Loading AI tools
reżyser amerykański (1904-1975) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
George Cooper Stevens (ur. 18 grudnia 1904 w Oakland w stanie Kalifornia, zm. 8 marca 1975 w Lancaster w stanie Kalifornia) – jeden z czołowych reżyserów amerykańskich lat 40. i 50., a także operator i producent filmowy. Dwukrotnie, w latach 1952 i 1957, został nagrodzony statuetką Oscara dla najlepszego reżysera za filmy Miejsce pod słońcem (1951) i Olbrzym (1956).
 George Stevens (1957) z Oscarem za film Olbrzym | |
| Prawdziwe imię i nazwisko |
George Cooper Stevens |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 grudnia 1904 |
| Data i miejsce śmierci |
8 marca 1975 |
| Zawód |
reżyser, operator, producent filmowy |
| Współmałżonek |
Yvonne Howell |
| Lata aktywności |
1915–1970 |
| Odznaczenia | |
 | |
George Stevens zaczynał jako operator filmowy. W latach 20. i na początku lat 30. był autorem zdjęć do ponad 30 filmów[1] [2]. Jako reżyser zadebiutował w 1930 roku filmem krótkometrażowym Ladies Last[3]. W kolejnych latach kręcił następne filmy krótkometrażowe, a jego pierwszym filmem pełnometrażowym była komedia The Cohens and Kellis in Trouble (1933)[4]. W jego filmie z 1935 roku – Mam 19 lat wystąpiła Katharine Hepburn, która nalegała, by wytwórnie filmowe zwróciły uwagę na tego reżysera[5]. Za wielkie osiągnięcie sztuki filmowej lat 30. uważany jest Lekkoduch (1936), przedstawiający wydarzenia dziejące się za kulisami musicalu. W jego obsadzie znaleźli się m.in. Fred Astaire oraz Ginger Rogers[6]. Trzy lata później Stevens nakręcił film Gunga Din, wysokobudżetową produkcję przygodową[7].
W czasie II wojny światowej wstąpił do amerykańskiej armii, gdzie służył w United States Army Signal Corps i jako podpułkownik dowodził Special Coverage Unit, który był odpowiedzialny za dokumentację filmową działań aliantów w Europie Zachodniej w kolorze w tym lądowanie w Normandii, wyzwolenie Paryża i zdobycie Berlina[8]. Jego czarno-biały film dokumentalny Nazi Concentration Camps (znany też jako Dokument nr 2430-PS) przedstawiał nazistowskie obozy koncentracyjne na terenie III Rzeszy i kręcony był tuż po ich wyzwoleniu przez wojska amerykańskie oraz brytyjskie w 1945 roku[9]. Film został wykorzystany jako dowód oskarżenia w procesach norymberskich oraz na późniejszym procesie Adolfa Eichmanna[9][10][11][12].
Ważnym filmem w twórczości Stevensa jest Miejsce pod słońcem (1951), adaptacja Tragedii amerykańskiej Theodore'a Dreisera wydanej w 1925 roku. Realizacja tej naturalistycznej opowieści o walce klas nie była łatwym zadaniem, gdyż reżyser nie chciał, by wątki polityczne zdominowały film, więc uwypuklił wątek tragicznej miłości[13].
Jeździec znikąd (1953) uchodzi za najbardziej klasyczny western, jaki powstał kiedykolwiek. Mimo pozornej konwencjalności film przedstawia realistyczny wizerunek Zachodu, gdzie nie brak brudu i kurzu, a śmierć jest okrutna i nie ma w sobie nic z patosu[14]. Uważany jest za jeden z najbardziej widowiskowych filmów nakręconych przed epoką szerokiego ekranu i Dolby Stereo[15].
Stevens nakręcił także Olbrzyma (1956) – był to ostatni film, w którym wystąpił James Dean[16]. Ostatnimi filmami Stevensa były: Pamiętnik Anny Frank (1959), Opowieść wszech czasów (1965) oraz Jedyna gra w mieście (1970)[17].
Zasiadał w jury konkursu głównego na 10. MFF w Cannes (1957).
Zmarł na zawał serca na swoim ranczo w Kalifornii 8 marca 1975 roku. Został pochowany w Forest Lawn Memorial Park znajdującym się w sąsiedztwie Hollywood Hills w Los Angeles.
Jego pierwszą żoną była aktorka Yvonne Howell (pobrali się w 1930 roku, a w 1947 wzięli rozwód). Jego drugą żoną była Joan McTavish (od 1968 do jego śmierci). Jego syn George Stevens Jr. (ur. 1932) został producentem filmowym oraz dyrektorem American Film Institute[18].
Wybrane filmy pełnometrażowe, których reżyserem był George Stevens[1][19]:
W 1938 roku otrzymał specjalną rekomendację na festiwalu w Wenecji za film Blond niebezpieczeństwo. Jego filmy Miejsce pod słońcem (1951) oraz Pamiętnik Anny Frank (1959) otrzymały nominacje do Złotej Palmy na festiwalu w Cannes. Dwukrotnie, w latach 1952 i 1957, nagrodzony został Oscarem dla najlepszego reżysera i otrzymał nominację do Oscara za najlepszy film za Miejsce pod słońcem i Olbrzyma (1956). W kategorii za najlepszą reżyserię zdobył także trzy nominacje do Nagrody Akademii Filmowej za filmy: Wesoły sublokator (1943), Jeździec znikąd (1953) i Pamiętnik Anny Frank. Trzykrotnie nominowany był do Złotego Globu dla najlepszego reżysera, za filmy: Miejsce pod słońcem, Olbrzym oraz Pamiętnik Anny Frank[20][21].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
