodie do dwóch innych pieśni z tego zbioru skomponował Walenty Kratzer, a po jednej Karol Kurpiński i Zofia z Czartoryskich Zamoyska[1].
Był synem szlachcica Jana Kaszewskiego i Agnieszki z Murkowskich[uwaga 2]. Seweryn hr. Uruski[10], a za nim wszyscy kolejni autorzy[1], podają, że matką Jana Nepomucena była Agnieszka z Lemańskich. Informacja ta nie jest zgodna z zapisami metrykalnymi. Z rodziny Lemańskich pochodziła babka Jana Nepomucena – Rozalia, żona Macieja Murkowskiego[17]. Ich córką była Agnieszka, która w 1775 roku wyszła za Jana Kaszewskiego. Pobrali się w Buku i tam urodziło się troje najstarszych dzieci[uwaga 3]. Jan Nepomucen i młodsza od niego Justyna, urodzili się we wsi Kobylepole pod Poznaniem[18].
Jan Nepomucen Kaszewski ożenił się z Teofilą z Iwańskich (1800–1838). Ich synem był Kazimierz Jan (1825–1910), krytyk literacki, tłumacz, dramaturg i publicysta.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
