Przekładnia hipoidalna

Przekładnia hipoidalna – rodzaj przekładni zębatej o osiach wichrowatych i łukowej linii zęba. Przekładnia hipoidalna różni się od stożkowej poprzecznym przesunięciem osi zębnika w stosunku do osi koła talerzowego.

Przekładnia hipoidalna: 1- koło talerzowe, 2- zębnik

Most napędowy z przekładnią hipoidalną

Przekładnie hipoidalne są szeroko rozpowszechnione zwłaszcza w pojazdach samochodowych, w jednostopniowych mostach napędowych. Na szerszą skalę rozpoczęto ich stosowanie w konstrukcji samochodów ok. 1936 roku, co umożliwiło obniżanie podłogi w samochodach z dominującym wówczas tylnym napędem^[1].

Cechy przekładni hipoidalnej

• większa obciążalność, aniżeli przekładni stożkowej o takich samych wymiarach, dzięki wydłużeniu czynnej długości zębów
• cichobieżność ze względu na występowanie poślizgu wzdłużnego zębów
• możliwość wyprowadzenia napędu na kolejne osie w układzie tandem lub tridem
• przy przesunięciu ujemnym:
  • możliwość obniżenia podłogi (samochody tylnonapędowe, autobusy niskopodłogowe)
  • korzystne warunki smarowania łożysk zębnika
• przy przesunięciu dodatnim:
  • możliwość powiększenia prześwitu (pojazdy terenowe)
  • konieczność smarowania ciśnieniowego łożysk zębnika

Zobacz też

• Mechanizm różnicowy
• Przekładnia hiperboloidalna
• Przekładnia stożkowa
• Przekładnia walcowa
• Przekładnia ślimakowa

Przypisy

1. Amerykanie zamierzają wyprodukować 5 milionów wozów w r. 1938, "Auto i Technika Samochodowa" nr 12/1937, s.656

Bibliografia

• Kulczyk I.: Most napędowy cz. 2. Zespół Szkół Samochodowych w Bydgoszczy. [dostęp 2011-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-27)].