Loading AI tools
polska historyk sztuki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Irena Zofia Huml-Bacz (ur. 13 listopada 1928 w Warszawie, zm. 19 maja 2015) – polska historyk sztuki, krytyk, profesor nauk humanistycznych (1990), członkini Stowarzyszenia Historyków Sztuki (1954).
| Data i miejsce urodzenia |
13 listopada 1928 |
|---|---|
| Data śmierci |
19 maja 2015[1] |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia sztuki, architektura wnętrz, rzemiosło artystyczne | |
| Alma Mater | |
| Profesura |
19 kwietnia 1990 |
| Instytut Sztuki PAN | |
| Odznaczenia | |
    | |
_01.jpg)
Irena Huml ukończyła studia w Instytucie Historii Sztuki na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1957[2]. W pracy zawodowej związana była m.in. z Instytutem Sztuki PAN oraz ze Szkołą Wyższą im. Pawła Włodkowica. Zajmowała się m.in. architekturą wnętrz i rzemiosłem artystycznym.
Prowadziła prekursorskie badania nad sztuką użytkową od przełomu XIX i XX w. po czasy współczesne. Jako jedna z pierwszych podejmowała temat polskiego rzemiosła artystycznego, designu, tkaniny artystycznej, biżuterii, ceramiki i szkła artystycznego. Recenzowała działalność polskich artystów plastyków, przyczyniając się do rozwoju i propagowania ich twórczości w Polsce i na arenie międzynarodowej.
Jako badacz i autor pozostawiła publikacje książkowe i ponad 600 artykułów naukowych. Prace na temat sztuki stosowanej i architektury wnętrz XX w., studia naukowe, artykuły biograficzne, opracowania problemowe, recenzje, wstępy do katalogów z wystaw krajowych i zagranicznych, indywidualnych i zbiorowych weszły do kanonu literatury fachowej.
Będąc autorytetem w dziedzinie sztuki współczesnej, brała udział, a także przewodniczyła obradom jury międzynarodowych i krajowych konkursów twórczości plastycznej, m.in.:
Od początku swojej kariery naukowej związana była z Instytutem Sztuki PAN, gdzie oprócz własnej pracy naukowo-badawczej przez ponad trzydzieści lat (1981–2014) prowadziła, cieszące się uznaniem, seminaria doktoranckie w zakresie architektury wnętrz, rzemiosła artystycznego i designu. Jako pedagog przygotowała do pracy badawczej i wypromowała nowe pokolenia doktorów Historii Sztuki w Instytucie Sztuki PAN.
W roku 1949 uzyskała maturę i 29 września 1949 rozpoczęła studia historii sztuki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego wg dwuetapowego systemu. 11 listopada 1953 uzyskała dyplom I stopnia (zawodowy) w zakresie historii sztuki. 7 maja 1957 ukończyła II stopień studiów wyższych uzyskała tytuł magistra historii sztuki na Wydziale Historycznym i Uniwersytetu Warszawskiego. Jej praca dyplomowa „Twórczość plastyczna Wojciecha Jastrzębowskiego” pod kierunkiem prof. Juliusza Starzyńskiego została opublikowana w pracy zbiorowej „Z zagadnień plastyki polskiej w latach 1918–1938” pod redakcją prof. J. Starzyńskiego.
28 stycznia 1970 otrzymała tytuł doktora nauk humanistycznych (praca monograficzna „Warsztaty Krakowskie”). Stopień doktora habilitowanego otrzymała 20 grudnia 1979 (rozprawa „Polska Sztuka Stosowana XX w.”). W 1990 uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego, a 1 października 1992 profesora zwyczajnego.
W 1953 podjęła pracę jako młodszy pracownik naukowy w Państwowym Instytucie Sztuki (przekształconym w Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk), w Pracowni Ikonograficznej. W 1958 została starszym asystentem w IS PAN, od 1 października 1962 pracowała jako asystent w Pracowni Sztuki Współczesnej Dokumentacji Naukowej w IS PAN, od 28 września 1967 na stanowisku adiunkta dokumentacji naukowej IS PAN, a od 8 października 1970 adiunkta w Zakładzie Historii i Teorii Sztuk Plastycznych w IS PAN.
Od stycznia 1972 pełniła funkcję Sekretarza Rady Naukowej IS PAN, a 31 marca 1981 została powołana na członka Rady Naukowej IS PAN. 27 października 1983 została przewodniczącą Komisji Oceny i Odbioru Prac Naukowo-Badawczych IS PAN. W latach 1976–1979 kierowała Pracownią Rzemiosła Artystycznego. 1 sierpnia 1981 została powołana na stanowisko docenta w IS PAN. W latach 1992–1998 sprawowała funkcję kierownika Pracowni Dokumentacji Plastyki Współczesnej.
15 października 1997 została mianowana na stanowisko Profesora Instytutu Sztuki PAN i powierzono jej kierowanie Zespołem Badań Środowisk Artystycznych.
18 broszur, m.in. „Władysław Wincze (twórca i pedagog)”, 1994
Opracowanie biogramów do słowników, m.in.:
Organizatorka i kuratorka wystaw, m.in.:
Działalność dydaktyczną zapoczątkowały wykłady na „Studium Wiedzy o Sztuce” dla nauczycieli, organizowanym przez CBWA „Zachęta”. W latach 1981–2014 Irena Huml prowadziła seminarium doktorskie w IS PAN (1981–2014) „Architektura wnętrz i rzemiosło artystyczne”, a w latach 1997–2007 zajęcia na kierunku Historia Sztuki w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku.
Irena Huml należała do:
Za zasługi dla kultury polskiej została uhonorowana licznymi odznaczeniami:
Irena Huml była najmłodszym z trojga dzieci Lotara Tadeusza Humla (1894–1971), przedwojennego oficera Wojska Polskiego i Zofii z Baryckich (1888–1989). Siostra, Stanisława Gałkowska (1921–2014) była absolwentką wydziału matematyki UW, a brat Witold (1923–2012), członek AK, był więźniem Oświęcimia, a po wyzwoleniu osiadł w Londynie. Pierwszym mężem Ireny Huml był Andrzej Jan Bacz (1934–2008), z którym wstąpiła w związek małżeński 20 grudnia 1958. Z tego małżeństwa, w 1962, urodziła się jedyna córka Justyna Bacz-Kazior. Po rozwodzie w 1966 Irena Huml-Bacz pozostawała w związku z profesorem Michałem Godlewskim. Wnuki Stanisław Maciej Kazior (ur. 1987) oraz Mikołaj Aleksander Kazior (ur. 1988), prawnuczka Pola Alicja Kazior, c. Stanisława (ur. 2014).
Córką Ireny Huml jest Justyna Bacz[2].
Irena Huml spoczywa w Alei Zasłużonych Cmentarza Wojskowego na warszawskich Powązkach (kwatera G-tuje-15)[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
