Felicjan Madeyski[1][2], wcześniej Madeyski-Poraj[3] (ur. 13 marca 1890 w Tołszczowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik administracji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
 Felicjan Madeyski, ppłk | |
 podpułkownik administracji | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914-1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Komenda Miasta Kraków |
| Stanowiska |
komendant miasta |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
           | |
.png){kind=small}
Życiorys
Urodził się 13 marca 1890 roku w Tołszczowie, w ówczesnym powiecie lwowskim Królestwa Galicji i Lodomerii jako syn Adama i Ludmiły z Kamieńskich[4][5]. Uczęszczał do c. k. IV Gimnazjum we Lwowie[6]. W 1910 ukończył siódmą klasę[6]. W następnym roku zdał maturę w gimnazjum w Samborze, a następnie zgłosił się do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w 47 Styryjskim Pułku Piechoty w Gorycji, w charakterze jednorocznego ochotnika[6]. Po zakończeniu służby ukończył jednoroczny kurs w Akademii Eksportowej w Wiedniu[6]. W ewidencji c. i k. Armii figurował jako Felizian Ritter von Madeyski.[7] Wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach (1912–1913), a po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany jako kadet do Pułku Piechoty Nr 55[6]. Walczył na froncie rosyjskim, włoskim i rumuńskim jako dowódca plutonu i kompanii. Na stopień nadporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1915 w korpusie oficerów piechoty[8].
Od 15 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Przydzielony do pociągu pancernego „Odsiecz”, następnie przeniesiony w 1919 r. do załogi pociągu „Pepetrójka”, przemianowanego na „Płk. Lis-Kula”. Po awansie na kapitana został dowódcą tego pociągu. Walczył w wojnie 1920 r. W lipcu 1920 r. krył odwrót polskich wojsk od Połocka przez Mołodeczno, Lidę, Wołkowysk, Białystok i Małkinię. Odznaczył się sprawnością w prowadzeniu pociągu i osobistą odwagą, przez częste wypady w głąb nieprzyjaciela i ustawiczną walkę z bolszewikami, niejednokrotnie wstrzymywał nieprzyjaciela i ułatwiał odwrót wojsk. 16 lipca 1920 r. wypadł bez rozkazu z pociągiem pancernym ze stacji Gawie w stronę Mołodeczna, przejechał przez linię nieprzyjaciela i pod wsią Berezowicą rozbił brygadę bolszewicką zadając jej duże straty. Przebiwszy się z powrotem do stacji Gawie, krył odwrót 11 DP. Za te czyny odznaczony został Orderem Virtuti Militari.
W listopadzie 1922 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów samochodowych z równoczesnym wcieleniem do 5 dywizjonu samochodowego w Krakowie w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 10,1 lokatą[9]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[10]. W 1928 pełnił służbę w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych[11]. 12 maja 1929 roku został przesunięty z byłego Departamentu Inżynierii MSWojsk. do nowo powstałego Szefostwa Broni Pancernych MSWojsk. na stanowisko szefa[12]. W marcu 1930 roku został przeniesiony do 1 dywizjonu samochodowego w Warszawie na stanowisko dowódcy dywizjonu[13]. W październiku 1931 roku został przeniesiony do 5 dywizjonu samochodowego w Krakowie na stanowisko dowódcy dywizjonu[14][15]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Komendy Miasta Kraków na stanowisko komendanta[16] i pozostał na tym stanowisku do 1939[17]. W międzyczasie został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracji[18].
W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej w Złoczowie, osadzony w Szepietówce, a następnie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w masowej mogile w Piatichatkach[5], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[19]. Figuruje w wykazie, poz. 2156[5].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[20] – mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[21][22]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[23][24].
Był żonaty, miał córkę Krystynę (ur. 18 października 1920) i syna Leszka (ur. 25 marca 1926)[25].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5010[4] – 3 lutego 1922[26]
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[27]
- Krzyż Walecznych[28]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[29][18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[30]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[30]
- Odznaka „Znak Pancerny” nr 500 – 11 listopada 1933[31]
- W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy,
- Krzyż Wojskowy Karola,
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[7].
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
