Farah Pahlawi

Farah Pahlawi (pers. فرح پهلوی, z domu Farah Diba, pers. فرح دیبا, ur. 14 października 1938 w Teheranie) – trzecia żona^[1] ostatniego szacha Iranu Mohammada Rezy Pahlawiego. 26 października 1967 została przez szacha koronowana na władczynię (szachbanu) Iranu jako pierwsza i jedyna kobieta w ciągu dwu i pół tysiąca lat historii perskiej monarchii. Szach podkreślił w ten sposób wagę dążeń do emancypacji irańskich kobiet.

Farah Pahlawi
فرح پهلوی

Cesarzowa Iranu
Okres	od 1959 do 1979
Jako żona	Mohammada Rezy Pahlawiego
Koronacja	26 października 1967
Dane biograficzne
Dynastia	Pahlawi
Data i miejsce urodzenia	14 października 1938 Teheran
Ojciec	Sohrab Diba
Matka	Farideh Ghotbi
Mąż	Mohammad Reza Pahlawi
Dzieci	Cyrus Reza, Farahnaz, Ali Reza, Leila
Odznaczenia

W czasie swoich rządów u boku męża odpowiedzialna była za sprawy związane z pielęgnowaniem irańskiej kultury, dążeniem do równouprawnienia kobiet w Iranie, ochroną środowiska, opieką zdrowotną i rozwojem krajowej małej przedsiębiorczości. Dużo podróżowała po kraju, żeby lepiej poznać swój naród. Po obaleniu szacha przez ajatollaha Chomeiniego w 1979 wraz z mężem opuściła Iran. Obecnie zajmuje się pracą dla UNESCO oraz działalnością charytatywną.

W Iranie jest symbolem kobiet walczących o prawa obywatelskie. Napisała autobiografię wydaną w Polsce w tłumaczeniu Marty Eloy Cichockiej pod tytułem: Wspomnienia. Z miłości do mojego króla^[2].

Uniwersytet Warszawski przyznał jej 25 sierpnia 1977 tytuł doktora honoris causa w dziedzinie historii sztuki^[3].

Na wniosek dzieci została w 1978 roku Kawalerem Orderu Uśmiechu^[4].

Odznaczenia

• 1959 – Order Plejad (Iran)
• 1960 – Order Serafinów (Szwecja)
• 1962 – Order Słonia (Dania)^[5]
• 1963 – Krzyż Wielki Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia)
• 1963 – Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Francja)
• 1964 – Krzyż Wielki Orderu Królowej Saby (Etiopia)
• 1964 – Wielka Wstęga Orderu Leopolda z łańcuchem (Belgia)
• 1965 – Krzyż Wielki Orderu św. Olafa (Norwegia)
• 1965 – Wielka Wstęga Orderu Niepodległości (Tunezja)
• 1965 – Wielki Łańcuch Orderu Krzyża Południa (Brazylia)
• 1965 – Łańcuch Orderu Wyzwoliciela San Martina (Argentyna)
• 1966 – Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski^[6]
• 1966 – Order Gwiazdy Jugosłowiańskiej I klasy
• 1966 – Wielka Złota Odznaka Honorowa na Wstędze za Zasługi dla Republiki Austrii
• 1967 – Stopień Specjalny Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
• 1967 – Order Arjamehr (Iran)^[7]
• 1968 – Wielka Wstęga Orderu Skarbu Korony (Japonia)
• 1968 – Order Korony Królestwa (Malezja)
• 1968 – Order Domowy Chakri (Tajlandia)
• 1974 – Łańcuch Orderu Zasługi Republiki Włoskiej
• 1975 – Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania)
• Order Uśmiechu