Loading AI tools
wojewoda lubelski i krakowski, kasztelan poznański i międzyrzecki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Twardowski herbu Ogończyk (zm. w 1782 roku) – wojewoda kaliski w latach 1763–1775, wojewoda lubelski od 1778, kasztelan poznański w latach 1760–1763, kasztelan międzyrzecki w latach 1754–1760, marszałek Rady Nieustającej w latach 1776–1778[1], konsyliarz Rady Nieustającej w 1775 roku[2], komisarz z Senatu[3] Komisji Skarbowej Koronnej[4], prezes Lubelskiej Komisji Boni Ordinis w 1780 roku[5], wójt nakielski w 1771 roku[6].
 Ogończyk | |
| Rodzina |
Twardowscy herbu Ogończyk |
|---|---|
| Data śmierci |
1782 |
| Odznaczenia | |
    | |
Rozpoczynał swoją karierę jako klient Jerzego Mniszcha. To jemu Twardowski zawdzięczał zdobywane kolejne urzędy. W 1754 został kasztelanem międzyrzeckim, w 1760 kasztelanem poznańskim, a 1763 wojewodą kaliskim. Po śmierci podstolego litewskiego Jana Rzewuskiego (1759), stał się prawą ręką Mniszcha i osobą odpowiedzialną za kierowanie stronnictwem dworskim w Wielkopolsce[7].
7 maja 1764 roku podpisał manifest, uznający odbywający się w obecności wojsk rosyjskich sejm konwokacyjny za nielegalny[8]. Jednak później przystąpił do konfederacji Czartoryskich i został jej konsyliarzem[9]. Zdając sobie sprawę ze zbliżających się rządów stronnictwa Czartoryskich (familii), rozpoczął z nimi współpracę. Było to dla niego o tyle istotne, że jego dotychczasowy patron - Mniszech, zaczął wycofywać się z aktywnej działalności politycznej. Twardowski musiał urządzić sobie miejsce przy dworze nowego króla.
W 1764 roku był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa kaliskiego[10], jako delegat od Rzeczypospolitej podpisał jego pacta conventa[11].
Był członkiem konfederacji radomskiej 1767 roku[12]. 23 października 1767 roku wszedł w skład delegacji Sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej[13].
Pod koniec 1769 roku rozpoczął ścisłą współpracę z ambasadorem rosyjskim Michaiłem Wołkońskim, od którego otrzymał w tym czasie 1000 dukatów[14]. Zarówno Wołkoński, jak i kolejni dwaj ambasadorowie rosyjscy (Saldern i Stackelberg) starali się wykorzystać Twardowskiego do ponownego wciągnięcia Mniszcha w aktywną działalność polityczną. Działania te okazały się jednak bezskuteczne[15]. Członek konfederacji 1773 roku, podpisał się na pierwszym zniszczonym egzemplarzu aktu konfederacji, następnie 16 kwietnia 1773 roku złożył przyrzeczenie (sponsję), że podpisze ponownie konfederację[16]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773-1775 wszedł w skład delegacji wyłonionej pod naciskiem dyplomatów trzech państw rozbiorczych, mającej przeprowadzić rozbiór[17], został członkiem Komisji Rozdawniczej Koronnej, ustanowionej dla likwidacji majątku skasowanego w Rzeczypospolitej zakonu jezuitów[18]. 18 września 1773 roku podpisał traktaty cesji przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów ziem zagarniętych przez Rosję, Prusy i Austrię w I rozbiorze Polski[19].
W 1760 roku odznaczony Orderem Orła Białego, kawaler Orderu Świętego Stanisława i rosyjskiego orderu Św. Andrzeja[20]. W 1776 roku odznaczony rosyjskim Orderem św. Aleksandra Newskiego[21]. Członek Departamentu Interesów Cudzoziemskich Rady Nieustającej w 1777 roku[22].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
