Loading AI tools
Franciszek Wielgut (ur. 28 listopada 1888 w Sułoszowej, zm. 1 stycznia 1972 w Częstochowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 listopada 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 stycznia 1972 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
7 Pułk Piechoty Legionów, |
| Stanowiska |
dowódca batalionu, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         | |
Urodził się 28 listopada 1888 w Sułoszowej k. Olkusza[1], w rodzinie Józefa (ur. 1858) i Marianny z d. Pasternak (ur. 1861)[2]. Dziadek Bartłomiej Wielgut brał udział w powstaniu styczniowym. Franciszek uczęszczał do szkoły gminnej w Sułoszowej. Ukończył Warszawskie Kursy Pedagogiczne w Warszawie i uzyskał dyplom nauczycielski. W 1911 złożył egzamin maturalny i uzyskał dyplom rządowy nauczycielski. Rozpoczął pracę jako nauczyciel w Warszawskich Kursach Pedagogicznych.
Od 1908 należał do tajnych organizacji młodzieżowych, nauczycielskich i Związku Chłopskiego, od 1911 do Polskich Drużyn Strzeleckich. Jesienią 1914 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Służył w 1 Brygadzie Legionów Polskich. Podczas I wojny światowej ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej w Warszawie.
W 1918, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, został przyjęty do Wojska Polskiego. Był uczestnikiem wojny polsko-czechosłowackiej o Śląsk Cieszyński. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3], a następnie do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[4][5]. Jako oficer nadetatowy 7 pułku piechoty Legionów był dyrektorem nauk Centralnej Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 2 w Grudziądzu (w likwidacji)[6]. W 1924 był dowódcą II batalionu 27 pułku piechoty[7]. W 1928, jako oficer tej jednostki, służył w 7 Dywizji Piechoty[8]. Od 1931 był komendantem Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2. Został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[9]. Z dniem 15 lipca 1932 został przeniesiony do 77 pułku piechoty w Lidzie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10][11]. Od listopada 1933 do 1938 pełnił funkcję komendanta Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[12]. Był autorem Gawęd żołnierskich (1921), Katechizmu Żołnierza Polskiego (1926)[13] oraz licznych artykułów.
W styczniu 1939 przeszedł w stan spoczynki i zamieszkał w Częstochowie ze swoją żoną Zofią (1889–1978) i dziećmi: Krzysztofem (1919–2001), Ludmiłą i Anną.
We wrześniu 1939 otrzymał przydział do Kwatery Głównej Naczelnego Wodza marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza. 17 września 1939 znalazł się w Rumunii, gdzie został internowany. Od lutego 1941 do kwietnia 1945 był jeńcem niemieckich oflagów.
Po wojnie podjął pracę nauczyciela. Był represjonowany przez komunistyczny aparat bezpieczeństwa. Zmarł w Częstochowie. Pochowany na Cmentarzu św. Rocha (sektor 6-3-5)[14].
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[1] nr 7122
- Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)[15]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[16][17]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[18][1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego II kl. (2 października 1919)[19]
- Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
