Loading AI tools
rosyjski teolog prawosławny, historyk Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gieorgij Wasiljewicz Fłorowski (ros. Георгий Васильевич Флоровский, ang. Georges Florovsky; ur. 16 sierpnia?/28 sierpnia 1893 w Jelizawietgradzie, zm. 11 sierpnia 1979 w Princeton) – rosyjski teolog prawosławny, historyk, patrolog, działacz ekumeniczny. Od 1932 roku prawosławny kapłan[2]. Jeden z najwybitniejszych teologów prawosławnych, twórca nowej świadomości eklezjologicznej Cerkwi prawosławnej[3].
Rodzina Fłorowskich, z Odessy, gdzie mieszkali, wyemigrowała do Sofii w Bułgarii w 1920 roku, we czwórkę: Wasilij Fłorowski (1858–1928, duchowny, doktor teologii), jego małżonka Klaudia z domu Poprużenko (1863–1933, córka profesora seminarium w Odessie) i ich dwoje dzieci: córka Klaudia (1883–1965, nosząca imię na cześć matki), zwana Dusią (Duszyczką), oraz syn Gieorgij. Rodzice z Klaudią pozostali w Sofii, gdzie Wasilij Fłorowski zaczął służyć jako przeor w cerkwi prawosławnej. Gieorgij krótko pracował na stanowisku korektora w wydawnictwie, w 1921 roku wyjechał do Pragi, gdzie zaczęła się właśnie tzw. „akcja rosyjska” (Русская акция) prezydenta Masaryka. W 1922 roku do Sofii dotarł brat Gieorgija i Klaudii – Anton (1884–1968, historyk, w późniejszym czasie profesor Uniwersytetu im. Karola w Pradze), który nie znajdując pracy, też wyjechał do Czechosłowacji. Klaudia pozostała w Sofii aż do 1955 roku, kiedy to (już po śmierci rodziców) wróciła do Związku Radzieckiego, gdzie następnie pracowała do śmierci (1965) jako tłumaczka przy Patriarchacie Moskiewskim[3].
Jeszcze podczas nauki w gimnazjum klasycznym czytał mistrzów światowej filozofii i literatury, w tym rosyjskich autorów. Jako szesnastoletni młodzieniec opublikował swój pierwszy tekst – recenzję pracy zbiorowej poświęconej historiografii słowianoznawstwa[4]. Studiował historię, filologię, filozofię i nauki ścisłe w Odessie, gdzie jego profesorem był między innymi pozytywista Nikołaj Lange [1858–1921], ostatni uczeń Wilhelma Wundta. To pod wpływem Langego Fłorowski przez całe życie będzie miał negatywny stosunek do metafizyki spekulatywnej, której najwybitniejszy przykład upatrywał w sofiologii Sołowjowa, a następnie także Fłorienskiego i Bułgakowa[5]. W 1936 roku podpisał sporządzony przez o. Siergieja Czetwerikowa dokument – tzw. szczególną opinię (особое мнение), w którym zostało stwierdzone, że nauka o Sofii zawiera poglądy niebezpieczne, wręcz heretyckie, niezgodne z Pismem Świętem i tradycją ojców Kościoła[6].
Wykładał filozofię prawa w Pradze (1922–1926). W 1926 objął katedrę patrologii w Instytucie Teologicznym św. Sergiusza w Paryżu (dzięki zaproszeniu o. Siergieja Bułgakowa[6]). W 1932 przyjął święcenia kapłańskie[2]. Uczestniczył w pierwszym kongresie teologów prawosławnych w Atenach (1936). Brał czynny udział w tworzeniu Ekumenicznej Rady Kościołów. W 1948 objął w Nowym Jorku katedrę dogmatyki i teologii prawosławnej w seminarium św. Włodzimierza. Wykładał historię i teologię prawosławia na Uniwersytecie Columbia (1950–1955) i na Uniwersytecie Bostońskim (1954–1955). Założył w 1952 pismo Saint Vladimir’s Seminary Quarterly. W 1956 został profesorem historii Kościoła Wschodniego na uniwersytecie w Uniwersytecie w Cambridge, a w 1964 profesorem slawistyki na w Uniwersytecie w Princeton. Był twórcą teologicznego uzasadnienia obecności prawosławia w ruchu ekumenicznym. Za podstawowe zadanie teologii prawosławnej uważał powrót do źródeł patrystycznych. Dążył do stworzenia syntezy neopatrystycznej jako największego wkładu prawosławia do dialogu ekumenicznego. Jego główne dzieła to: Wostocznyje Otcy IV wieku (1931), Wizantijskije Otcy V–VIII wieka (1933).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
