Loading AI tools
Oficer, pilot Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Lucjan Kępiński (ur. 12 września 1900 w Strykowie, zm. 26 marca 1964 w Warszawie) – podpułkownik pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 | |
 podpułkownik pilot | |
| Data i miejsce urodzenia |
12 września 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 marca 1964 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1949 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 pułk szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-ukraińska |
| Odznaczenia | |
        | |
Urodził się w rodzinie Bolesława, rejenta (później adwokata w Piotrkowie Trybunalskim), i Scholastyki z Szołowskich. Ukończył szkołę powszechną w Brzezinach. Uczęszczał do Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Piotrkowie Trybunalskim, naukę porzucił w siódmej klasie i jako ochotnik 1 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego.
W latach 1918–1919 służył w 1 pułku szwoleżerów. Do listopada 1919 walczył w wojnie polsko-ukraińskiej, potem został skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty, którą ukończył w 1920. Po kursie kawaleryjskim w Przemyślu przydzielony do 2 pułku strzelców konnych (ułan podchorąży). Uczestniczył w działaniach na frontach wojny polsko–bolszewickiej.
W grudniu 1920 promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów kawalerii. Od 1 marca 1921 w składzie 4 pułku strzelców konnych. 1 czerwca 1921 awansowany na stopień porucznika[1]. Od września 1921 uczestnik kursu dla adiutantów pułkowych w Grodnie (Kulbaki). W 1923 złożył egzamin maturalny w Wilnie. Od 1 marca 1923 służył w 20 pułku ułanów. Od 1 maja 1925 dowódca szwadronu w 8 pułku strzelców konnych. 12 kwietnia 1926 został przydzielony na siedem miesięcy na kurs aplikacyjny lotnictwa przy 4 pułku lotniczym w Toruniu[2]. Przydzielony do 1 pułku lotniczego w Warszawie służył w 13 eskadrze niszczycielskiej nocnej. Od 1 stycznia 1927 w 121 eskadrze myśliwskiej.
W czerwcu 1927 został przeniesiony z korpusu oficerów kawalerii (8 psk) do korpusu oficerów lotnictwa (1 plot)[3]. Przydzielony do 2 plot Kraków, po odbyciu kursu akrobacji wrócił do 121 eskadry myśliwskiej, przemianowanej na 111 eskadrę myśliwską. W 1929 zwyciężył w pięcioboju pilotów myśliwskich na zawodach lotniczych personelu 1 pułku lotniczego[4]. Od 1930 szef pilotażu Aeroklubu Akademickiego Warszawskiego. Zastępca Franciszka Żwirki[5] na kursie Przysposobienia Wojskowego Lotniczego w Łodzi. 1 października 1931 został przydzielony na pięciomiesięczny kurs oficerów technicznych broni pancernych i samochodów w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych[6]. Od 1932 dowódca 111 eskadry myśliwskiej. 12 marca 1933 został awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 i 13. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[7]. Dowódca reprezentacji 1 plot. podczas „Pokazów Polskiego Lotnictwa Wojskowego w Bukareszcie”[8][9]. Odznaczony Odznaką Pilota i Orderem Korony Rumuńskiej i Gwiazdy Rumuńskiej przez króla Rumunii Karola (październik 1933)[10]. W listopadzie tego roku przebywał w Moskwie w składzie delegacji 5 pułku lotniczego[11]. Po odbyciu w grudniu 1933 kursu dowódców eskadr w Dęblinie, dowódca (kpt. pil.) 111 eskadry myśliwskiej od 9 kwietnia 1934 inspirator powstania „Marsza Lotników” (1935) jako hymnu tej eskadry. 19 czerwca 1936 przejął od mjr. Stefana Pawlikowskiego obowiązki dowódcy IV/1 dywizjonu myśliwskiego[12]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 18. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa[13]. Od października 1937 był kierownikiem wyszkolenia taktycznego w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa nr 1 w Dęblinie[14].
W kampanii wrześniowej dowódca obrony powietrznej rejonu Dęblina. Po inwazji sowieckiej ewakuowany (18 września 1939) do Rumunii (Zaleszczyki). Internowany w obozie Tulcea uciekł – 5 listopada 1939 statkiem „Patris” odpłynął do Francji z portu Balczik (przez Vallettę na Malcie). Do Marsylii przybył 12 listopada 1939 r. Skierowany 26 listopada 1939 do Lyon-Bron, miał udać się do Finlandii na czele polskiego dywizjonu myśliwskiego mającego walczy z Armią Czerwoną. Wskutek rozejmu w wojnie sowiecko-fińskiej pozostał we Francji[15]. Rozkaz (ze stycznia 1940) o utworzeniu 1/145 dywizjonu myśliwskiego „Warszawa” wypełnił 6 kwietnia 1940, kiedy to objął jego dowództwo[16]. Walory dowódcze Kępińskiego były jednak krytykowane przez niektórych pilotów, przez co 29 maja doprowadził on do aresztowania ppor. Witolda Łanowskiego za zarzucanie mu tchórzostwa[17]. Podczas obrony Paryża i linii Sekwany (lotnisko Villacoublay)[18] 10 czerwca 1940 w trakcie lotu bojowego na Caudron CR.714 ciężko ranny w walce powietrznej, lądował bez podwozia w okolicy Dreux–Chartres[19]. Cztery miesiące leczony w szpitalach w Chartres i w Vichy. Skorzystał z możliwości ucieczki – przez Hiszpanię i Portugalię przedostał się do Wielkiej Brytanii[20]. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF P-1411[21].
Z uwagi na skutki odniesionych ran, nie mógł wykonywać lotów bojowych. Dekretem Naczelnego Wodza z 21 grudnia 1940 w uznaniu wybitnych zasług wojennych zaliczony w poczet Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari (Krzyż Srebrny). W 1940 oficer Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych, potem komendant szkół Flying Training Command w Hucknall (od 1941) i w Reading (od 1943). Oficer sztabowy w składzie I PSP (1943), dowódca 16(P)SFTS w Newton (w latach 1941 – 1943), oficer łącznikowy Flying Training Command w Reading i Royal Air Force (1944–1946). W stopniu podpułkownika pilota (ang. Wing Commander) – po rozwiązaniu PSP w 1947 i po demobilizacji – powrócił do Polski w maju 1947. Podczas służby w Wielkiej Brytanii wylatał 360 godzin.
Po powrocie do kraju wstąpił do Ligi Lotniczej. W latach 1947–1949 pomocnik głównego nawigatora do spraw bombardowania w Dowództwie Wojsk Lotniczych. Oddelegowany na stanowisko naczelnego dyrektora Zarządu Głównego Ligi Lotniczej. Od grudnia 1949 w stanie spoczynku, wymuszonym z uwagi na służbę w Polskich Siłach Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Utrudnienia w podjęciu pracy, ostatecznie zatrudniony w Spółdzielni Pracy „Sprzęt Rybacki” w Warszawie.
Zmarł 26 marca 1964 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera II B 30-6-18)[22].
Był żonaty z Janiną Mańczak, nie miał dzieci.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg){kind=small}
