Otto Ernst Remer

Otto-Ernst Remer urodził się 18 sierpnia 1912 roku w Neubrandenburgu^[1]. Od 1933 roku służył w stopniu Fahnenjunker w 4. (Pruskim) Pułku Piechoty w Kołobrzegu Reichswehry^[1].

Uczestniczył w II wojnie światowej, dowodząc od 1942 roku batalionem grenadierów pancernych Dywizji Großdeutschland^[1]. W 1943 roku uzyskał stopień majora, a od maja 1944 roku dowodził batalionem w Berlinie (Berliner Wachbatalion)^[1].

Brał udział w spisku 20 lipca i był odpowiedzialny za zamknięcie dzielnicy rządowej i aresztowanie Goebbelsa^[2]. Jednak wobec niepowodzenia zamachu na Hitlera i po rozmowie z Goebbelsem zaangażował się w stłumienie puczu^[3]. Odegrał decydującą rolę w zatrzymaniu zamachowców i zdławieniu próby zamachu stanu.

Następnie pełnił funkcję dowódcy (Kampfkommandant) w kwaterze głównej Hitlera i brał udział w ofensywie w Ardenach^[1]. Pod koniec stycznia 1945 roku został awansowany przez Hitlera na generała majora i objął dowództwo Führer-Begleit-Bataillon^[1].

Internowany po wojnie, po uwolnieniu osiadł w 1947 roku w Varel^[1]. Wyszkolił się na murarza^[1].

W 1949 roku występował na spotkaniach organizacji Gemeinschaft unabhängiger Deutscher, która była prekursorem ekstremistycznej partii Socjalistycznej Partii Rzeszy (niem. Sozialistische Reichspartei, SRP)^[1]. Remer był współzałożycielem SRP i jej drugim przewodniczącym^[1]. Neonazistowska SRP uzyskała 360 tys. głosów poparcia w wyborach w Dolnej Saksonii w 1951 roku^[4] (11% głosów^[5]). W swoich agresywnych wypowiedziach występował przeciwko integracji z Zachodem i planowi remilitaryzacji Adenauera; dopuszczał się zniesławienia przeciwników politycznych^[1]. Za swe wypowiedzi był wielokrotnie skazywany na kary grzywny i więzienia, a w 1959 roku odebrano mu emeryturę^[1].

Remer nazywał spiskowców 20 lipca mianem zdrajców narodowych, za co wytoczono mu proces przy wsparciu ministra spraw wewnętrznych Roberta Lehra (1883–1956)^[1]. Sąd w Brunszwiku skazał Remera w marcu 1952 roku na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności, lecz Remerowi udało się zbiec do Egiptu^[1]. W Egipcie nawoływał do budowy silnej armii arabskiej, by walczyć z opresją żydowską, potępiał reparacje dla Izraela i zarzucał Izraelowi nieludzkie okrucieństwa wobec Palestyńczyków^[4].

W październiku 1952 roku SRP została zdelegalizowana, a Remer wycofał się z polityki na 13 lat^[1]. Pozostawał w konflikcie z prawem, trudniąc się handlem bronią i dokonując fałszerstw i oszustw^[1].

W 1983 roku został współzałożycielem organizacji „Deutsche Freiheitsbewegung” i pozostawal w kontakcie z ekstremistycznymi ruchami prawicowymi^[1]. Był propagatorem kłamstwa oświęcimskiego^[4]^[6]. W 1985 roku został ponownie skazany za zniesławienie spiskowców 20 lipca i ponownie odebrano mu emeryturę (przywróconą mu w 1974 roku)^[1]. W 1992 roku został skazany za podżeganie do buntu i szerzenie nienawiści rasowej na karę pozbawienia wolności przez 22 miesiące, lecz w 1994 roku udało mu się zbiec do Hiszpanii, gdzie przebywał do końca życia^[1]. Zmarł 4 października 1997 roku w Marbelli^[1].

Życiorys

Odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on