Ignacy Nepomucen Bardziński herbu Awdaniec[1] (ur. 31 sierpnia 1750 w Głaznowie, zm. 15 grudnia 1813) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy gnieźnieński, proboszcz łęczycki, doktor obojga praw i teologii.
| Biskup | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia |
31 sierpnia 1750 | |
|---|---|---|
| Data śmierci |
15 grudnia 1813 | |
| Biskup pomocniczy gnieźnieński | ||
| Okres sprawowania |
1809–1813 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Diakonat |
23 czerwca 1776 | |
| Prezbiterat |
21 lipca 1776 | |
| Nominacja biskupia |
27 marca 1809 | |
| Sakra biskupia |
2 lipca 1809 | |
| Data konsekracji |
2 lipca 1809 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| |||||
Życiorys
Syn podczaszego łęczyckiego Józefa i Marii Morzęckiej herbu Mora[2]. 23 czerwca 1776 przyjął święcenia diakonatu, a 21 lipca 1776 prezbiteriatu i został kapłanem archidiecezji gnieźnieńskiej. W 1799 mianowany kanonikiem gnieźnieńskim[3].
27 marca 1809 papież Pius VII prekonizował go biskupem pomocniczym gnieźnieńskim oraz biskupem in partibus infidelium satalskim. 2 lipca 1809 przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa gnieźnieńskiego Ignacego Raczyńskiego. Asystował mu biskup-nominat pomocniczy gnieźnieński o. Wawrzyniec Bartłomiej Ignacy Antoni Raczyński OCist.
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.