Feliks Motyka

Feliks Józef Motyka (ur. 19 listopada 1898 we Lwowie, zm. 15 kwietnia 1958) – podpułkownik broni pancernej Wojska Polskiego.

Feliks Józef Motyka

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1898 Lwów
Data i miejsce śmierci	15 kwietnia 1958 Leszno
Przebieg służby
Lata służby	1918–1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941–1942) Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	5 Dywizja Piechoty (II RP) 39 Dywizja Piechoty (II RP) 6 Pułk Pancerny „Dzieci Lwowskich”
Główne wojny i bitwy	obrona Lwowa, wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Ppłk Feliks Motyka, dowódca 6 Pułku Pancernego "Dzieci Lwowskich", w zdobytej Medicinie; kwiecień 1945

D-ca 6 ppanc ppłk Feliks Motyka w czołgu M4 Sherman; Loreto, VII.1944

Życiorys

Feliks Józef Motyka urodził się 19 listopada 1898 roku we Lwowie, w rodzinie Józefa i Marii. W 1918 roku uczestniczył w obronie Lwowa. W czasie wojny z bolszewikami 1920 walczył w szeregach 5 Dywizji Piechoty. W latach 1923–1925 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. 15 lipca 1925 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 lipca 1925 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 55 Poznańskiego pułku piechoty w Krotoszynie^[1]. W 1927 roku awansowany na porucznika. 27 czerwca 1935 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 186. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył w stopniu kapitana w 39 Dywizji Piechoty. Po kapitulacji oddziału, w cywilnym ubraniu, przedostał się do Lwowa. Aresztowany przez Sowietów przy próbie nielegalnego przekraczania granicy. Zesłany do łagru w Tomsku.

Od 1941 w Armii Polskiej w ZSRR, w 6 Lwowskiej Dywizja Piechoty. Od kwietnia 1942 zastępca dowódcy 6 dywizjonu rozpoznawczego „Dzieci Lwowskich”. Od października 1942 dowódca kompanii dowodzenia 6 baonu czołgów „Dzieci Lwowskich”, przemianowanego w dniu 1 lipca 1943 r. na 6 pułk pancerny „Dzieci Lwowskich”. W marcu 1944 awansowany do stopnia majora. 19 maja 1944 roku przeniesiony do 4 pułku pancernego „Skorpion” na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Od 24 maja pełnił obowiązki dowódcy 6 pułku pancernego „Dzieci Lwowskich” aż do jego rozformowania w marcu 1947 roku. 1 sierpnia 1944 roku mianowany podpułkownikiem. Po powrocie do Polski zamieszkał w Lesznie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 96^[3]
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 10183
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz pierwszy w 1922)^[4]

Przypisy

1. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 79 z 30 lipca 1925 roku, s. 431. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 93 z 16 września 1925 roku, s. 506.
2. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
3. ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 371.
4. Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 373

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Waldemar Handke, Semper Fidelis. Dzieje Pułku 6 Pancernego „Dzieci Lwowskich”

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 1548156012374349700004
• PLWABN: 9810590183105606
• NUKAT: n2018178944