Hajo Herrmann

Hajo Herrmann; właściwie: Hans-Joachim Herrmann (ur. 1 sierpnia 1913 w Kilonii; zm. 5 listopada 2010) – niemiecki oficer Luftwaffe w stopniu pułkownika. Pilot bombowców w czasie II wojny światowej. Twórca Eskadry "Dzików" (JG 300 – nocnych myśliwców), sam strącił 9 bombowców RAF-u.

Hajo Herrmann

Hans-Joachim Herrmann

9 zwycięstw
Major Hajo Herrmann; 1943.
Oberst
Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1913 Kilonia, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	5 listopada 2010 Niemcy
Przebieg służby
Lata służby	1935–1945
Siły zbrojne	Luftwaffe
Jednostki	Legión Cóndor, KG 4, KG 30, JG 300
Stanowiska	dowódca JG 300
Główne wojny i bitwy	Hiszpańska wojna domowa, II wojna światowa
Późniejsza praca	prawnik
Odznaczenia

Przebieg służby

Karierę wojskową zaczynał jako oficer piechoty, ale w roku 1935 został skierowany do właśnie sformowanego Luftwaffe. W latach 1936–1937, był pilotem bombowców w Legionie Condor, w czasie hiszpańskiej wojny domowej. Na początku II wojny światowej Herrmann latał bombowcami Heinkel He 111 nad Polską i Norwegią. W roku 1940 objął dowództwo 7. klucza w Kampfgeschwader 4 (KG-4), z którym dokonał wielu nalotów na Anglię.

W lutym 1941 jego dywizjon został przerzucony na Sycylię, skąd dokonywał nalotów na Maltę i Grecję. Podczas jednego z takich nalotów Herrmann trafił pojedynczą bombą statek amunicyjny SS Clan Fraser; eksplozja, jaka wówczas nastąpiła, spowodowała zatonięcie 11 statków, a port w Pireusie uczyniła bezużytecznym na wiele miesięcy. Na początku 1942 został dowódcą 3. klucza w Kampfgeschwader 30 (III/KG 30) w Norwegii, z którym atakował konwoje alianckie, między innymi konwój PQ-17. Jako pilot bombowców Herrmann wykonał 320 lotów bojowych zatapiając 12 statków o pojemności 70 000 ton.

W lipcu 1942 skierowany został do sztabu generalnego w Berlinie, gdzie stał się bliskim współpracownikiem Hermanna Göringa. W maju 1945 dostał się do sowieckiej niewoli i do Republiki Federalnej Niemiec wrócił dopiero w 1955 roku.

Po wojnie

Po powrocie z niewoli ukończył studia prawnicze i pracował w tym zawodzie. W swojej praktyce bronił między innymi propagatorów kłamstwa oświęcimskiego Otto Ernsta Remera, Freda Leuchtera, Davida Irvinga^[1]. Zmarł w listopadzie 2010 roku przeżywszy 97 lat. Był autorem dwóch książek:

• Bewegtes Leben: Kampf- und Jadgflieger 1935-1945, Wydawnictwo Universitas 1993, ISBN 3-8004-1291-8
• Als die Jagd zu Ende war: Mein Flug in die sowjetische Gefangenschaft, Wydawnictwo Universitas 2003, ISBN 3-8004-1452-X

Odznaczenia

• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami
  • Krzyż Rycerski – 13 października 1940
  • Liście Dębu (nr 269) – 2 sierpnia 1943
  • Miecze (nr 43) – 23 stycznia 1944
• Krzyż Niemiecki w Złocie – 5 czerwca 1942
• Krzyż Żelazny I Klasy
• Krzyż Żelazny II Klasy
• Brązowy Krzyż Hiszpanii z Mieczami
• Złota odznaka pilota frontowego Luftwaffe z Brylantami i liczbą "300"
• Złota odznaka pilota-obserwatora Luftwaffe z Brylantami
• Puchar Honorowy Luftwaffe – 28 września 1940