Józef Fontana
architekt polski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef II Fontana herbu Fontana[1] (ur. 21 czerwca 1676 w Mendrisio, zm. po 1739 w Warszawie[2]) – polski architekt pochodzenia włoskiego. W jego pracach widać skłonność do stosowania barokowego klasycyzmu[3].
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
Życiorys
Był synem Józefa Fontany, również architekta, nobilitowanego w 1672[4].
W 1715 zamieszkał w Warszawie, w pałacu przy ul. Bonifraterskiej[5].
Rodzina
Ważniejsze projekty i prace
- zespół kościoła i klasztoru pijarów w Szczuczynie (udział obok Józefa Pioli – początek kariery jako kierownik budowy),
- kościół w Sidrze z lat 1705–1783 (z Józefem Piolą),
- kościół św. Jana Bożego i klasztor bonifratrów w Warszawie (1725–1727, z Antoniem Solarim)[5]
- dokończenie budowy klasztoru i kościoła franciszkanów w Warszawie (z synem Jakubem)[5]
- pałacyk Paców w Warszawie (niezachowany, obecnie na jego miejscu znajduje się Belweder)[4]
- pałac Bielińskich w Warszawie przy ul. Królewskiej w Warszawie (przed 1730, rozebrany w 1895)[4]
- udział w ostatniej fazie budowy kościoła św. Krzyża w Warszawie[4],
- fasada kościoła pijarów w Warszawie[4],
- przebudowa pałacu Czartoryskich przy ul. Krakowskie Przedmieście w Warszawie[4]
- prace w pałacu w Wilanowie w latach 1720–1726 dla Elżbiety Sieniawskiej[5],
- projekt przebudowy pałacu Kazimierzowskiego na koszary wojsk saskich (1732, razem z Joachimem Danielem Jauchem)[4],
- odbudowa pałacu Prymasowskiego w Warszawie,
- pałac Bielińskich w Kozłówce[4]
- pałac Bielińskich w Otwocku Wielkim (współudział),
- kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Budsławiu,
- pałac w Obroszynie[4].
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.