Jacek Hugo-Bader

Jacek Aleksander Hugo-Bader^[1] (ur. 9 marca 1957 w Sochaczewie^[2]) – polski dziennikarz i reportażysta, od początku lat 90. do 2022 związany z „Gazetą Wyborczą”.

Jacek Hugo-Bader

Data i miejsce urodzenia	9 marca 1957 Sochaczew
Dziedzina sztuki	reportaż
Odznaczenia

Jacek Hugo-Bader podczas spotkania z dziennikarzami w siedzibie Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka (2010)

Życiorys

W 1981 ukończył studia pedagogiczne. Pracował jako nauczyciel historii oraz nauczyciel w szkole specjalnej, pedagog szkolny i socjoterapeuta w poradni małżeńskiej. Był również ładowaczem na kolei, wagowym w punkcie skupu trzody chlewnej i sprzedawcą w sklepie spożywczym^[3].

Od 1982 działał w opozycji demokratycznej. Był ostatnim szefem kolportażu Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej, podziemnej struktury „Solidarności”, wydającej tygodnik „Wola” i drukującej „Tygodnik Mazowsze”^[4][5].

W „Gazecie Wyborczej” pracował początkowo przy kolportażu. W 1991 po wygranym konkursie dołączył do działu reportażu^[3]. W 1992 Jacek Hugo-Bader opublikował na łamach tej gazety reportaż pt. Mezalians, w którym opisał kulisy związku nastoletniej wówczas Moniki Kern (córki Andrzeja Kerna) ze starszym o kilka lat Maciejem Malisiewiczem. Po latach publicyści oceniali, że reportaż wyznaczył w mediach dominującą wówczas interpretację wydarzeń, według której negatywną rolę miał odgrywać wicemarszałek Sejmu^[6][7].

Jako reportażysta Jacek Hugo-Bader zajął się w szczególności krajami byłego ZSRR^[2]. W 2011 udał się w podróż autostopem z Magadanu do Jakucka. Zapis podróży w postaci tekstów i nagrań ukazywał się na bieżąco w „Gazecie Wyborczej”, po czym wraz z nowymi reportażami trafił do wydanej w grudniu tegoż roku książki Dzienniki kołymskie.

W 2016 próbował dokonać prowokacji dziennikarskiej podczas Marszu Niepodległości, charakteryzując się na osobę czarnoskórą (blackface)^[8]. Opublikował później reportaż dotyczący tego wydarzenia^[9]. Bawer Aondo-Akaa za pośrednictwem Instytutu na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris skierował skargę do Rady Etyki Mediów, określając tę publikację jako ksenofobiczną^[10].

W 2022 zaczął prowadzić audycję publicystyczną Plac na rozdrożu w internetowej stacji Radio 357^[11]. W tym samym roku zakończył pracę w „Gazecie Wyborczej” w związku z przejściem na emeryturę^[12].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2014 odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1].

Otrzymał nagrody: Grand Press (dwukrotnie – w 1999^[13] i 2003^[14]) oraz Nagrodę Bursztynowego Motyla im. Arkadego Fiedlera (w 2010 za książkę Biała gorączka^[15]). Ponadto Biała gorączka została w 2010 nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia^[16]. Dwukrotnie nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” za W rajskiej dolinie wśród zielska (2013)^[17] i za Skuchę (2017)^[18]. W 2012 za Dzienniki kołymskie został uhonorowany nagrodą „Czwarty Żywioł”, przyznawaną głosami publiczności 9. Festiwalu Podróżników Trzy Żywioły w Krakowie^[19].

Twórczość

Reportaże

• Biała gorączka, Wołowiec: Czarne, 2009, ISBN 978-83-7536-081-3; tłum. na język ukraiński: Біла гарячка, Kijów: Tempora, 2012, ISBN 978-617-569-055-0.
• W rajskiej dolinie wśród zielska, Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002, ISBN 83-7337-117-6; Wołowiec: Czarne, 2010, ISBN 978-83-7536-117-9.
• Dzienniki kołymskie, Wołowiec: Czarne, 2011, ISBN 978-83-7536-292-3.
• Chłopcy z motylkami, Warszawa: Agora, 2013, ISBN 978-83-268-1444-0.
• Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak, Kraków: Znak, 2014, ISBN 978-83-240-2993-8.
• Skucha, Wołowiec: Czarne, 2016, ISBN 978-83-268-2372-5.
• Audyt, Warszawa: Agora 2018, ISBN 978-83-268-2573-6.
• Szamańska choroba, Warszawa: HBM Hugo-Bader Media, 2020, ISBN 978-83-959208-0-6.

Filmy dokumentalne

• Ślad po mezuzie (1998), scenariusz i reżyseria
• Zamek z cyklu Nasz spis powszechny (2002), scenariusz i reżyseria
• Jacek Hugo-Bader. Korespondent z Polszy (2007), scenariusz i reżyseria^[20]