Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franco Faccio, właśc. Francesco Antonio Faccio[1][2][3] (ur. 8 marca 1840 w Weronie, zm. 21 lipca 1891 w Monzy[1][2][3]) – włoski kompozytor i dyrygent.
Był synem oberżysty[3]. W latach 1855–1861 uczęszczał do konserwatorium w Mediolanie, gdzie jego nauczycielem był Stefano Ronchetti-Monteviti[1]. Jego szkolnym kolegą i późniejszym wieloletnim przyjacielem był Arrigo Boito, wraz z którym napisał kantaty Il quattro giugno oraz Le sorelle d’Italia[1][2]. Dzięki otrzymanemu od rządu włoskiego stypendium przez pewien czas przebywał w Paryżu, gdzie spotkał się z Berliozem, Gounodem, Rossinim i Verdim[1]. W 1866 roku służył jako ochotnik w armii Giuseppe Garibaldiego[1][2]. W latach 1867–1868 odbył tournée po Skandynawii, gdzie występował jako dyrygent[1]. Po powrocie do Włoch w 1868 roku objął posadę wykładowcy harmonii w konserwatorium mediolańskim oraz dyrygenta Teatro Carcano[1][2]. W 1871 roku został dyrygentem La Scali[1][2], w której w 1872 roku poprowadził włoską premierę Aidy[1]. W 1879 roku założył Società orchestrale della Scala, a w 1884 roku zorganizował w Turynie orkiestrę Concerti popolari[1]. Dyrygował prapremierowym przedstawieniem Giocondy Ponchiellego (1876), Otella Verdiego (1887) i Edgara Pucciniego (1889)[1]. Na skutek wywołanego syfilisem[3] postępującego paraliżu po 1890 roku zrezygnował z działalności dyrygenckiej[1].
Skomponował m.in. 3 symfonie, Uwerturę na orkiestrę, Scherzo symfoniczne, kwartet smyczkowy, opery I profughi fiamminghi (wyst. Mediolan 1863) i Amleto (wyst. Genua 1865)[1].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
