Remove ads
Ford 1949 – gama amerykańskich samochodów osobowych marki Ford produkowanych od czerwca 1948 roku w ramach lat modelowych 1949–1951. Obejmowała dwa modele niższego segmentu cenowego klasy pełnowymiarowej (full-size car): Ford DeLuxe i Custom (Custom DeLuxe), produkowane w kilku wersjach nadwoziowych. Zgodnie z amerykańską praktyką, samochody te przeszły lifting w 1950 i 1951 roku modelowym, a w 1952 roku zostały zastąpione przez nową gamę modeli. Łącznie wyprodukowano ich w USA ponad 3,3 miliona sztuk. Stanowiły one pierwsze Fordy nowej konstrukcji po II wojnie światowej, odróżniające się od bezpośredniej amerykańskiej konkurencji nowoczesnym pontonowym nadwoziem; były też produkowane za granicą i eksportowane.
_at_Schaffen-Diest_(2018).jpg) 1949 Ford DeLuxe sedan | |
| Producent | |
|---|---|
| Okres produkcji |
1948–1951 |
| Miejsce produkcji |
|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
2 i 4-drzwiowy sedan |
| Silniki | |
| Napęd |
tylny, silnik wzdłużnie z przodu |
| Długość |
5000 mm (sedan 1949) |
| Szerokość |
1821 mm (1949)[1] |
| Wysokość |
1595 mm (1949)[1] |
| Rozstaw osi |
2896 mm[1] |
| Masa własna |
1302–1598 kg (1949)[1] |
| Zbiornik paliwa |
64,3 l[1] |
| Bagażnik |
648,5 l[1] |
| Dane dodatkowe | |
| Konkurencja |
Chevrolet 1949 |
Remove ads
.jpg)
Inne odmiany
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Nowa gama amerykańskich samochodów Forda, oznaczonych jako 1949 rok modelowy, została wprowadzona na rynek już w czerwcu 1948 roku. Ford tym samym wyprzedził z wprowadzeniem pierwszych całkowicie nowych powojennych konstrukcji dwóch głównych konkurentów z popularnego segmentu cenowego: Chevroleta i Plymoutha, o odpowiednio sześć i dziewięć miesięcy, a przy tym nowe samochody Forda były najnowocześniej z nich stylizowane[2]. Gama obejmowała dwa bliźniacze modele, tej samej wielkości, produkowane w kilku odmianach nadwoziowych: podstawowy DeLuxe (określany też w części literatury po prostu jako bazowy Ford) i lepiej wykończony Custom, będący następcą modelu Super DeLuxe[2].
Modele Forda z 1949 roku wprowadziły nadwozie w nowoczesnym stylu pontonowym, z jednolitymi zaoblonymi ścianami bocznymi, bez wystających na boki błotników z przodu ani z tyłu. Stylistyka nowych Fordów była określana potocznie, jako „pudełko na buty” (shoe-box)[2]. Maska była stosunkowo spłaszczona i niewiele wystawała ponad błotnikami przednimi, w których górnej części były wkomponowane pojedyncze okrągłe reflektory[2]. Szyba przednia była dzielona pośrodku, wykonana z dwóch płaskich szyb ustawionych pod niewielkim kątem względem siebie, natomiast szyba tylna była lekko wygięta. Powierzchnia oszklenia zwiększyła się w stosunku do poprzedniej generacji z 1941 roku, polepszając widoczność[3]. Pomimo nieco mniejszej szerokości zewnętrznej, samochody oferowały również znacznie szersze i wygodniejsze wnętrze[3]. Nowe podwozie oraz nadwozie niższe o około 9 cm znacząco poprawiły prowadzenie i komfort jazdy[3]. W stosunku do poprzedniej generacji ulepszono też wykończenie wnętrza i deskę rozdzielczą, w tym przeniesiono prędkościomierz na wprost przed kierowcę (uprzednio był nieco z prawej strony)[2].
W nadwoziu występowały elementy zaczynającej się wówczas mody aerokosmicznej, przede wszystkim forma atrapy przedniej oraz niewielkie owalne poziome światła tylne na przedłużeniu „rakietek” wkomponowanych w tylne błotniki. Chromowana atrapa chłodnicy miała poziomą belkę, na całą szerokość, z dużym centralnym ozdobnym stożkiem w obręczy, imitującym wlot powietrza w samolocie odrzutowym[2]. Na czubku stożka była cyfra 6 lub 8 oznaczająca liczbę cylindrów silnika[2]. Środkowa belka była zakończona po bokach kloszami świateł postojowych (pełniących rolę kierunkowskazów)[2]. Od góry i po bokach otwór atrapy był obramowany drugą chromowaną belką, wygiętą ponad centralnym stożkiem, a pośrodku nad nią był na masce umieszczony wygięty napis z metalowych liter: FORD[2]. Od dołu atrapę ograniczała trzecia pozioma belka, umieszczona za szerokim chromowanym zderzakiem[2]. Pośrodku maski była wzdłużna listwa ozdobna, zakończona wystającą pionową ozdobą w formie spłaszczonej sfery[2]. Z boku nadwozia samochody miały poziomą listwę ze stali nierdzewnej, zaczynającą się za wnękami przednich kół i ciągnącą się tuż nad wnękami kół tylnych[2]. Model Custom miał w przedniej części listwy wygrawerowaną nazwę, ponadto z zewnątrz różnił się chromowanymi obwódkami przedniej i tylnej szyby[2]. Trzydrzwiowe kombi Custom Station Wagon, w amerykańskim ozdobnym stylu woody, miało nadwozie stalowe, lecz zewnętrzne boczne panele przedziału pasażerskiego były wykonane ze sklejki[3]. Kombi było ośmioosobowe, a jego tylne siedzenie było demontowane[3].
Gamę modeli i nadwozi stanowiły początkowo:[1]
DeLuxe:
- 2-Door (Tudor) Sedan – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
- 4-Door (Fordor) Sedan – 4-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
- Coupe – 2-drzwiowe trzymiejscowe coupé
- Club Coupe – 2-drzwiowe pięciomiejscowe coupé
- 2-Door (Tudor) Sedan – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
- 4-Door (Fordor) Sedan – 4-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
- Club Coupe – 2-drzwiowe pięciomiejscowe coupé
- Convertible – 2-drzwiowy sześciomiejscowy kabriolet (dach podnoszony hydraulicznie)
- Station Wagon – 3-drzwiowe ośmiomiejscowe kombi
Podwozie było całkiem nowe, sztywniejsze niż w poprzednich modelach, oparte na spawanej ramie nośnej, przy zachowaniu takiego samego rozstawu osi 114 cali (290 cm)[3]. Silnik umieszczony był klasycznie – wzdłużnie z przodu, napęd przenoszony był na tylne koła za pomocą sztywnej osi z mostem napędowym. W stosunku do poprzedniej generacji wprowadzono wał napędowy Hotchkissa z przekładnią hipoidalną, obniżając tunel we wnętrzu[3]. W zawieszeniu przestarzałe resory poprzeczne zastąpiono przez sprężyny śrubowe z przodu i wzdłużne resory półeliptyczne z tyłu[3]. Rozmiar opon radialnych wynosił 6,00 × 16 (w kombi 7,10 × 15)[1]. Stosowano dwa silniki dolnozaworowe (L-head), wywodzące się z poprzednich lat[2]:
- 6-cylindrowy R6 – 3,7 l (226 in³), stopień sprężania 6,7:1, moc 95 KM
- 8-cylindrowy V8 – 3,9 l (239 in³), stopień sprężania 6,75:1, moc 100 KM.
W standardzie był silnik 6-cylindrowy (Six) i 3-biegowa mechaniczna skrzynia biegów, opcją był silnik V8 lub nadbieg (overdrive)[2]. Specjalną odmianą, dostępną jedynie dla służb policyjnych, był silnik V8 4,2 l (255 in³) o mocy 110 KM[2]. Wyposażenie dodatkowe było ubogie i obejmowało przede wszystkim radio (78 dolarów), nagrzewnicę oraz ozdobne opony z białymi ścianami[2].
W 1949 roku modelowym wyprodukowano w USA 1 118 740 samochodów osobowych Ford, co dało tej marce pierwsze miejsce pod względem udziału w rynku (21,65%), czemu jednak sprzyjał wyjątkowo długi 16-miesięczny rok modelowy[2]. Zdecydowaną większość produkcji (81,73%) stanowił model Custom, a najliczniejszą odmianą był dwudrzwiowy sedan Custom (433 316 sztuk), w cenie podstawowej (bez wyposażenia dodatkowego) 1511 dolarów[1]. Drugą co do popularności odmianą był czterodrzwiowy sedan Custom (248 176 sztuk), za 1558 dolarów[1]. Powstało nadto 51 133 kabrioletów i 31 412 kombi[1]. Ceny podstawowe całej gamy wynosiły od 1333 (DeLuxe Coupe) do 2119 dolarów (Custom Station Wagon)[1]. Oprócz tego, samochody Ford we wszystkich latach były przedmiotem eksportu. Produkowano je w USA w 15 fabrykach: w Dearborn, Chester, Atlancie, Buffalo, Chicago, Dallas, Edgewater, Kansas City, Long Beach, Louisville, Memphis, Norfolk, Richmond, Somerville i Saint Paul[2].
Remove ads
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Modele Forda na rok 1950 zostały zaprezentowane w listopadzie 1949 roku[4]. Zmiany zewnętrzne były niewielkie – zachowano podobną atrapę chłodnicy, lecz światła postojowe/kierunkowskazy zostały umieszczone osobno, na karbowanych chromowanych wstawkach między środkową a dolną belką atrapy. Belki te zostały ponadto przedłużone, sięgając na boki samochodu[4]. Napis FORD z przodu maski został zastąpiony przez nowy znak firmowy, w formie tarczy z polami: białym, czerwonym i niebieskim, stosowany do połowy lat 60[4]. Zmieniła się też ozdoba na masce.
Model Custom otrzymał od tego roku nazwę Custom DeLuxe. W gamie odmian pojawił się Custom DeLuxe Crestliner, stanowiący lepiej wykończoną bardziej ekskluzywną wersję dwudrzwiowego sedana, m.in. z dachem pokrytym winylem i innymi listwami bocznymi[4]. Zaprzestano natomiast produkcji tańszego pięciomiejscowego coupe (DeLuxe Club Coupe)[4]. Wersja kombi otrzymała po raz pierwszy nazwę Country Squire (pełna nazwa: Custom DeLuxe Country Squire). Silniki pozostały takie same, z silnikiem R6 w standardzie, z tym, że odmiany Convertible i Crestliner były dostępne tylko z silnikiem V8[4].
Gamę nadwozi i modeli stanowiły:[4]
DeLuxe:
- 2-Door (Tudor) Sedan – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
- 4-Door (Fordor) Sedan – 4-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
- Coupe – 2-drzwiowe trzymiejscowe coupé
Custom DeLuxe:
- 2-Door (Tudor) Sedan – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
- Crestliner – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
- 4-Door (Fordor) Sedan – 4-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
- Club Coupe – 2-drzwiowe pięciomiejscowe coupé
- Convertible – 2-drzwiowy sześciomiejscowy kabriolet
- Country Squire Station Wagon – 3-drzwiowe ośmiomiejscowe kombi
W 1950 roku modelowym wyprodukowano na rynek USA 1 209 549 samochodów osobowych Ford, co dawało drugie miejsce pod względem udziału w rynku (18,26%)[4]. Większość produkcji (67,89%) stanowił model Custom DeLuxe, a najliczniejszą wersją był nadal Custom DeLuxe 2-Door Sedan (398 060 sztuk), w takiej samej cenie podstawowej 1511 dolarów[4]. Ogółem czterodrzwiowych sedanów obu modeli powstało w tym roku około dwa razy mniej, niż dwudrzwiowych[4]. Ceny pozostały na podobnym poziomie, wynosząc od 1332 (DeLuxe Coupe) do 2111 dolarów (Custom DeLuxe Country Squire Station Wagon)[4]. Ford Custom DeLuxe Crestliner kosztował 1779 dolarów[4].
Remove ads
_Owner_unknown.jpg)
.jpg)
.jpg)
Modele Forda na rok 1951 zostały zaprezentowane w listopadzie 1950 roku. Tym razem samochody przeszły znaczny facelifting. Z przodu otrzymały szerszą atrapę chłodnicy, z dwoma imitacjami mniejszych wlotów powietrza ze stożkami, rozsuniętymi na boki (dual spinner)[5]. Imitacje wlotów były połączone środkową chromowaną belką, zachodzącą na boki samochodu. Światła postojowe były umieszczone jak w poprzednim roku, na karbowanych chromowanych wstawkach między środkową a dolną belką atrapy, lecz stały się okrągłe zamiast prostokątnych[5]. Ozdoba na masce zmieniła się na skrzydlatą[5]. Z tyłu samochody otrzymały klosze lamp z podwójnymi wystającymi stożkami[5]. Zmieniło się też wnętrze samochodu, z nową kierownicą i deską przyrządów[5]. Boczne listwy ozdobne były podobne do tych z poprzednich lat[5].
W gamie nadwozi główną zmianą było wprowadzenie po raz pierwszy modelu hardtop – Custom DeLuxe Victoria Hardtop, w celu konkurowania z istniejącym już od roku takim modelem Chevroleta[6]. W odróżnieniu od niego i wprowadzonego nieco później modelu hardtop Plymouth Cranbrook Belvedere, oferował on silnik V8[7]. Oprócz tego, odmiany samochodów i silniki pozostały takie same, jak w poprzednim roku[5]. Wprowadzono jednak po raz pierwszy jako opcję automatyczną skrzynię biegów Ford-O-Matic (164 dolary)[5]. Ulepszono też zawieszenie i hamulce, a modele Custom DeLuxe otrzymały opony 15-calowe (6,70 x 15)[5].
Gamę nadwozi i modeli stanowiły:[2]
DeLuxe:
- 2-Door (Tudor) Sedan – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
- 4-Door (Fordor) Sedan – 4-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
- Coupe – 2-drzwiowe trzymiejscowe coupé
Custom DeLuxe:
- 2-Door (Tudor) Sedan – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
- Crestliner – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
- 4-Door (Fordor) Sedan – 4-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
- Club Coupe – 2-drzwiowe pięciomiejscowe coupé
- Convertible – 2-drzwiowy sześciomiejscowy kabriolet (dach podnoszony hydraulicznie)
- Victoria – 2-drzwiowy sześciomiejscowy hardtop
- Country Squire Station Wagon – 3-drzwiowe ośmiomiejscowe kombi
W 1951 roku modelowym wyprodukowano na rynek USA 1 013 381 samochodów osobowych Ford, co dawało drugie miejsce pod względem udziału w rynku (17,43%)[5]. Większość produkcji (78,23%) stanowił model Custom DeLuxe; najliczniejszą wersją był nadal Custom DeLuxe 2-Door Sedan (317 869 sztuk) w cenie podstawowej 1615 dolarów, a za nim czterodrzwiowy sedan za 1666 dolarów[5]. Ceny podstawowe wzrosły i wynosiły od 1424 (DeLuxe Coupe) do 2168 dolarów (Custom DeLuxe Country Squire Station Wagon)[5]. Hardtop Custom DeLuxe Victoria kosztował 2059 dolarów, a powstało ich 110 286[5].
Nowa gama modeli Ford 1952 roku została zaprezentowana 31 stycznia 1952[8].
Remove ads
Australia
Modele analogiczne do amerykańskich były produkowane od 1949 roku także przez australijskie zakłady Forda, na tamtejsze rynki, przechodząc analogiczne modernizacje w 1950 i 1951 roku. Podstawowym modelem był 4-drzwiowy sedan, a ponadto opracowano specjalnie na rynek australijski sportowy pick-up (określany jako coupé utility)[9]. Od amerykańskich modele te odróżniały się ponadto przystosowaniem do ruchu lewostronnego (z kierownicą po prawej stronie). Produkowano je tylko z silnikiem V8. W 1950 roku odsetek komponentów australijskich w samochodach sięgnął 80%[9].
Kanada
.jpg)
W Kanadzie, oprócz amerykańskich modeli Forda, sprzedawane były analogiczne modele w sieci dealerskiej Mercurego, wytwarzane od drugiej połowy 1948 roku pod lokalną marką Meteor, odróżniające się detalami oraz stylistyką przedniego pasa[10]. Nowa gama Fordów stanowiła zarazem debiut marki Meteor. Model z 1949 roku różnił się od Forda atrapą chłodnicy typową dla Mercurego, z grubą poziomą belką z drobnymi pionowymi szczelinami, wypełniającą otwór atrapy[10]. Obramowanie otworu było w pierwszym roku chromowane, a światła postojowe były podobne do Forda, z wydłużonymi poziomymi kloszami po bokach od atrapy[10]. Samochody nosiły nazwę METEOR osobnymi literami z przodu maski, medalion firmowy na klapie bagażnika i inne kołpaki kół[10]. W odróżnieniu od Fordów, dostępne były także w opcjonalnym dwukolorowym malowaniu[10]. Produkowane były takie same modele DeLuxe i Custom, początkowo bez kabrioletu i kombi, a kosztowały około 65 dolarów więcej od Fordów[10].
W 1950 roku modelowym wyższy model przemianowano analogicznie na Custom DeLuxe i doszły odmiany kabriolet i kombi (jedynie montowane w Kanadzie), natomiast nie był tam oferowany lepiej wykończony Crestliner[10]. Atrapa chłodnicy pozostała podobna, lecz usunięto chromowaną obwódkę, natomiast w ślad za Fordami, światła postojowe o kształcie równoległoboków umieszczono na grubych chromowanych panelach na dole atrapy. Wyprodukowano ich w tym roku ponad 26 tysięcy[10].
W 1951 roku modelowym Meteor otrzymał atrapę chłodnicy w innym stylu, z prostokątną chromowaną ramą wewnątrz z pięcioma pionowymi poprzeczkami[10]. Podobnie do Forda, światła postojowe na chromowanych panelach stały się mniejsze okrągłe. Inne były też ozdoby. Do gamy nadwozi doszedł hardtop Meteor Custom DeLuxe Victoria. W 1952 roku samochody Meteor oparto na nowej gamie Forda[10].
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads