Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otto-Ernst Remer (ur. 18 sierpnia 1912 w Neubrandenburgu, zm. 4 października 1997 w Marbelli) – niemiecki oficer Wehrmachtu w stopniu generała majora, który odegrał decydującą rolę w zatrzymaniu zamachowców po zamachu na Adolfa Hitlera (20 lipca).
 | |
 generał major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
Otto-Ernst Remer urodził się 18 sierpnia 1912 roku w Neubrandenburgu[1]. Od 1933 roku służył w stopniu Fahnenjunker w 4. (Pruskim) Pułku Piechoty w Kołobrzegu Reichswehry[1].
Uczestniczył w II wojnie światowej, dowodząc od 1942 roku batalionem grenadierów pancernych Dywizji Großdeutschland[1]. W 1943 roku uzyskał stopień majora, a od maja 1944 roku dowodził batalionem w Berlinie (Berliner Wachbatalion)[1].
Brał udział w spisku 20 lipca i był odpowiedzialny za zamknięcie dzielnicy rządowej i aresztowanie Goebbelsa[2]. Jednak wobec niepowodzenia zamachu na Hitlera i po rozmowie z Goebbelsem zaangażował się w stłumienie puczu[3]. Odegrał decydującą rolę w zatrzymaniu zamachowców i zdławieniu próby zamachu stanu.
Następnie pełnił funkcję dowódcy (Kampfkommandant) w kwaterze głównej Hitlera i brał udział w ofensywie w Ardenach[1]. Pod koniec stycznia 1945 roku został awansowany przez Hitlera na generała majora i objął dowództwo Führer-Begleit-Bataillon[1].
Internowany po wojnie, po uwolnieniu osiadł w 1947 roku w Varel[1]. Wyszkolił się na murarza[1].
W 1949 roku występował na spotkaniach organizacji Gemeinschaft unabhängiger Deutscher, która była prekursorem ekstremistycznej partii Socjalistycznej Partii Rzeszy (niem. Sozialistische Reichspartei, SRP)[1]. Remer był współzałożycielem SRP i jej drugim przewodniczącym[1]. Neonazistowska SRP uzyskała 360 tys. głosów poparcia w wyborach w Dolnej Saksonii w 1951 roku[4] (11% głosów[5]). W swoich agresywnych wypowiedziach występował przeciwko integracji z Zachodem i planowi remilitaryzacji Adenauera; dopuszczał się zniesławienia przeciwników politycznych[1]. Za swe wypowiedzi był wielokrotnie skazywany na kary grzywny i więzienia, a w 1959 roku odebrano mu emeryturę[1].
Remer nazywał spiskowców 20 lipca mianem zdrajców narodowych, za co wytoczono mu proces przy wsparciu ministra spraw wewnętrznych Roberta Lehra (1883–1956)[1]. Sąd w Brunszwiku skazał Remera w marcu 1952 roku na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności, lecz Remerowi udało się zbiec do Egiptu[1]. W Egipcie nawoływał do budowy silnej armii arabskiej, by walczyć z opresją żydowską, potępiał reparacje dla Izraela i zarzucał Izraelowi nieludzkie okrucieństwa wobec Palestyńczyków[4].
W październiku 1952 roku SRP została zdelegalizowana, a Remer wycofał się z polityki na 13 lat[1]. Pozostawał w konflikcie z prawem, trudniąc się handlem bronią i dokonując fałszerstw i oszustw[1].
W 1983 roku został współzałożycielem organizacji „Deutsche Freiheitsbewegung” i pozostawal w kontakcie z ekstremistycznymi ruchami prawicowymi[1]. Był propagatorem kłamstwa oświęcimskiego[4][6]. W 1985 roku został ponownie skazany za zniesławienie spiskowców 20 lipca i ponownie odebrano mu emeryturę (przywróconą mu w 1974 roku)[1]. W 1992 roku został skazany za podżeganie do buntu i szerzenie nienawiści rasowej na karę pozbawienia wolności przez 22 miesiące, lecz w 1994 roku udało mu się zbiec do Hiszpanii, gdzie przebywał do końca życia[1]. Zmarł 4 października 1997 roku w Marbelli[1].
Odznaczenia[7]:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg){kind=small}
