Loading AI tools
czeski historyk, polityk, współtwórca i główny propagator austroslawizmu Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
František Palacký (ur. 14 czerwca 1798 w Hodslavicach[1], zm. 26 maja 1876 w Pradze[1]) – czeski historyk, polityk, współtwórca i główny propagator austroslawizmu. Główny przedstawiciel czeskiego odrodzenia narodowego. Jeden z organizatorów Zjazdu Słowiańskiego w Pradze w 1848 i współautor jego manifestu.
 Litografia przedstawiająca Palackego w 1855 roku | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
historyk, polityk |
| Narodowość | |
 | |
Urodził się w Hodslavicach (niem. Hotzendorf) na Morawach w odwołującej się do tradycji braci czeskich rodzinie nauczyciela[1]. Rodzina z racji prześladowań religijnych oficjalnie wyznawała luteranizm[2]. Od 1809 uczęszczał do szkoły łacińskiej w Trenczynie, gdzie jednym z jego nauczycieli był ojciec Ľudovíta Štúra, Samuel. Od 1812 uczył się w protestanckim gimnazjum w Preszburgu (dzisiejsza Bratysława), gdzie zetknął się z Pawłem Šafárikiem i zainteresował slawistyką[1]. W 1823 wrócił do Pragi i dzięki wsparciu Josefa Dobrovskiego mógł dalej prowadzić studia slawistyczne, źle widziane przez władze austriackie[1].
W 1825 został pierwszym redaktorem pisma Časopis českého Musea, które początkowo wychodziło zarówno po niemiecku jak i czesku a wkrótce urosło do roli najważniejszego czeskiego pisma literackiego[1]. W 1831 w ramach Muzeum Czeskiego zainicjował powstanie Macierzy Czeskiej[1].
Za sprawą Šafárika rozpoczął pracę jako archiwista księcia Kaspara von Sternberga, a w 1829 desygnowano go na stanowisko historyka Królestwa, co władze wiedeńskie zatwierdziły dopiero po 10 latach[1]. W tym czasie ukazywały się poszczególne tomy jego głównego dzieła Dzieje narodu czeskiego w Czechach i na Morawach, które w oparciu o badania archiwów czeskich i innych krajów opisywało historię Królestwa do utraty suwerenności w roku 1526[1]. Pierwszy tom wydano po niemiecku w 1836. Ostatni, piąty w 1867 w języku czeskim. Po zniesieniu cenzury w 1848 tomy poddane jej ingerencji ze względu na treści poświęcone dziejom husytyzmu zostały ponownie wydane w oryginalnym brzmieniu[1].
W czasie Wiosny Ludów zaangażował się politycznie. Deklarując narodowość czeską, odmówił wzięcia udziału w obradach niemieckiego parlamentu frankfurckiego[1]. Brał udział w praskim Zjeździe Słowiańskim w 1848 i był głównym twórcą jego „Manifestu do narodów Europy”. Jesienią tego roku był posłem obradującego w Kromieryżu parlamentu austriackiego[1]. Jako zwolennik austroslawizmu opowiadał się za federacją krajów południowoniemieckich oraz ludów krajów habsburskich[1]. Idee te spotykały się z akceptacją Wiednia, czego wynikiem była propozycja teki w rządzie Franza von Pillersdorfa[1].
Wobec zwycięstwa w Wiedniu centralistycznego neoabsolutyzmu i odrzuceniu idei federalistycznych wycofał się z polityki[1]. Po upadku rządów absolutystycznych w 1861 został mianowany członkiem Izby Panów[1]. Jednak nie uczestniczył w jej pracach, nie godząc się z odmową nadania podmiotowości Królestwu Czeskiemu w ramach monarchii, realizując politykę bojkotu partii staroczeskiej, prowadzonej przez jego zięcia Františka Riegra. Zasiadał w sejmie krajowym Czech, gdzie współpracował ze stronnictwem Leopolda von Thun[1].
W 1867 brał udział w zjeździe słowiańskim w Moskwie[1].
W Pradze znajduje się zbudowany w latach 1876–1878 most Palackiego[3]. W 1912 na placu jego imienia wzniesiono jego pomnik[4]. Imię Palackiego nosi od 1946 uniwersytet w Ołomuńcu[5]. Jego portret zdobi czeski banknot 1000-koronowy.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
